The Lord Of The Rings ~ Fanfic

Lothlorien

Frodo's POV:

"Blijf dicht bij ons, jonge hobbits." zegt Gimli, "Ze zeggen dat hier een machtige tovenares woont. Een elf-heks met verschrikkelijke krachten. Iedereen die naar haar op zoek gaat valt in haar ban en wordt nooit meer teruggevonden."

Ik had Gandalf moeten helpen. Hij is dood en dat is mijn schuld. Dit is allemaal mijn schuld, ik moet dit alleen doen. Ik kan niet nog meer levens riskeren. 'Frodo...'

Ik denk dat ik begin te hallucineren. Waar komt die stem vandaan ?

'Je draagt een groot kwaad met je mee, Ringdrager.'

"Frodo ?" vraagt Estella, "Gaat het goed met je ?"

Ik kijk haar aan maar krijg geen woorden uit mijn mond. Ik draai me van haar weg en loop verder. "Maar gelukkig is er tenminste een dwerg die ze niet zo makkelijk te pakken krijgt. Ik heb de ogen van een havik en de oren van een vos." bromt Gimli.

...

Estella's POV:

Waarom negeert hij me nou ? Heb ik iets slechts gezegd ? Nee, tuurlijk niet, ik vroeg alleen of het goed met hem gaat. "Gaat het met je ?". Ik had niet opgemerkt dat Legolas naast me kwam lopen. "Ja, voorlopig nog wel." zeg ik niet al te geloofwaardig. "Ieder levend wezen kan zien dat het niet goed met je gaat." antwoordt Legolas. Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen. "Het is niks," zeg ik. "Ik vind het gewoon erg van Gandalf en ik denk dat het Frodo ook veel pijn gedaan heeft, maar hij praat niet eens meer met me." "Neem het hem niet te kwalijk, hij draagt een grote last, wij allemaal natuurlijk, maar voor hem is het toch net wat anders." zijn de wijze woorden van Legolas.

Ik kijk even achter me, naar Sam, die met Midnight loopt. "Dankje Legolas.". Hij aait me even over mijn hoofd en loopt dan richting Aragorn.

Ik hoor geritsel in de bosjes.

...

Aragorn's POV:

"Een dwerg ademt zo hard, dat we hem zelfs in het donker hadden kunnen schieten." zegt Haldir. We zijn omsingeld door Elfen. "Haldir van Lorien, we zijn hier gekomen voor uw hulp. We hebben jullie bescherming nodig." probeer ik Haldir te kalmeren. "Dit bos is levensgevaarlijk, Aragorn. We moeten teruggaan." bromt Gimli. "Jullie zijn in het rijk van de Vrouwe van Lorien gestapt, er is nu geen weg meer terug." zegt Haldir. Ik zie dat zijn ogen Frodo zoeken. "Kom, ze verwacht jullie al."

Mijn ogen houden Boromir in de gaten, zijn ogen zijn gericht op de Ring.

"Er zijn er acht, terwijl er negen uit Rivendell vertrokken. Waar is Gandalf ? Ik wens hem te spreken." zegt Celeborn, het hoofd van Lorien. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik zie dat de Hobbits me aankijken, behalve Frodo. De Vrouwe van Lorien, Galadriël, kijkt Frodo aan. "Hij is in de schaduw gevallen..." fluistert Galadriël. Ze richt haar blik nu op mij, ik durf haar niet aan te kijken. Wat moet ik zeggen ? "Rust nu maar wat uit, jullie hebben een zware reis achter de rug en dit is nog maar het begin. Vanavond kunnen jullie veilig, in alle rust, slapen." zegt Galadriël. Ik geef een knik en geef Frodo een schouderklopje, die nogsteeds naar de Vrouwe van Lorien kijkt. "Kom maar, Frodo."

Ik hoor Elven die iets aan het zingen zijn. "Een lied, voor Gandalf." legt Legolas uit. "Wat zeggen ze dan ?" vraagt Merry nieuwsgierig. "Ik kan het je niet vertellen. De pijn is nog te vers." zegt Legolas. Ik zie Boromir die alleen zit en loop naar hem toe. "Rust wat uit, de muren worden hier goed bewaakt." zeg ik. Hij kijkt me niet aan, "Ik zal hier geen rust vinden. Ik hoorde haar stem in mijn hoofd. Ze had het over mijn vader en de val van Gondor. Ze zei dat er zelfs nu nog hoop is, maar ik zie het niet Aragorn. Het is lang geleden dat we hoop hadden." Ik zie nu dat hij tranen in zijn ogen heeft, er zit meer in Boromir dan ik dacht. Boromir kijkt me nu aan, "Mijn vader is een nobele man, maar ons volk verliest het geloof. Hij verwacht van mij dat ik zijn problemen oplos. Ik wil het ook wel doen, ik wil zo graag de oude Gondor terug. Heb je dat ooit gezien Aragorn ? De witte toren van Ecthelion, glimmend als een parel."

