Πειθήνια

Κεφάλαιο 2

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ δίπλα στο δικό μου άνοιξε καθώς περνούσα από μπροστά της. Η καλύτερή μου φίλη, η Φελίσια Κέλι, βγήκε στο διάδρομο. Η Φελίσια κι εγώ ήμασταν φίλες από
αμνημονεύτων χρόνων, αφού είχαμε μεγαλώσει μαζί στην ίδια μικρή πόλη της Ιντιάνα. Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, χάρη στον αλφαβητικό καθορισμό των θέσεων. Μετά το λύκειο, φοιτήσαμε στο ίδιο κολέγιο στη Νέα Υόρκη και δεν αργήσαμε να διαπιστώσουμε πως, αν θέλαμε να παραμείνουμε κολλητές, θα έπρεπε να ζήσουμε ως γειτόνισσες και
όχι ως συγκάτοικοι.
Αν και την αγαπούσα όπως την αδερφή που δεν είχα ποτέ, μερικές φορές η Φελίσια μπορούσε να γίνει αυταρχική και πιεστι-
κή. Παρομοίως, η ανάγκη μου για περιστασιακή απομόνωση την
έκανε έξω φρενών. Και, προφανώς, το ίδιο ίσχυε και για τη συνάντησή μου με τον Ναθάνιελ.
«Άμπι Κινγκ!» Οι γροθιές της ήταν φυτεμένες στους γοφούς
της. «Είχες κλείσει το κινητό σου; Πήγες να δεις εκείνον τον τύπο, τον Γουέστ, ε;»
Περιορίστηκα στο να της χαμογελάσω.
«Ειλικρινά, Άμπι», μου είπε. «Δεν ξέρω γιατί μπαίνω στον κόπο».
«Ναι, δίκιο έχεις. Γιατί μπαίνεις στον κόπο;» της είπα καθώς με ακολουθούσε μέσα. Βολεύτηκα στον καναπέ μου κι άρχισα να διαβάζω τα χαρτιά που μου είχε δώσει ο Ναθάνιελ. «Α, και μια
που το ’φερε ο λόγος, το Σαββατοκύριακο δε θα είμαι εδώ».
Η Φελίσια αναστέναξε ηχηρά. «Πήγες. Το ήξερα ότι θα πήγαινες. Μόλις σου μπει μια ιδέα στο μυαλό, παίρνεις αμέσως δρόμο. Δεν κάθεσαι καν να σκεφτείς τις συνέπειες».
Συνέχισα να διαβάζω.
«Έχεις την εντύπωση ότι είσαι πολύ έξυπνη, ε; Για πες μου, λοιπόν, εξυπνοπούλι μου, τι νομίζεις ότι θα πουν γι’ αυτό στη βι-
βλιοθήκη; Και πώς θα του φανεί του πατέρα σου;»
Ο πατέρας μου εξακολουθούσε να ζει στην Ιντιάνα και, μολονότι οι σχέσεις μας δεν ήταν στενές, ήμουν βέβαιη ότι η άποψή
του για την επίσκεψή μου στο γραφείο του Ναθάνιελ θα ήταν κατηγορηματική. Κατηγορηματική, και πολύ αρνητική. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψω σε κανέ-
ναν να συζητήσει μαζί του τη σεξουαλική μου ζωή.
Άφησα τα χαρτιά στην άκρη. «Ούτε κουβέντα στον πατέρα μου, και η προσωπική μου ζωή δεν είναι δουλειά της βιβλιοθήκης. Το ’πιασες;»
Η Φελίσια κάθισε και βάλθηκε να εξετάζει τα νύχια της. «Στον αέρα». Βούτηξε τα χαρτιά. «Τι είναι αυτά;»
«Δώσ’ τα μου», είπα, τραβώντας τα απ’ τα χέρια της.
«Πραγματικά, Άμπι», είπε. «Αν θέλεις τόσο πολύ να κυριαρχηθείς, ξέρω αρκετούς που θα ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να σου
κάνουν τη χάρη».
