မ်ဥ္းမဲ့ဒိုင္ယာရီ

အခန္း ( ၁ )

ပေဟဌိအိပ္ခန္းေလး
--------------------

       ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္း သစ္ပင္ ပန္းပင္ကေလးမ်ားေၾကာင့္ စိမ္းစိုအံု႔မႈိင္းကာေနေလသည္။ ထိုျခံႀကီးအတြင္း ေရွးက်က် တိုက္ခံပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အမဲႀကီး တစ္လံုးသည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာျဖင့္ ငိုင္ငိုင္ႀကီးတည္႐ွိေနေလသည္။ ျခံဝ႐ွိသံပန္းတံခါးေပၚတြင္

              "ေဒါက္တာ ခန္႔ညားဟိဏ္း
                      ( M.B.B.S )" ဟုေရးသားခ်ိတ္ဆြဲထားေသာဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကိုထင္းထင္းႀကီးျမင္ေနရေလသည္။

    ထိုငိုင္ဆိုင္ေနေသာအိမ္ႀကီးတြင္ ေဒါက္တာခန္႔ညားဟိဏ္းအပါအဝင္ သူ၏ဖခင္ ဦးခန္႔မင္းေမာင္ ႏွင့္ ျခံေစာင့္ ဦးကုလားတို႔ ေယာက်္ားသားသံုးဦး  ေနထိုင္သည္။    ဆရာဝန္
ေလးခန္႔ညားဟိဏ္းမွာ ဖေအတူသားမို႔ ႐ူပကာဟာခ်ဴခ်ာမႈကင္း ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ႏွင္းဆီခိုင္ေလး အျဖစ္ မိန္းကေလးမ်ားအၾကားေရပန္းစားေနေလသည္။

   ဖခင္ျဖစ္သူဦးခန္႔မင္းေမာင္မွာ သားျဖစ္သူ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္းသည္အထိ     အိမ္ျပန္မကပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္
အိမ္ႀကီးထဲတြင္သာ ဘုရား တရားလုပ္ရင္း တစ္ခါတစ္ရံ
မာလီဦးကုလားႏွင့္ ပန္းပင္စိုက္ ေပါင္းသင္ ေရေလာင္းႏွင့္သာအခ်ိန္ကုန္ ရေလသည္။    ဦးခန္႔မင္းေမာင္မွာ  နာမည္ႏွင့္
လိုက္ေအာင္ပင္ခန္႔ညားလြန္းလွေပသည္။ မ်က္ခံုးထူထူ ႏွာတံဆင္းဆင္း    မ်က္ဝန္းက်ယ္က်ယ္   ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကေလးက ေရးေတးေတး ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာထား ႏွင့္
အသက္ႀကီးေသာ္လည္း မပ်က္စီးေသးေသာ Body Structure တို႔ေၾကာင့္    ရြယ္တူမိန္းမမ်ား သာမက
ခ်ာတိတ္မေလးမ်ားကိုပင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြဆင္းေစေလသည္။

    ထံုးစံအတိုင္းအိမ္ႀကီးထဲတြင္ ဦးခန္႔မင္းေမာင္တစ္ေယာက္ထဲ႐ွိေနခ်ိန္ သူသည္ ေလးေထာင့္မ်က္မွန္အမဲႀကီးကို လည္၌ဆြဲကာတေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ေသာ့ပိတ္ထားေသာအခန္းတစ္
ခန္းဆီသို႔ ေလ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ အခန္းေရွ့သို႔ေရာက္လာ
ေသာအခါ အသင့္ယူေဆာင္လာေသာ ေသာ့တံေလးျဖင့္ တံခါးရွိေသာ့ခေလာက္ကို ဖြင့္လိုက္ျပီး ႏႈတ္မွလည္းတုန္တုန္ရီရီ
ျဖင့္တတြတ္တြတ္ေရရြတ္လိုက္ေလသည္။

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ တံခါးကိုျဖည္းညွင္းစြာတြန္းဖြင့္
လိုက္ေလသည္။

                       " က်ြီ............ "

          တံခါးပြင့္သြားေသာအခါ အခန္းတစ္ခန္းလံုးသည္
ေမွာင္မိုက္ေနေသာေၾကာင့္ေျခာက္ျခားစရာပင္ေကာင္းလြန္းလွေပသည္။ သူသည္ မ်က္မွန္ကိုကိုင္ယူကာ ၄င္း၏ဇာတိရွက္
ျမွဳပ္ျဖစ္ေလေသာႏွာတံေပၚသို႔ေနရာ မွန္ေအာင္တပ္ဆင္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္အခန္းဝ နံရံရွိ
မီးခလုတ္တစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္ရာ အနီေရာင္မီးသီးကေလးသည္ အခန္း၏အလယ္ မ်က္ႏွာခ်ပ္၏ ဗဟိုတြင္ အေမွာင္ကိုဇုန္ကန္ ခြင္းကာမွိန္မွိန္ကေလးေတာက္ပေနခဲ့ေလသည္။
သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္ အခန္းတြင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ပို၍ပင္ေႏွးေကြးလာခဲ့ေလသည္။ နံရံေပၚရွိ ဓာတ္ပံုမ်ားကို
တစ္ပံုခ်င္းစီ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ ေရွ့ဆက္ခဲ့ေလသည္။
တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္က်ြန္းခုတင္တစ္လံုးကိုေတြ႕ရကာ သူသည္ထိုခုတင္ကို လက္ျဖင့္အသာ
အယာေလးပြတ္ၾကည့္ေနခဲ့ေပသည္။   ေသခ်ာေပျပီ ဤ
အခန္းေလးသည္     ယခင္ကအိပ္ခန္းကေလးတစ္ခန္း ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေပသည္။

    သူ၏ မ်က္ရည္စက္ကေလးမ်ားစိုေနေသာမ်က္လံုးမ်ားသည္ဘီဒိုတစ္လံုးစီ            သို႔ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။
သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ထိုဘီဒိုေ႐ွ့သို႔သူ႔အားေခၚေဆာင္သြားခဲ့ေလျပီ။ သူသည္    ထိုဘီဒိုကို      ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ
ဘီဒိုထဲတြင္ က်ြန္းေသတၱာငယ္ေလးတစ္လံုးမွလြဲ၍ မည္သည့္ပစၥည္းမွမရွိေခ်။   ထိုေသတၱာငယ္ေလးကို    ယူေဆာင္ကာ စာၾကည့္စာပြဲတစ္လံုးေပၚတြင္တင္လိုက္ျပီး သူသည္လည္းကုလားထိုင္တြင္ထိုင္ကာ ေသတၱာကိုဖြင့္လိုက္သည္။ထိုအထဲတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုေတြ႔ရေလသည္။ ဦးခန္႔မင္းေမာင္တစ္ေယာက္သည္     ထိုစာအုပ္ေလးကို   လက္ျဖင့္သပ္ကာ
ေသခ်ာစြာစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ျပီး ရင္တြင္ပိုက္ကာ အတန္ၾကာငိုေနခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ စာအုပ္ကေလးအား သူစတင္ဖြင့္လိုက္ေပေတာ့သည္။   ။