Easy as 143

Chap9 The confrontation

TGIF nga ba talaga... dapat ba akong magthank you dahil sa Friday na??

Nandito pa lang ako sa labas ng school.. Di ko talaga alam ang kung anong dapat kong maramdam sa araw na to.. 

Excitement?

Kaba?

Takot??

Haist! hindi ko na alam...gulong gulo na ang utak ko.. Marcuz bakit ba kasi ganito kahirap ang mahalin ka? Bakit lagi mo na lang akong binibigyan ng alalahanin...

Habang naglalakad papunta sa room namin.. Napapatingin ako sa paligid.. Ang peaceful..Mangilan ngilan pa lang kasi yung mga estudyante.

Before entering the our room i sigh...Para kasing nafifeel kong may hindi magandang mangyayari sa araw na to.. Na sana ay di naman.. Ewan ko ba.. siguro dala lang ito ng iniisip ko for the passed three days.. tatlong araw din yun..tatlong araw na halos wala akong tulog.. walang gana... as in tatlong araw na sh***..

Tuluyan na akong pumasok sa room.. Ilan ilan pa lang ang classmate ko.. Dumiretso agad ako sa upuan ko.. At tulad ng nakagawian... Muni muni muna.. Napapaaga na kasi madalas ang pagpasok ko.. 

Hmmm.. wala akong makakwentuhan sa room.. Since i transferred here never naman kasi akong naging close sa mga classmate ko.. Kung maguusap is civil lang.. Ayoko namang makausap tong mga classmate kong lalaki na ubod naman ng yabang..puro porma..eto namang mga babae.. pakiramdam ko mga plastik..am i mean? I'm just kinda saying what i really feel.. Syempre nakabukod sila Mara and Jessie un na talagang nakagaanan ko ng loob dahil iba sila among others and syempre including Roi na rin.. very much admirable compared to the boys here and compared to Marcuz.. kaso wala eh.. Si Marcuz ang tinitibok nitong puso ko..

Naalala ko pa nang kinausap ako ni Roi.. He was asking me if what bothers me daw.. ,kasi nga sa napapansin nya nitong nakaraang araw... And I've seen the sincerity and concerned in his eyes.. So i have told him everything..saya..hinanakit and yung mga iniisip  ko ngayong nagdaang araw..

Sabi nya na kung sana raw sya na lang ang minahal ko never ko daw mararamdaman ang masaktan.. magalala at magduda.. Ano man daw ang mangyari he's there lang daw.. Subukan lang daw akong saktan ni Marcuz at makikita daw nito kung ano sya.. Medyo natawa nga ako sa hulingt sinabi nya.. Ang tapang na basta parang di sya..

natouch ako sa mga sinabi nya nun.. Mararamdaman mo talaga sa puso nya na totoo yun.. Kung sana nga siya na lang.. Siya na lang yung dahilan ng pagtibok ng puso ko..puso kong tanga at nagpapakatanga para kay Marcuz..

Nasira yung pagmuni muni ko ng biglang sobrang umingay sa room.. Nakita ko na sila Jes and MAra and they smile at me and so i smiled back to them.. Napatingin ako sa wristwatch ko... magtatime na pala.. sabay tingin ko sa tatlong magkakatabing upuan sa gilid ko.. and there as i look upon tha door i saw those three guyseshurrying up para makipagunahan sa prof namin na papasok na ng room.. Nung makita ko sya napangiti ako..parang tanga lang noh.. despite ng nangyari ng nakaraang araw..nang makita ko sya.. all those pain disappear.. 

At habang papasok sila napatitig ako sa kanya.. I can't force myself not to.. Namiss ko sya ng sobra... Napatingin sya sakin and to my dismay.. He doesn't even care to smile..He just look at the other side when he saw me staring at him.. Nadisappoint ako sa ginawa nya.. Biglang may kumirot sa puso ko.. Alam mo yung feeling na masaya ka na.. tapos ganun na lang bigla... After that three long days that he wasn't there ganun pa yung gagawin nya.. What's wrong with him? and then namalayan ko na lang na umupo na sya sa upuan nya.. Just like Paul parang wala sila pareho sa mood...

Siguro pagod lang..just trying to convice myself that what he did was normal sa isang taong galing sa byahe at pagod...yeah.. iisipin ko  na lang na ganun nga..and sana yun lang talaga yun..