Avontuur in Peru

Hoofdstuk 2

Zoals afgesproken stond ze om twee uur op de parkeerplaats. Ze stond er al zo'n tien minuten voor het geval hij eerder zou zijn, maar haar zoekende blik had hem nog niet gevonden. Toch was het stipt twee uur toen ze vanuit de verte zijn gestalte dacht aan te zien komen. Maar wat had hij nou over zijn schouder? Was dat... een bezem? Wat moest hij nou met een bezem?

Haar ogen hadden haar niet verraden. Met een razend aantrekkelijke glimlach stak hij zijn hand naar haar op terwijl hij naar haar toe liep, en met de bezem nog op zijn schouder rustte hij zijn hand op de hare terwijl hij haar wang kuste.

"Wat goed dat je er bent," zei hij. Ze was even helemaal ondersteboven van de spontane kus, maar toen ze zich had hersteld keek ze hem vreemd aan. Haar grote ogen knipperden vaak want ze had nog slaap na zo'n lange dag. Met zulk avontuur in het vooruitzicht had ze moeilijk wat kunnen uitrusten, ze was veel teveel onder de indruk.

"Wat ben je met die bezem van plan?" vroeg ze. Gabriel glimlachte mysterieus.

"Zou je me geloven als ik zei dat dit ons vervoer was?" vroeg hij met een knikje opzij.

"Nee," zei ze bruusk, maar Gabriel knikte. "Dat ga je niet menen toch? Jemig, waar ben ik nou weer in beland! Oh nee, je bent toch niet gek hè? Oh god..."

Gabriel lachte vrolijk om de milde paniek die in het meisje op kwam. Ze had zomaar toegezegd met een vreemde man op stap te gaan, iets waar alle ouders altijd voor waarschuwen, en nu kwam hij met een bézem aanzetten! Maar Gabriel liet de bezem naast zich zweven en pakte haar gezicht toen met twee handen vast terwijl hij even heel dichtbij stapte.

"Nee, ik ben niet gek," zei hij zacht, en hij dwong haar om hem aan te kijken. "Vertrouw me, en laat me je meenemen. Zoiets als dit heb je nog nooit meegemaakt." Ze knikte wel, maar het ongeloof stond nog duidelijk in haar ogen.

"Niemand mag hiervan weten, oké? Jij hebt geen magische aanleg, en dat is hartstikke prima, maar je hoort hier niet van te weten. Dit blijft ons geheim," zei hij, en hij liet zijn handen langs de voorkant van haar armen naar beneden glijden tot ze haar vingers vonden en vastpakten. Hij bracht ze naar zijn mond en kuste ze zacht.

"Laat maar eens zien dan..." zei ze ademloos. Ze zag de bezem wel zweven, maar was het niet allemaal gewoon een truc? Misschien een droom? Ze voelde zich tenslotte best slaperig, het zou zomaar kunnen. Oh, maar dan was het wel een hele fijne droom. Met Gabriel op een bezem vliegen, met z'n tweetjes naar de ruïnes, hun geheim... En daar in het zachte maanlicht een paar heerlijke uren samen doorbrengen. Ja, wie wilde daar niet over dromen?

Gabriel keek haar geamuseerd aan, maar liet toen haar handen los en pakte de bezemsteel beet. Die bewoog nauwelijks, en hij gooide zo zijn been eroverheen en stapte op. Zijn voeten waren duidelijk los van de grond, en hij leek op een soort onzichtbaar kussentje te zitten want het zag er helemaal niet oncomfortabel uit.

"Ga je mee?" vroeg hij, en strekte een hand naar haar uit. Abigail stond met haar mond vol tanden.

"Ik- ik weet niet- hoe kom ik daar dan in vredesnaam op?" Gabriel lachte, gebaarde dat ze zijn hand moest pakken, en trok haar toen dichterbij.

"Nou, gewoon zo, een been eroverheen en gaan zitten," zei hij. Ze leek wat moeite te hebben met het idee, maar toen besloot ze waarschijnlijk dat als het toch maar een droom was ze net zo goed een poging kon doen, en ze kwam zowaar achter hem op de bezem zitten. Op het onzichtbare kussen dat hij daar voor haar had geplaatst.

"Hé!" riep ze, en Gabriel suste haar meteen om stil te blijven. "Oeps, sorry. Hé maar dit is zo gek nog niet. Dus, eh, hoe snel gaat dit ding?" vroeg ze. Gabriel keek haar over zijn schouder aan. Er speelden pretlichtjes in zijn ogen.