"Ik heb de Witte stad gezien... Lang geleden." antwoord ik en ik kijk van hem weg. Het doet me nogsteeds pijn om Gondor in zo'n slechte staat te zien. Het is tenslotte mijn stad...

"Op een dag zullen onze paden naar Gondor leiden en ik zal de torenbewakers vertellen dat 'De koning van Gondor' teruggekeerd is." zegt Boromir met een glimlach.

...

Frodo's POV:

Ik schrik wakker, ik kan niet slapen. Ik stap uit mijn bed en kom Galadriël tegen. Volgens mij ziet ze me niet. Zonder dat ze het door heeft achtervolg ik haar. Ze stopt bij een open plek, met een soort klein fonteintje. Ik loop naar haar toe, ze heeft me opgemerkt.

"Wil je in de spiegel kijken, Frodo ?" vraagt Galadriël. "Wat zal ik zien ?" beantwoord ik haar vraag. Ze pakt een kan en giet water in de fontein. Er komt een gloed van de fontein vandaan. "Zelfs de meest wijze zal dat niet kunnen weten. De spiegel laat veel dingen zien, het verleden, dingen die nu gebeuren, maar ook gebeurtenissen die nog komen gaan." zegt Galadriël.

Ik stap naar voren en kijk in de fontein. Gandalf kijkt me met grote ogen aan, ik probeer hem vast te grijpen. Het beeld vervaagt. Ik zie nu overal fakkels, vuur, brand, de Gouw! Ork's die de Gouw aan het plunderen zijn. Balingshoek die vernietigt wordt! Weer wordt het beeld vager, ik slik. De Gouw, vernield. De bomen en velden zijn vernietigd. Ik zie Ork's die de Hobbitsen ruw aanpakken. Ook zie ik Sam, Merry en zelfs Rosie. Ze zijn aan het snikken en hebben zwarte vegen van het roet. Uit de zwarte afgrond groeit een enkel oog. Ik verstijf, kan geen kant op. De Ring wordt aangetrokken door het oog. Ik trek zo hard ik kan aan de Ring en val achterover op de grond. Een grote flits komt van de fontein af. Ik ben in shock. Ik kijk naar Galadriël die stijf voor zich uit kijkt.

"Ik weet wat je zag, ik zag het ook in mijn gedachte. Dit is de toekomst Frodo, dit zal gebeuren als je faalt." vertelt ze me. "Het reisgenootschap valt uit elkaar, Frodo. Het is al begonnen. Hij zal proberen de Ring van je af te pakken. Je weet over wie ik het heb. Eén voor één zal hij ons vernietigen."

"Hier! Neem het! Als je het wilt geef ik de Ring aan jou!" zeg ik angstig tegen Galadriël.

"Je geeft de Ring uit jezelf aan mij ?" reageert ze verbaasd. "Ik geef toe dat ik altijd wel de Ring in mijn handen heb willen houden."

Ze begint opeens te veranderen, het lijkt wel alsof ze groeit. Ik begin bang te worden van haar.

"In plaats van de Zwarte heer, zullen jullie een koningin hebben. Niet donker, maar mooi. Verraderlijk als de zee. Sterker dan de krachten van de aarde. Iedereen zal me liefhebben uit wanhoop!" zegt Galadriël.

Ik doe een stap achteruit. Ze wordt weer normaal. "Ik heb de test doorstaan. Ik zal Galadriël blijven en naar het Westen reizen." zegt ze dan. "Ik kan dit niet alleen..." zeg ik wanhopig. Ze komt naar me toe lopen. "Jij bent de Ringdrager Frodo. Het is de taak van de drager om dit alleen te doen. Deze taak was voor jou bestemd, als jij dit niet kan, kan niemand het." zegt Galadriël terwijl ze een hand op mijn schouder legt. "Dan weet ik wat ik moet doen. Het is gewoon... Ik ben bang..." zeg ik. Ze knielt nu voor me neer. "Zelfs de kleinste persoon op de aarde kan de toekomst veranderen, Frodo." zegt ze met een glimlach.

Ik knik en loop terug naar het Reisgenootschap. Ik probeer nog wat te slapen, morgen vertrekken we.