Πειθήνια

Κεφάλαιο 3

Ο ΝΑΘΑΝΙΕΛ ΓΟΥΕΣΤ ήταν τριάντα τεσσάρων χρονων.Στα δέκα του είχε χάσει τους γονείς του σε τροχαίο.Μετά απ' αυτό, τον είχε μεγαλώσει η θεία του, η Λίντα Κλαρκ. Ο Ναθάνιελ ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του στην ηλικία των είκοσι εννέα ετών. Παρέλαβε μια επικερδή επιχείρηση και την έκανε επικερδέστερη.
Ήξερα γι' αυτόν από χρόνια.Ήξερα γι'αυτόν από τις σελίδες των κοσμικών,με τον τρόπο που οι κατώτερες τάξεις γνωρίζουν για τις ανώτερες.Οι εφημερίδες τον παρουσίαζαν ως σκληρό και αδίστακτο, ένα πραγματικό κάθαρμα. Εγώ όμως ήθελα να πιστεύω ότι εγω ηξερα κατι παραπάνω για τον αληθινό άνθρωπο, αυτόν που κρυβόταν πισω απο την δημόσια εικόνα.
Πριν από έξι χρόνια, στα είκοσι έξι μου,η μητέρα μου, έχοντας μόλις παρει διαζύγιο απο τον πατέρα μου, αντιμετώπισε σοβαρό προβλημα με χρεη σε πιστωτικές κάρτες.Χρωστούσε τοσα πολλα, που η τράπεζα απείλησε ότι θα της έπαιρνε το σπιτι. Και,βέβαια, η τράπεζα ειχε καθε δικαίωμα να το κάνει. Ο Ναθάνιελ Γουεστ όμως αποδείχτηκε πραγματική σανίδα σωτηρίας.
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της τράπεζας καθώς ήταν, ο Ναθάνιελ έπεισε τους υπόλοιπους να δώσουν στην μαμα την απαραίτητη πίστωση χρόνου για να σώσει το σπίτι της και να ξεχρεώσει. Η μητέρα μου πέθανε απο καρδιοπάθεια δυο χρόνια αργότερα,σ' αυτα τα δυο χρόνια,ομως καθε φορα που το ονομα του Ναθάνιελ αναφερόταν στις εφημερίδες ή στις ειδήσεις,εκείνη δεν έπαυε να διηγείται την ιστορία της διάσωσής της. Ηξερα λοιπον απο πρώτο χέρι οτι ο Ναθάνιελ Γουέστ δεν ήταν το τομάρι που ολος ο υπόλοιπος κόσμος θεωρούσε πως ηταν.
Και όταν έμαθα για τα ...ιδιαίτερα γούστα του...,αρχισα τις φαντασιώσεις.Και τις συνέχισα.Και εξακολούθησα να τις συνεχίζω ώσπου συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για αυτές.
Έτσι λοιπον, το απογευμα εκείνης της Παρασκευής,βρέθηκα σε ενα αυτοκίνητο με σοφέρ,να μπαινω στις 5:45 ακριβώς στον ιδιωτικό δρόμο του εξοχικού του.Χωρις προσωπικά αντικείμενα. Χωρις μπαγκάζια. Μόνο με την τσαντα και το κινητο μου.
Ενα μεγάλο γκόλντεν ριτρίβερ βγηκε να με υποδεχτεί. Ηταν ομορφο σκυλι με εντονο βλέμμα που εμεινε καρφωμένο πάνω καθώς έβγαινα απο το αυτοκίνητο και προχωρούσα προς την εξώπορτα.
《Τι καλό σκυλί》 είπα.Απλωνοντας του το χερι. Δεν τρελαινομουν για τα σκυλια, αφου ομως ο Ναθάνιελ ειχε σκυλο, θα έπρεπε να τον συνηθίσω.
Το ριτρίβερ κλαψουρισε,ηρθε κοντα μου, κι έσπρωξε την μουσουδα του στο χερι μου.
