Avontuur in Peru

Hoofdstuk 1

Daar was hij dan. Peru. Gabriel was nog geen vijftien minuten in het land of hij kon al niet wachten om op excursies te gaan. Hij had deze bestemming gekozen om de Inca-beschaving die hij wilde bestuderen, zowel vanuit dreuzelperspectief als vanuit zijn interesse naar de magie die ze gebruikten. Het scheen namelijk dat de Inca's wel degelijk magie hadden gebruikt – echte magie – maar zonder toverstok, en hoewel Gabriel hier al veel over had gelezen wilde hij nu wel eens de locaties zelf bezoeken. Ze waren echter alleen per excursie toegankelijk, en verder was het gebied goed bewaakt, dus dat was een beetje jammer. Maar Gabriel hoopte ergens iemand te bevrienden en via die nog onbepaalde persoon een poort te vinden naar een privébezoek. Zo deed hij dat wel vaker op zijn reizen.

Toch moest hij eerst maar even een paar dagen uitrusten van zijn voorgaande reizen. Hij leefde nog steeds op de adrenaline die hij in Bolivia op had gedaan de voorgaande weken, maar als hij zich wilde concentreren en goed wilde omschakelen, en de ervaringen uit Bolivia zorgvuldig op wilde slaan, moest hij echt even een paar dagen vrij. Dus die nam hij.

Hij settelde zich in een redelijk motelletje en betaalde per nacht, want hij wist nog niet hoe lang hij er zou blijven. Vaak ontmoette hij tijdens zijn eerste dagen op een nieuwe bestemming wel iemand bij wie hij thuis veel goedkoper en veel comfortabeler kon verblijven. In deze streken was er tenslotte veel gastvrijheid, en als dat het niet was, was het wel de bijzondere uitwerking die Gabriel op mensen leek te hebben. Hij had een bepaalde aantrekkingskracht door zowel zijn opvallende uiterlijk als zijn intrigerende persoonlijkheid waardoor men hem graag in huis nam en hem goede maaltijden voorzette en een comfortabel bed aanbood. En Gabriel maakte hier altijd dankbaar gebruik van. Wie zou dat niet doen?

In het motel deed hij geen moeite zijn koffer uit te pakken. Hij wilde snel weg kunnen en maakte graag een georganiseerde rommel in zijn kamer die hij met één simpele spreuk weer opgeruimd zou hebben. Het stonk een beetje in zijn kamer en het druppelde vanuit het plafond, maar dat soort kleine dingetjes waren met zijn magie altijd gauw weer verholpen. Dat was het makkelijke aan reizen als tovenaar. Alles was zo goedkoop als je maar een paar handige spreuken kende. Kleding was niet nodig om veel mee te nemen als je schoonmaakspreuken en reparatiespreuken kende, en de vele boeken die hij mee had genomen had hij allemaal gekrompen zodat het in een klein buideltje paste, dus veel bagage of gewicht had hij ook niet. Hij had het zelfs allemaal in een rugzak kunnen bewaren, maar hij hield zijn verblijfsbagage graag apart van zijn excursieuitrusting en had daarom een koffer meegenomen. Dat was altijd goed duidelijk.

De douche was niet zo'n fijne maar Gabriel kon best zonder veel comfort. Als hij zijn haren maar een beetje schoon kon krijgen en zich even kon opfrissen onder de douche was hij al blij. Ook het eten was niet veel soeps maar dat was geen probleem. Het geld dat hij bespaarde door in een simpel motel te slapen spendeerde hij weer door bij de betere restaurants in het centrum te ontbijten, lunchen en dineren.

De eerste dagen wandelde hij veel door en om het centrum, en genoot hij van het landschap en van de cultuur in het voor hem nieuwe land. Hij ontmoette wel mensen maar hij was eigenlijk wel tevreden in zijn motel, en omdat hij nog niet precies wist waar hij naartoe zou gaan en eigenlijk geen zin had om opnieuw in een kamer te settelen waarvan hij nog niet eens wist of die wel beter zou zijn dan zijn kamer in het motel, wees hij het aanbod altijd vriendelijk af als hij na een maaltijd bij hen thuis werd uitgenodigd te blijven. Daarnaast had hij net een heerlijk avontuur met een heerlijke vrouw achter de rug, en had hij niet bepaald zin om zich opnieuw aan iemand te hechten, of vice versa en haar dan te moeten achterlaten als hij weer verder wilde reizen.

Hij mediteerde veel. Dan zocht hij een rustige plek op buiten het stadje, zocht hij een mooie boom uit om bij te zitten, en liet hij zijn gedachtes komen en gaan om de vele indrukken te verwerken. Zo verzekerde hij zichzelf van een rustigere slaap en een gefocuste geest. Dat had hij wel nodig op zijn reizen, want hij kwam veel bijzondere dingen tegen en als hij geen rust had gevonden in zijn meditatie had hij het nooit zo lang volgehouden als hij nu al deed. Hij was praktisch een nomade geworden, reizend van bestemming naar bestemming, levend van het geld dat hij bij Beauxbatons had verdiend maar vooral van de gastvriendelijkheid van de mensen die hij ontmoette, en hij vond het een heerlijke leefstijl. Zijn moeder nam het hem ongetwijfeld kwalijk dat ze door zijn vele veranderingen van locatie geen contact met hem kon opnemen – hij was zijn telefoon al vaak kwijtgeraakt en vergat hem vaak op te laden – en al helemaal dat hij inmiddels al ruim een jaar niet meer thuis was geweest. De laatste keer dat hij haar had gezien was hij slechts een nachtje blijven slapen, tussen zijn reizen in India en Nieuw-Zeeland in.