Avontuur in Peru

Hoofdstuk 3

"Hé, Gabe."

Ze stootte zijn schouder aan om hem wakker te maken. Hij lag bij haar in bed, een beetje krap maar het paste net. Hij had de muurtekening weer weten te verbergen, nadat hij de kaart had overgenomen op papier, en na elkaar heerlijk in het maanlicht te hebben gevonden hadden ze weer langs de wacht heen weten te sluipen. Gabriel had de slaapbezwering op de bewakers van een afstandje weer opgeheven, en met een snelle bezemvlucht waren ze weer tegen het ochtendgloren weer teruggekomen in Agua Calientes, waar ze vervuld van hun avontuur eigenlijk direct weer in bed waren gedoken.

"Hmm..." kreunde hij alleen maar, weigerend zijn ogen open te doen. Hij voelde zich een beetje brak, een bijkomend effect van de stapels adrenaline die hij vannacht had opgedaan, en wilde eigenlijk nog even verder slapen. Maar nu was hij wakker en voelde hij dat hij eigenlijk helemaal niet zo lekker lag in dit smalle bed. Hij had natuurlijk ook geen tweepersoons hemelbed kunnen verwachten bij een simpele tourgids, maar toch. Echt lekker slapen deed je hier niet in, laat staan met z'n tweeën.

"Meende je dat nou, vannacht?"

Hij dwong zichzelf zijn ogen toch maar te openen en keek haar schattend aan. Oh god. Hij had toch niet iets doms gezegd? Dat hij van haar hield of zo, of dat hij haar mee zou nemen op zijn volgende reis. God, dan moest hij misschien toch haar geheugen maar wissen. Ze was best leuk en zo hoor, maar Gabriel had helemaal geen zin in iets voor de langere termijn. Hij reisde solo, en wilde gaan en staan waar hij wilde zonder de restrictie van een relatie of wat dan ook. En trouwens, zo leuk was ze nou ook weer niet.

"Wat?" vroeg hij dus maar met desinteresse in zijn stem. Hij kon het maar beter meteen duidelijk maken dat hij niet van plan was lang te blijven, laat staan om haar mee te nemen.

"Dat je met me wil trouwen," zei ze droog, en barstte toen in lachen uit om de geschokte blik op Gabriel's gezicht. "Nee, gek. Draken! Denk je echt dat er draken in die bergen wonen?"

Oh, god zij dank!

"Tja, dat zou best eens kunnen. Voor zover ik weet is de Peruaanse Addertand nog steeds woonachtig in Peru, en als het echt zo onbereikbaar is als je beweert maakt dat het een perfecte woonplaats voor ze."

Abigail was met stomheid geslagen. "En ga je er echt naartoe? Om draken te zien? Ben je gek of zo?"

"Nee, natuurlijk niet," zei Gabriel. Hij sloeg het deken van zich af en stond op, want hij was het bed inmiddels behoorlijk zat geworden. Hij deed geen moeite iets om zijn middel te slaan maar liep gewoon door naar de wasbak om een glas met water te vullen. "Ik ga niet voor de draken, ik zou wel gek zijn ja. Nee. Er is iets op die locatie, anders zou er geen verborgen kaart naartoe wijzen. Zelfs driehonderd jaar geleden wisten ze allang dat de Addertand een van de meest agressieve draken is, en hoewel ze klein zijn, zijn het venijnige beesten die dol zijn op mensen. En dan bedoel ik niet voor knuffels of om te spelen. Maar ze hebben waarschijnlijk al lang geen mensen gezien, als ze daar überhaupt nog zitten, en ik ben niet van plan ze te gaan voeren. Ik wil alleen maar kijken wat er zo bijzonder aan die locatie is, want ik heb er nooit ook maar iets over gehoord of gelezen, en dat is vreemd."

Abigail had zich wel in een deken gewikkeld en zat in een kleermakerszit op bed. "Wat is daar zo vreemd aan dan?"

"Nou," zei Gabriel terwijl hij met zijn vingers zijn haar doorkamde, "wat voor dreuzels – niet-magische mensen – een slecht bereikbaar gebied is, is voor tovenaars niet echt een probleem. Dus op veel locaties waar jullie niet zoveel vanaf weten zijn wij al honderd keer op onderzoek uit geweest. Vooral drakenbevolkingen worden veel in de gaten gehouden. In de vorige eeuw is er nog een heel team specialisten naar Peru geweest om de populatie terug te dringen want die was veel te groot en gevaarlijk geworden. We houden magische wezens en onszelf dan wel geheim voor dreuzels, we beschermen jullie wel, want ja, die verantwoordelijkheid komt nu eenmaal met de toverstok mee."