《Καλό σκυλί》 ξανα ειπα.《Μα τι καλο σκυλι που εισαι!》
Ο σκύλος γαβγισε μια φορα κι ύστερα κυλίστηκε κατω για να του χαϊδέψω την κοιλιά.Εντάξει,σκέφτηκα,τελικα ισως τα σκυλια να μην ειναι και τοσο ασχημα.
《Απόλλωνα》 ακούστηκε μια ευχάριστη φωνή απο την εξώπορτα. 《Ελα》.
Ο Απόλλωνας σήκωσε το κεφαλι του στο άκουσμα της φωνης του αφεντικου του.Μου εγλειψε το πρόσωπο κι υστερα εκανε μεταβολή και πηγε να σταθει διπλα στον Ναθάνιελ.
《Βλεπω οτι γνωριστηκες με τον Απόλλωνα》.
Σημερα ο Ναθανιελ ηταν ντυμένος σπορ-πουλόβερ σε ανοιχτό γκρι και παντελόνι στο ιδιο,λιγο πιο σκούρο χρώμα.Και χαρτοσακουλα να φορούσε παλι ωραιος θα ηταν. Ήταν πραγματικά άδικο.
《Ναι》 ειπα καθως σηκωνομουν και τιναζα την ανύπαρκτη σκονη απο το παντελονι μου.《Είναι πολυ γλυκό σκυλι》.
《Δεν ειναι》,με διόρθωσε ο Ναθάνιελ.《Συνήθως δεν ειναι ευγενικος με τους ξένους.Τυχερη είσαι που δεν σε δάγκωσε》.
Δεν ειπα τίποτα. Ο Ναθάνιελ εκανε μεταβολη και μπηκε στο σπιτι δεν κοιταξε καν πισω του να βεβαιωθεί οτι τον ακολουθούσα.Όχι βεβαια οτι δεν το εκανα.
《Απόψε θα φαμε στο τραπεζι της κουζίνας》,ειπε καθως μπαιναμε στο χολ.Προσπαθησα να ριξω μια ματια στην διακόσμηση- ενα διακριτικο συνδυασμό κλασικού και μοντέρνου- αλλα δυσκολευομουν να παρω τα μάτια μου πανω απο τον αντρα που προχωρούσε με άνετες δρασκελιές μπροστά μου.
Διασχίσαμε ένα μακρύ διάδρομο,περνώντας απο κάμποσες κλειστές πόρτες.Στην διαδρομή ο Ναθάνιελ μιλουσε.《Μπορείς να θεωρεις το τραπεζι της κουζινας ως τον ελεύθερο χώρο σου.Εκει θα γευματιζεις τις περισσότερες φορες και μπορεις να εκλαμβάνεις την περιστασιακή παρουσία μου σε αυτο ως προκληση απο μέρους μου για να μιλήσεις ελεύθερα. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα μου σερβίρεις στην τραπεζαρία,σκεφτηκα ομως οτι θα έπρεπε να ξεκινήσουμε τη βραδιά λιγότερο τυπικά.Εγινα σαφης;》.
《Μάλιστα αφέντη》.
Γύρισε και με κοιταξε με ματιά που έλαμπαν οργισμένα.《Οχι, δεν εχεις κερδισει ακομα το δικαίωμα να με προσφωνεις ετσι.Μεχρι να γινει αυτο θα με αποκαλείς "κυριο" ή "κυριο Γουέστ"》.
《Μαλιστα, κυριε》,ειπα. 《Συγνωμη, κύριε》
Συνέχισε να περπατάει.
Το ζητημα των προσφωνήσεων αποτελουσε "γκρίζα περιοχή",κι ετσι δεν ηξερα τι να περιμένω.Τουλαχιστον, ο Ναθάνιελ δεν φαινόταν να ειχε θυμωσει πολυ.
Τράβηξε μία απο τις καρέκλες του λεπτοδουλεμένου σκαλιστού τραπεζιού της κουζινας και περίμενε να καθίσω.Μετα,πηρε σιωπηλός τη θεση του απέναντι μου.