«Οι πρώην γκόμενοί σου δε μ’ ενδιαφέρουν».
«Ώστε θα πας τρέχοντας στο σπίτι ενός ξένου και θα τον αφήσεις να σου κάνει ένας Θεός ξέρει τι;»
«Δεν είναι έτσι».
Η Φελίσια πήγε στο φορητό υπολογιστή μου και τον άνοιξε.
«Πώς είναι δηλαδή;» Ακούμπησε την πλάτη της στην καρέκλα πε-
ριμένοντας να ενεργοποιηθεί η λειτουργία οθόνης. «Να είσαι η
ερωμένη ενός πλούσιου;»
«Δε θα είμαι η ερωμένη του. Θα είμαι η υποτακτική του. Και
μη διστάζεις – βολέψου σαν στο σπίτι σου. Είσαι ευπρόσδεκτη να χρησιμοποιήσεις και τον υπολογιστή μου, αν θέλεις».
Η Φελίσια άρχισε να πληκτρολογεί φρενιασμένα. «Σωστά.
Υποτακτική. Που είναι πολύ καλύτερο!»
«Είναι. Οι πάντες γνωρίζουν ότι αυτοί που έχουν τον πραγματικό έλεγχο σ’ αυτές τις σχέσεις είναι οι υποτακτικοί». Η Φελίσια
δεν είχε κάνει την έρευνα που είχα κάνει εγώ.
«Το ξέρει αυτό ο Ναθάνιελ Γουέστ;» Είχε μπει στο Google κι έψαχνε το όνομα του Ναθάνιελ. Κανένα πρόβλημα. Ας τον έβρισκε.
Μεμιάς, το όμορφο πρόσωπό του γέμισε την οθόνη. Ο Ναθάνιελ μας κοίταζε μ’ αυτά τα διεισδυτικά πράσινα μάτια του. Είχε
το ένα μπράτσο του περασμένο γύρω από μια όμορφη ξανθιά.
Δικός μου, είπε το ανόητο μέρος του μυαλού μου.
Από το βράδυ της ερχόμενης Παρασκευής ως το απόγευμα της Κυριακής, ανταπάντησε το πιο αξιόπιστο μέρος.
«Ποια είναι αυτή;» ρώτησε η Φελίσια.
«Η προκάτοχός μου, υποθέτω», μουρμούρισα, επιστρέφοντας
στην πραγματικότητα. Ήμουν ηλίθια. Να πιστεύω ότι θα ήθελε
εμένα μετά απ’ αυτό.
«Η προκάτοχός σου έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη των ψηλοτάκουνών της. Ισορροπίστρια θα πρέπει να γίνεις για να φανείς αντάξιά της, φιλενάδα».
Περιορίστηκα να κατανεύσω. Η Φελίσια, βέβαια, το είχε προ-
σέξει.
«Γαμώτο, Άμπι. Εσύ δε φοράς καν γόβες-στιλέτο».
Αναστέναξα. «Το ξέρω».
Η Φελίσια κούνησε το κεφάλι κι έκανε κλικ στον επόμενο σύνδεσμο. Κοίταξα αλλού, μην έχοντας διάθεση να δω κι άλλη φω-
τογραφία της ξανθιάς θεάς.
«Γεια σου, μωρό μου!» είπε η Φελίσια. «Ε, αυτόν θα τον άφηνα πολύ ευχαρίστως να με εξουσιάσει>>
Σήκωσα το κεφάλι και είδα τη φωτογραφία ενός ακόμα ωραίου άντρα. Τζάκσον Κλαρκ, έλεγε η λεζάντα, μέσος της ομάδας φούτμπολ της Νέας Υόρκης.
«Δε μου είπες ότι ο Ναθάνιελ συγγενεύει μ’ έναν επαγγελματία παίκτη του φούτμπολ».
