While We Were Under The Raindrops

The wall that I build

"Lorri, 'di ka pa ba uuwi? pwede na naman daw tayong umuwi eh. Halika na, baka mas lalo pang lumakas ang ulan baka 'di na tayo makakatawid ng daan" sabi ni Leona

"Mauna ka na, don't worry about me"

"Sige, ikaw bahala, basta uuwi ka ha? Susunod ka sa amin" nakikita ko sa mga mata niya ang pag-aalala sa akin.

Umalis na siya. Alam kong naiintindihan niya na kailangan  kong mapag-isa.

Agad akong naglakad papunta sa parke.
Ramdam ko ang lakas ng ulan nang dumampi ito sa aking balat.
Parang kailan lang. Dito ako dinadala ni mama tuwing wala na siyang ginagawa. She had to make everything in the mansion every day. It's not what you think. We are not a high profiled family, although ang papa ko ay mayroong sariling car company and a numbers of branches on it sa ibang bansa. But it's beyond ours. He never treat my mother as his wife nor treating me as his own daughter.
I hate him. I hate him calling as my father because he's not.
Kahit na sinabi ko na kay mama na aalis kami sa poder niya, pero nagpupumilit siyang manatili. I don't know her reason. Pero pinagbigyan ko na lang siya.
But it all happened one day.
Umuwi ako sa mansion diretso sa maid's quarter. I was bringing the certificate of my scholarship. 'Yon ang magandang  ibabalita ko sa kanya. I want to surprise her. Matagal na kasi niyang gusto na maipasok ako sa unibersidad na iyon.
I was in my few steps when I saw a stain of blood on the floor.

Kinabahan na ako. Parang ayokong pumasok sa kwarto ni mama. Natatakot ako sa pwede kong makita.
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at tumambad sa akin ang katawan ni mama na nakahandusay sa sahig.

"M-ma?" nanginginig ang buong katawan ko. Mabigat ang aking mga yabag papunta sa direksyon niya.
Ayokong maniwala sa nakikita ko. Sana panaginip lang ang lahat. Hindi maaari.

Hindi ko inakalang unti-unting may nabuong pader sa pagkatao ko.
At alam kong walang makakatibag sa pader na 'yon. Wala, kahit isa.