Switched

2

2

Yabang

Hinawakan ni Lukas ang balikat ko habang sabay kaming tumatakbo para makasilong. Tinutok niya sa akin ang payong habang siya ang mas nababasa sa dagsa ng ulan.

"Malapit na tayo," aniya bago ako hinila sa isang malapit na kubo. Nauna siyang tumakbo habang hatak niya ang nanlalamig ko ng kamay. Noong sumilong kami ay agad niyang hinila ang lumang kahoy na upuan.

"Sit down," utos niya. Sa sobrang lamig, pagod, at takot ay tahimik akong sumunod. Nang makaupo ako ay sabay naman niyang pagluhod sa harap ko. Tiningnan niya ang mga palad ko bago ang aking paa.

"May masakit ba sayo?" he asked as he checks on me. His jaw was moving ruthlessly but his touch was gentle. Tumingala siya sa akin kaya napailing na lamang ako.

"W-wala...pero nilalamig ako," sagot ko. Huminga siya ng malalim bago tumayo. Nilingon niya ang buong kubo. Tahimik at luma na ito. Marami na ring agiw at alikabok na nakakalat. Walang kahit na anong bakas na mayroong naninirahan roon.

"Wala bang nakatira dito, Lukas?"

"Hmmn..wala. Matagal ng namatay ang may ari ng bahay," sagot niya sa akin habang nangangalkal ng kung ano. Maya maya ay may hinila siyang lumang tela. Pinagpagan niya ito bago ibinigay sa akin.

"Bear with that. Mamaya pag uwi ay bibigyan kita ng mas makapal na kumot," sabi niya habang binabalot ko ang aking sarili. Umupo siya sa kahoy na sahig habang pinapanood ang pag ulan.

His hair was dripping wet. Dumidikit iyon sa noo at batok niya, framing the sharp edges of his face perfectly. Ginulo niya ng kaunti ang buhok niya bago huminga ng malalim. Dahil basa mula sa ulan ay mas bumakat ang hulma ng balikat niya sa damit.

I bit my lip as I watch him in awe. I don't know why my eye was fixated on him. Maybe because the only man that has ever been close to me was my dad that's why I am mesmerized by Lukas. Or maybe because there is really something, something that is rough, calloused and yet hauntingly beautiful about him.

"Bakit mo ako h-hinanap?" I squeaked. Nilingon niya ako bago supladong binalik ang tingin sa ulan. Tumaas ang kilay ko at napasinghap sa ginawa niya.

So ganun? Mas interasado siyang titigan ang ulan kaysa sa akin? Aba!

"Nag-alala si Lola kaya sinundan kita."

"Si Lola Esmeng?"

Hinarap niya ako bago mayabang na ngumisi. "Bakit may iba pa ba akong Lola?"

I rolled my eyes and stood. Bumagsak sa sahig ang telang ginamit kong pambalot bago siya nilapitan. Noong matapat ako sa kanya ay umabot lamang ako hanggang sa gitna ng kanyang dibdib. Kung todo ang pagtingala ko sa kanya bago ko pinagkrus ang aking mga braso sa tapat ng aking dibdib.

"Aba malay ko. Di ko naman Lola ang lola mo," pabalang ko ring sagot. His eyes turned into sharp slits as his lips curved in an amuse smile. Namulsa siya bago ako tinitigan ng mariin.

"Welcome. Hindi mo na kailangang magpasalamat dahil niligtas kita. Ulit," arogante niyang sabi. He smiled mischieviously and my blood boiled more.

"How can you even expect me to say thank you when you're such an asshole?"

Kinagat niya ang labi niya bago nilahad ang kamay sa tapat ng kanyang dibdib, tinuturo ang sarili.

"Me? An asshole? Ang gwapo ko namang butas ng pwet, kung ganoon?" hamon niya. I rolled my eyes again in disbelief.