Το δειπνο ηταν ηδη σερβιρισμένο,και περίμενα να φαει ο Ναθάνιελ μια μπουκια πριν βαλω οτιδηποτε στο στομα μου.Το φαγητο ηταν πεντανοστιμο. Καποιος ειχε ψησει στηθος κοτόπουλο και το ειχε περιχυσει με μια εξαιρετική σαλτσα με μελι και αμυγδαλο. Υπήρχαν επισης πρασινα φασολακια και καροτα, αλλα δεν τους εσωσα ιδιαίτερη σημασια-τοσο ωραιο ηταν το κοτόπουλο.
Άργησα καπως,καποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα οτι δεν υπηρχε κανείς άλλος στο σπιτι,και οτι το δειπνο ηταν ηδη ετοιμο όταν εφτασα. 《Εσυ το μαγείρεψες αυτο;》 ρώτησα.
Με κοιταξε γέρνοντας ελαφρά το κεφαλι στο πλαι.《Εχω πολλα ταλέντα... Άμπιγκελ》.
Αναδεύτηκα στην θεση μου και συνεχίσαμε να τρωμε σιωπηλοί.
Από μεριάς μου,παντως,παραημουν νευρικη για να ανοιξω κουβέντα.Ειχαμε σχεδόν τελειώσει το φαγητο μας όταν ο Ναθάνιελ μιλησε ξανα.
《Χαίρομαι που δεν το βρισκεις απαραίτητο να γεμίζεις τη σιωπή με ατέλειωτη φλυαρία》ειπε. 《Υπαρχουν ορισμενα πράγματα που πρέπει να σου εξηγησω.Μην ξεχνας ότι σ'αυτο το τραπεζι μπορεις να μιλας ελεύθερα.》
Σταματησε και περίμενε την απόκριση μου.
《Μαλιστα,κυριε.》
《Γνωριζεις απο την λιστα μου οτι ειμαι μαλλον συντηρητικός ως Αφέντης.Δεν πιστεύω στην δημόσια ταπείνωση,δεν συμμετέχω σε ακραία παιχνιδια πονου και δεν μοιράζομαι την υποτακτικη μου με άλλους.Ποτέ.》 Η μια γωνια των χειλιων του ανασηκωθηκε. 《Αν και, ως Αφέντης,φαντάζομαι οτι αυτο θα μπορούσα να το αλλαξω ανα πασα στιγμη.》
《Καταλαβαίνω,κυριε.》,ειπα,φερνοντας κατα νου την λιστα του, και το χρονο που είχα χρειαστει για να συμπληρώσω την δικη μου.
Ευχόμουν πραγματικά αυτο το Σαββατοκύριακο να μην ηταν ενα μεγαλο λαθος.Η αίσθηση του κινητου μου στην τσεπη μου ήταν καθησυχαστική• η Φελίσια ηξερε οτι έπρεπε να τηλεφωνήσει στην αστυνομία αν δεν ειχα δωσει σημεια ζωης μεσα στα επομενα 60 λεπτά.
《Το αλλο που θα έπρεπε να ξερεις》,ειπε,《 ειναι οτι δεν φιλάω στο στόμα.》
《Οπως στο pretty woman?》,ρωτησα.《Επειδή ειναι πολυ προσωπικό;》
《Το pretty woman?》
《Ξερεις...η ταινία;》
《Οχι δεν ξερω.》,ειπε.《Δεν την εχω δει.Δεν φιλαω στο στομα γιατι ειναι περιττό.》
Περιττό; Να λοιπον ποσο ειχε κρατησει η φαντασίωση συμφωνα με την οποία εχωνα τα δαχτυλα σ'αυτά τα καταπληκτικά μαλλιά του και τον τραβούσα κοντά μου για να τον φιλησω στο στομα.
Εφαγα μια τελευταία μπουκια κοτόπουλο καθώς επεξεργαζομουν τα οσα ειχε πει.