Δεν το ήξερα. Αυτή τη στιγμή, όμως, δε θα είχε νόημα να πω το οτιδήποτε στη Φελίσια – είχε πάψει να με προσέχει.
«Αναρωτιέμαι αν ο Τζάκσον είναι παντρεμένος», μουρμούρισε, ανοίγοντας συνδέσμους για να βρει περισσότερες πληροφορίες για την οικογένειά του. «Δε μου φαίνεται να είναι. Χμ... μπορεί
όμως να βρούμε κάτι παραπάνω για την ξανθιά».
«Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;»
«Μπα», είπε η Φελίσια. «Τίποτα καλύτερο απ’ το να καθίσω
εδώ και να σου κάνω τη ζωή μαρτύριο».
«Ξέρεις πού είναι η πόρτα», είπα. Η Φελίσια ήταν ικανή να μείνει κολλημένη στον υπολογιστή μου όλο το βράδυ, ξεθάβοντας
ό,τι ήθελε να ξεθάψει για τον Ναθάνιελ Γουέστ – κι εγώ είχα διάβασμα.
Έβγαλα τα χαρτιά που μου είχε δώσει ο Ναθάνιελ πριν φύγω
από το γραφείο του και κουλουριάστηκα στον καναπέ, διπλώνοντας τα πόδια μου από κάτω μου. Η πρώτη σελίδα είχε τη διεύ-
θυνσή του και πληροφορίες επικοινωνίας. Το εξοχικό του βρισκόταν σε απόσταση δύο ωρών με το αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη.
Αναρωτήθηκα αν είχε και κάποια άλλη ιδιοκτησία, κοντύτερα
στην πόλη. Μου είχε δώσει επίσης τον κωδικό ασφαλείας για να
περάσω την πύλη, καθώς και τον αριθμό του κινητού του, σε περίπτωση που χρειαζόμουν κάτι.
Ή για το ενδεχόμενο να έρθεις στα συγκαλά σου, μου επισήμανε το ενοχλητικό μέρος του μυαλού μου.
Η δεύτερη σελίδα είχε τις λεπτομέρειες της εγγραφής μου στο γυμναστήριο και το πρόγραμμα που έπρεπε ν’ ακολουθήσω. Κα-
τάπια τη δυσφορία που μου προκαλούσε το ζήτημα με το τρέξιμο.
Ακολουθούσαν κι άλλες λεπτομέρειες για τα μαθήματα ενδυνάμωσης και αντοχής που ο Ναθάνιελ ήθελε να παρακολουθήσω.
Στο κάτω μέρος, με άψογα καλλιγραφικά, ήταν γραμμένο το όνομα και το τηλέφωνο του δασκάλου της γιόγκα.
Η τρίτη σελίδα με πληροφορούσε ότι δε χρειαζόταν να έχω μαζί μου αποσκευές την Παρασκευή. Ο Ναθάνιελ θα μου παρεί-
χε τα ρούχα και τα είδη τουαλέτας που θα χρειαζόμουν. Ενδιαφέρον. Τι περίμενα όμως; Στην ίδια σελίδα βρίσκονταν επίσης οι
οδηγίες που μου είχε δώσει νωρίτερα – οχτώ ώρες ύπνου, ισορροπημένα γεύματα και τα λοιπά. Τίποτα καινούριο εδώ.
Η τέταρτη σελίδα απαριθμούσε τα αγαπημένα φαγητά του
Ναθάνιελ. Ούτε ένα πιάτο που να μην μπορώ να μαγειρέψω. Αυτά θα τα κοίταζα πιο προσεκτικά αργότερα.
Πέμπτη σελίδα.
Ας πούμε απλώς ότι η πέμπτη σελίδα με άφησε ξαναμμένη,
προβληματισμένη και ανυπόμονη για την Παρασκευή.

Ορίστε και το 2ο κεφάλαιο της ιστορίας.Hope you enjoyed it🤗