Kasım ayının soğuk bir pazar sabahı. Kış iyiden iyiye kendini belli etmiş, evlerde bacaların dumanları tütüyor. Evimden henüz çıkmış sokağın sonundaki olan kitapçıya doğru gidiyorum. Şirin bir mahallede son birkaç yıldır oturuyorum. Tonton teyzelerin, oyunlar oynayan çocukların olduğu sıcak bir mahalle burası. Kış gelince daha bir güzelleşir sanki. Kestane ve patlamış mısır satan satıcılar gelirler buraya.
Onlardan yayılan kokular ve kışın sakinliği ile yavaş yavaş yürüyorum. Kitapçıya varıp kapıyı açtığımda beni Ahmet abi karşılıyor. Kendisi çok sıcak kanlı emekliye ayrılmış bir edebiyat öğretmeni saçlarının bazı yerleri beyaz renkte, gözleri kömür karası uzun boylu zayıf biri. Dükkanına birkaç haftaya bir gelir halini hatrını sorar kitaplar hakkında uzun uzun konuşuruz. Gelmeden önce haber edince kahvelerimizi ve kitaplarımızı hazır etmiş. Gelip bir güzel sohbet ettikten sonra başladık kitaplara.
Benim kitabım bir anne ve üç çocuğunun hikayesini anlatıyor.Anne hem çalışıp hem de çocuklarını büyütüyor. Kocasını geçen sene bir trafik kazasında kaybetmiş. Kimi kimsesi yok. Komşularının yardımı ve kazandığı üç beş kuruş ile tutunmaya çalışıyorular hayata. Kitapta olay ve karakterler beni öyle içine çekmişti ki zamanın nasıl geçtiğini anlayamadan kitabın sonuna gelmiştim. Kitabın sonunda ise anne yaşlanır çocuklar ise büyür. Her biri birer meslek sahibi olurlar. Annelerine bakar ve onu yaşlılığında yalnız bırakmazlar.
Kitabın bu sonla bitmesi içime bir mutluluk vermişti. Okuduğum kitabı Ahmet abiye anlatıyordum o da bana okuduğu şiir kitabından beğendiği şiirleri gösteriyordu. Daha sonra sıkı sıkı giyinip Ahmet abinin dikkanından içimde bir huzur ve neşe ile ayrılıyordum. Her kitabın sonunda olduğu gibi derin düşüncelere dalmış kendimi evimde bulmuştum.
