A criminal's daugther

1: Hoe het allemaal begon

"Maaaaammm, ik ga" roep ik naar boven. "Veel plezier, schat" roept ze terug. Ik stap op mijn fiets en ga naar Amy, met haar zit ik al jaren op kickboksen. Al wel 7 of 8 jaar en ik vind het nog steeds geweldig, als ik verdrietig ben sla ik gewoon al mijn verdriet en boosheid eruit. Ohja ik moet me nog even voorstellen, nou eh ik ben Lola. Ik ben 16 en ik doe nu VWO 4. Verder heb ik een hele leuke familie, met 1 broer en 2 zusjes.

Als ik bijna bij Amy ben steekt er een man over het zebrapad, hij kijkt me heel lang aan. Echt eng, "Wat een creep" denk ik. Als ik bij Amy naar binnen loop zie ik haar moeder al, ik roep vrolijk "Hooiii". Als ze mij ziet doet ze precies hetzelfde, we gaan samen zitten aan de grote eettafel. We drinken samen wat thee als Amy eraan komt, ik ken ze allebei al heel lang, Amy is mijn beste vriendin en dus ken ik de moeder ook goed. Vijf minuten later gaan Amy en ik naar het sportcentrum, waar we kunnen kickboksen. Net zoals altijd is de les super leuk, na de les eten en drinken we nog wat daar. Daarna fietsen we weer samen naar huis. "Ga je morgen mee de stad in" vraagt Amy "Ik kijk nog even" zeg ik op Drents terug, want ja we wonen op het boerenland met koeien, schapen en varkens. "Ik ben thuis" roep ik door het hele huis als ik er weer ben, "Je hoeft niet zo te schreeuwen" hoor ik als ik mijn jas op hang. "Wat zijn we weer vrolijk" denk ik chagrijnig. Ik loop naar binnen en ja hoor daar is die weer, de vieze lucht van spruiten. Wat vind ik dat vies zeg, wat een geluk dat ik nog wat gegeten heb bij het sportcentrum. Na het eten kijk ik even op mijn telefoon en ik ben weer vol gespamt door Amy, "Hoe kan het ook anders" denk ik lachend.

"Heeey"

"Ga je nog mee de stad in morgen"

"Halloo"

"ben je daar??"

"Reageer nou!"

"Kom online"

En zo gaat het nog wel even door, even vragen aan mam dan maar. Ik loop naar mijn moeder in de woonkamer en vraag of ik dus mee de stad in mag, net zoals altijd mag het.

"Jaa ik mag mee, ik kom wel langs jou om half 1. Okee?"

Ik krijg "Is goed!" als antwoord terug. Ik moet nog wel wat geld hebben, dus roep ik weer naar mama. Ze zegt: "Ik pak mijn portemonnee wel even", maar ik ben haar voor. Als ik het geld heb gepakt valt er een foto uit haar portemonnee. Dat lijk ik wel, maar die andere mensen lijken niet mijn ouders. Dus ik pak de foto en ik loop er mee naar mam en ik vraag: "Wat is dit?"

Mama mompelt wat en kijkt een verschrikt, "Eh, eh dddat ben jij" stottert ze. "Wie zijn die anderen?" vraag ik zacht. "Dat zijn jullie niet!" zeg ik al wat harder. Mam krijgt tranen in haar ogen. "We hadden je het al veel eerder willen vertellen" zegt ze. Wanneer ze dat zegt komt papa binnen, hij ziet m'n moeder al huilen en weet gelijk wat er aan de hand is. "Kom even zitten, meisje" zegt hij met een normale toon. Daarna volgt een rot gesprek met mijn ouders.

"We hadden je het al heel lang willen vertellen, maar we wisten niet hoe" zei mam zielig.

"Je bent geadopteerd" zegt ze huilend, papa heeft ook al tranen in de ogen.

"WAT, GEADOPTEERD, NEE, WAAROM?, WAAROM ZEIDEN JULLIE HET NIET EERDER" schreeuw ik door het huis. Ik ben boos, heel boos, maar ik ben ook verdrietig.

Ik ren huilend naar boven en daar ga ik op mijn bed liggen, hoe durven ze? Geadopteerd? Maar wie zijn dan mijn eigen ouders? Waarom hebben ze die foto dan? Waarom ben ik geadopteerd? Al die vragen stromen door mijn hoofd, maar ik krijg er geen antwoord op. Volgens mij zit mam, nouja zij die mij geadopteerd heeft, nog steeds te huilen. Nu begin ik ook weer te huilen, maar de woede stroomt ook nog door mijn aderen. Ik ben heel boos, maar eigenlijk wil ik ook wel antwoorden op de vragen.

Dus ik loop naar beneden en zie mam en pap een beetje verslagen op de bank zitten, maar ze helderen een beetje op als ze mij zien.

"Meisje, het was echt niet onze bedoeling om je zo boos en verdrietig te maken. We wilden wachten op het goede moment." zeggen ze een beetje beteuterd. Daarna mompel ik een beetje. "Het spijt ons heel erg" zeggen ze tegelijk.

"Kan ik jullie nog wel mam en pap noemen?" vraag ik.

"Ja natuurlijk mag dat, meisje." krijg ik als antwoord terug.

"Eigenlijk heb ik nog wel wat vragen, als ik die mag stellen."

"Ja tuurlijk!"

"Nou, wie zijn mijn echte ouders dan?" zeg ik daarna

"Eh, nou, je echte moeder is overleden. Jjje vadder is is een crimineel." zegt mam een beetje bangig.

Is mijn vader een crimineel? Weer moet ik huilen, mijn vader een crimineel? Maar heeft hij mij dan ook wat gedaan? Wat heeft mijn vader dan gedaan? Ben ik een dochter van een crimineel?

Mijn vader zei dat het misschien beter is als we het er morgen weer over hebben, maar ik ben eigenlijk ook wel heel moe van het gedoe. Daarom ging ik er maar mee akkoord.

Ik wens mijn mama en papa een goede nachtrust toe en ik loop naar boven. Toen ik in bed lag stroomden de vragen weer door mijn hoofd, ik kan helemaal niet slapen. Ik ging proberen om aan iets leuks te denken, maar ook dat lukte niet. Op dat moment kwam er ook iemand mijn kamer binnen, het was mama. Ze stelt me gerust en we gaan er morgen uitgebreid over hebben. Ook met foto's als ik dat aankan, maar eigenlijk weet ik dat nog niet zo goed.

Na wat wikken en wegen val ik dan toch uiteindelijk in slaap.