Απέναντι μου αυτος συνεχιζε να μιλάει. 《Αναγνωριζω το γεγονος οτι εισαι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με τις δικες της ελπίδες,προσδοκιες,επιθυμίες,αναγκες και απόψεις.Ολα αυτα τα παραμερισες για να υποταχθείς σε μενα αυτο το Σαββατοκύριακο.Το να βαλεις τον εαυτο σου σ'αυτη τη θεση αποτελει μια επιλογή άξια σεβασμου,και θελω να σε διαβεβαιώσω οτι αυτον τον σεβασμο τον εχεις απο εμένα στο ακέραιο.Ό,τι κανω για,ή σε, εσενα το κανω εχοντας εσενα κατα νου.Οι κανονες μου σε ό,τι αφορα τον υπνο,το φαγητο και την ασκηση σου ειναι προς οφελος σου.Ο σωφρονισμός που σου επιβάλλω,ειναι προς βελτίωση σου》.Έσυρε το δαχτυλο του στο χειλος του ποτηριού του.《Και η οποια ηδονή σου προσφέρω..》 το δαχτυλο κατεβηκε στο ποδι του ποτηριού και ξανα ανεβηκε 《ε...φανταζομαι οτι δεν θα εχεις ενδοιασμους σε ο,τι αφορα την ηδονη...》
Τον ειδα να σπρώχνει προς τα πίσω την καρεκλα του, και μόνο τοτε συνειδητοποίησα οτι τον κοιτούσα με το στομα ανοιχτο.
《Τελειωσες με το φαγητό σου;》,ρώτησε.
《Μαλιστα,κυριε.》,ειπα γνωρίζοντας οτι θα μου ηταν αδύνατο να φαω αλλο,ετσι οπως στις σκεψεις μου κατέτρωγαν τα σχόλια του περί ηδονης.
《Πρέπει να βγαλω βολτα τον Απολλωνα.Το δωματιο μου ειναι πανω,πρωτη πορτα αριστερα.Θα είμαι εκει σε 15 λεπτα.Και εσυ θα με περιμένεις.》 Τα ματια του στυλωθηκαν πανω μου. 《Πέμπτη σελιδα,πρωτη παράγραφος》.
Δεν ειμαι σίγουρη πως καταφερα να ανεβω τις σκαλες-ενιωθα σαν φορούσα σιδερένια παπουτσια.Ωστοσο, ειχα μονο 15 λεπτα στην διαθεση μου και έπρεπε να ειμαι ετοιμη οταν θα επεστρεφε.Στο κεφαλοσκαλο, εστειλα ενα γραπτο μηνυμα στην Φελισια λεγοντας της οτι ημουν καλα, και οτι θα έμενα,συμπληρωνοντας τον προσυμφωνησμενο μυστικο κωδικο μας,για να ειναι σιγουρη για την ταυτοτητα του Αποστολέα.
Ανοιξα τη πορτα της κρεβατοκάμαρας του Ναθανιελ και αφησα μια πνιχτη κραυγή.Ο χώρος ηταν γεματος αναμμένα κερια.Στη μεση του δωματίου υπήρχε ενα μεγαλο κρεβατι με ουρανό,κατασκευασμένο απο βαρύ ξυλο.
Παρ'ολ'αυτα,σύμφωνα με την πέμπτη σελίδα,το κρεβατι δεν ηταν δικη μου δουλειά.Το μαξιλάρι στο πατωμα ηταν.Διπλα στο μαξιλαρι βρισκοταν ενα διάφανο νυχτικο.Τα χερια μου ετρεμαν καθως αλλαζα.Το στρίφωμα του νυχτικου μετα βιας έφτανε στο πανω μερος των μηρών μου,και το διαφανο σαν γαζα ύφασμα του φανέρωνε καθε εκατοστό του σώματος μου.Δίπλωσα τα ρούχα μου και τα ακούμπησα σε μια τακτική στοιβα διπλα στην πορτα.Και,στο μεταξυ, δεν επαυα να επαναλαμβανω μεσα μου:
Αυτο ήθελες.
