Dream Catcher

Chapter 6

(Scarlett's POV)

"Lennon." tawag ko."Mag-usap nga tayo." Seryosong sabi ko sa kanya.

Pagkatapos kong magising ay pumunta kaagad ako kay Lennon.

Pinuntahan ko si Lennon sa kanyang kuwarto at nadatnan ko siyang gising na at nakaupo sa isang upuan sa may balcony.

Nakasuot parin siya ng black glasses.

Nagtataka siguro kayo kung bakit di ko na siya tinatawag na Sir.. Para saan pa...kung dati ko pa naman siyang kilala..dati pa.

"Oo naman. Ano ba iyon?" tugon naman niya.

"Gago ka." Madiin kong sabi sa kanya.

He's the faceless boy in my dreams.Damn. Bakit ngayon ko lang nalaman?.

"B-bakit?" Gulat niyang sabi.

"Dati mo pa kong kilala. Hindi nga lang kilala eh. Dati mo pang kaibigan na pinatuloy nyo pa sa bahay nyo nung nasunog yung bahay namin."

"Paano mo naalala iyon?"

"By my dreams... Pinagmukha mo kong tanga.... Bakit ba hindi mo sinabi sa akin na kaibigan mo ko?"

Nangagalaiti ako. Ilang buwan akong nafrustrate dahil sa mga panaginip ko.

"It's because...Gusto ko pang makasama ka ng matagal. Pag kasi nalaman mo na ang lahat ay..."

"Ano???"

"Ako naman ang magsusuffer."

"Hindi ko maintindihan... Pakiexplain nga lahat!"

Gulong gulo na ang isipan ko!!!!

"That demon put a curse on you in your 18th birthday and he played a game to us. That's why nung birthday mo ay may sunod-sunod ang disaster sayo."

"Demon? You mean that mysterious boy yung ang ganda nung boses at guwapo?" I said. So he really knows that mysterious boy.

"Yes..wait how did you know?"

"I met him in my dreams." Damn. That demon... Magkakilala nga talaga sila...

So if i rearrange all of my dreams..... Una yung 18th birthday ko... Sunod ang pagkamatay ni Tatay...pagkasunog nang bahay...paglipat namin sa bahay ni Lennon...then.. pagkamatay ng parents nya... Then pagkahulog ko sa isang building which made me hospitalized..at yung pinaka huli ay yung nahospitalized din si Lennon.

I still can't believe that all of my dreams are my past and it really happened... Naramdaman kong nanghina ang tuhod ko at shocked sa mga nalaman ko.... Why me??!

Pero.. Bakit nahospitalized si Lennon??

"Bat ka nga pala nahospitalized..???" Tanong ko kay Lennon.

"It's... Nung nahulog ka sa building ay kritikal ang lagay mo... Nabasag ang bungo mo...at you lost your two eyes..." He stopped talking then I saw him clenched his fist.

"Then??"

"Your two eyes right now... It's mine."

Tuluyan na akong napaluhod sa narinig ko. Tears slide onto my cheeks. He really cares for me.

"Why... Why did you do that?"

"It's because.. That's the only thing I can do for you." He said..

Mas lalong tumulo ang mga luha ko. Ni wala nga akong nagawa para sa kaniya... Pero eto.. nagawa pa niya akong tulungan... I felt ashamed.. Napayuko nalang ako..

"You don't have to do things like that."

"It's okay. I don't regret anything I did for you." He said , I feel he reached for my hands... He held it and carress my hands. His hands are so soft..and it made me feel comfortable.

"I want to assure something.. Si Mama ba talaga ang nagtulak sa akin sa building?"

Hindi muna siya umimik... I feel he hessitated to answer it.

"Y-yes."

Hindi na ako magtataka kung bakit Niya nagawa iyon....

"It's my fault..." I mutter... He tightly held my hands.

"It's not your fault... The demon played us. Its his fault."

"Is there a way to break the curse?" Tanong ko...

.... Hindi siya nagresponse...

"Lennon." Tawag ko sa kanya. Pero hindi pa rin siya umimik.

"Hey??" Tawag ko ulit.

Pero nagulat nalang ako sa kanyang response..

"Sino ka?"

Then I remembered what the demon and Lennon talked about in my dreams.

"You cannot tell her everything after this...or you'll the one who will suffer what she suffered.You know that right?" I still can hear the demon's voice linger over my head.