Αυτο ηθελες.
Αφου το επανελαβα γυρω στις 26 φορες,τελικα ηρεμησα.Πηγα στο μαξιλαρι,γονάτισα πανω του και καθισα με τα οπίσθιά μου ακουμπισμένα στις φτερνες μου.Στύλωσα το βλεμμα μου στο πάτωμα και περίμενα.
Ο Ναθανιελ μπηκε λιγα λεπτα αργότερα.Διακινδυνευσα μια ματιά και είδα οτι ειχε βγαλει το πουλόβερ του.Το γυμνο στηθος του ηταν μυωδες,εμφανες αποτέλεσμα σκληρης γυμναστικής.Το παντελονι και η ζωνη του εξακολουθούσαν να βρίσκονται στην θεση τους.
《Πολυ ωραια,Αμπιγκειλ》,ειπε οταν εκλεισε την πορτα.《Μπορείς να σηκωθείς》.
Σηκώθηκα με το κεφαλι κατεβασμένο οσο εκείνος βαδιζε γυρω μου.Ισως στο φως των κεριών να μην μπορουσε να δει πόσο ετρεμα.
《Βγαλε το νυχτικο σου και αφησε το στο πάτωμα》.
Με οσο πιο κομψές κινήσεις μπορουσα,τραβηξα το νυχτικο πανω απο το κεφαλι μου και το κοιταξα καθως επεφτε αναλαφρα στο πάτωμα.
《Κοιταξε με》,με διέταξε.
Περίμενε ωσπου το βλεμμα μου να συναντήσει το δικο του κι έπειτα έβγαλε αργα την ζώνη του.τη μαζεψε στο χέρι κι υστερα εκανε αλλον ενα κυκλο γυρω μου.《Τι νομιζεις Αμπιγκειλ;Πρεπει να συνετίσω για την άστοχη προσφώνηση σου;Για κείνο το "Αφεντη";》.Τιναξε τη ζώνη και η δερμάτινη ακρη της με χτυπησε.Πεταχτηκα.
《Ό,τι επιθυμείς,κυριε》,καταφερα να πω πνιχτά,ξαφνιασμένη απο την διέγερση που ενιωθα.
《Ό,τι επιθυμω;》 Ο Ναθάνιελ συνεχισε να βαδίζει ωσπου να βρεθηκε για αλλη μια φορα μπροστά μου. Ξεκουμπωσε το παντελόνι του και το έσπρωξε προς τα κάτω.《Πέσε στα γόνατα》.
Επεσε στα γονατα,και τον ειδα για πρωτη φορα γυμνο.Ηταν υπέροχος.Μακρυς,χοντρός και σκληρός.Πολυ μακρυς.Πολυ χοντρος.Πολυ σκληρος.Ναι,η πραγματικοτητα ηταν πολυ καλύτερη απο την φαντασίωση.
《Υπηρέτησε με με το στόμα σου》.
Έγειρα μπροστα και ρουφηξα την βάλανό του.Αργα,αρχισα να παίρνω και τον υπόλοιπο.Μου φαίνονταν ακομα μεγαλύτερος τωρα που ήταν στο στομα μου και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πώς θα ηταν να τον ειχα μεσα μου με αλλους τροπους.
《Όλο》, μου ειπε οταν εφτασε στο λαρύγγι μου.
Σηκωσα τα χερια και τον επιασα,προσπαθώντας να υπολογισω πόσος απέμενε ακομα.
《Αν δεν μπορείς να τον παρεις στο στομα σου,δεν μπορείς να τον εχεις πουθενά αλλού》.Ο Ναθάνιελ έσπρωξε προς τα μπρος κι εγω χαλάρωσα οσο μπορουσα τον λαρυγγα μου για να τον παρω ολο.《Ναι.Μ'αρεσει αυτο》.
Δεν ειχα κάνει σωστή εκτίμηση για το μεγεθος του.Πιεσα τον εαυτό μου να αναπνεύσει απο την μυτη.Δεν ηταν ωρα τωρα για λιποθυμίες απο ελλειψη οξυγονου.
《Μ'αρέσουν τα σκληρά και άγρια παιχνίδια και δεν πρόκειται να σου χαριστώ μονο και μονο επειδη εισαι καινούργια》.Άρπαξε στις χουφτες του τα μαλλια μου.《Κρατήσου γερα》.
Μολις που προλαβα να τυλιξω τα μπράτσα μου γυρω απο τους μηρους του.Την αμεσως επομενη στιγμη,τον ενιωσα να τραβιεται προ τα πισω και να ξανασπρωχνει με δύναμη μεσα στο στομα μου.Μπηκε και βγηκε με δυναμη κάμποσες φορες.
《Χρησιμοποίησε τα δοντια σου》.
Τραβηξα τα χείλη μου προς τα πισω κι αρχισα να τον γδερνω σε ολο του το μήκος καθώς μπαινοβγαινε.Μολις συνήθισα το μεγεθος του,τον ρουφηξα λιγακι και τυλιξα γυρω του την γλωσσα μου.
《Ναι》,βογκηξε καθως χωνοταν με περισσότερη δύναμη μεσα μου.
Εγω το εκανα αυτο,σκέφτηκα.Εγω τον εκανα να σκληρύνει και να βογκηξει.Το δικο μου στομα ηταν.Εγω ημουν.
Ενιωσα τους σπασμούς του στο στόμα μου.
《Κατάπιε το ολο》,ειπε μπαινοβγαινοντας με δυναμη.《Καταπιε και την τελευταία σταγόνα》.
Παραλίγο να πνιγω καθως τελείωνε αλλα εκλεισα τα μάτια για να συγκεντρωθώ.Αλμυροι πίδακες εκσφενδονιστηκαν στο λαρρυγι μου,καταφερα ομως να καταπιω.
Οταν τραβηχτηκε απο το στομα μου,η ανασα του ηταν κομμενη.《Αυτό,Αμπιγκειλ》,ειπε βαριανασαινοντας.《Αυτο ειναι που επιθυμώ》.
Ξανακαθησα στις φτερνες μου καθως εκεινος τραβούσε προς τα πανω και κουμπωνε το παντελονι του.
《Το δωματιο σου είναι δυο πορτες παρακάτω,στα αριστερά》,μου ειπε,ήρεμος ξανα.《Στο κρεβάτι μου κοιμασαι μονο κατόπιν πρόσκλησης.Ελευθερη》.
Ξαναφορεσα το νυχτικο και μαζεψα τα ρουχα μου.
《Θα παρω το προγευμα μου στην τραπεζαρια στις εφτά ακριβως》,ειπε ο Ναθάνιελ βγαίνοντας απο το δωματιο.Ο Απόλλωνας μπηκε απο την ανοιχτή πόρτα και κουλουριαστηκε στα ποδια του μεγαλου κρεβατιου.
Τριάντα λεπτά αργότερα,με τα ματια ορθάνοιχτα,κουκουλωμενη κατω απο τα σκεπασματα,επαιζα και ξανα επαιζα την σκηνη στην οθονη του μυαλου μου.Σκεφτομουν το Ναθάνιελ:τους υπεροπτικους τρόπους του,την ηρεμία με την οποια εξέδιδε τις διαταγες του,τον απολυτο ελεγχο του.Η συνάντηση μας δεν ήταν απλως αντάξια των προσδοκιών μου-τις ειχε ξεπερασει.
Κι εγω αδημονούσα για το υπολοιπο Σαββατοκύριακο.

-ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ τελειωσα την μετάφραση.Μου έβγαλε την ψυχή αλλα αξίζει τον κοπο.Με συγχωρείτε για τυχόν λάθη.Καλή ανάγνωση.
This chapter was on fire🔥.