Alea iacta est - Flikken Maastricht

Ohne Titel Teil 1

Tijdstip: Seizoen 5,afl. 5 "Wie zaait...."

Bijna alle foutjes of rare zinnen zijn van Google translator en DeepL ...omdat ik geen beta-reader heb en nog steeds niet goed genoeg ben in Nederlands, om het zonder hulp te doen.

Hij zat aan hun inmiddels gebruikelijke tafel in de bar van het hotel en liet zijn whisky in het glas ronddraien en voelde zich verbitterd. Het dossier over Wally Geerts lag links van hem op de tafel. Ze hadden een vaste afspraak: 7 uur aan hun tafel. Nu was het al kwart voor acht en voor het avondeten was ze er ook niet geweest. Waar wasze? Nog steeds in de sportschool met Joos lekker kick-boxen? Of waren ze echt bezig met een ander soort van sport? Hij vocht voor haar op de enige manier die hij mocht en hij verloor - opnieuw - ondanks alle tekenen van genegenheid die hij durfde te tonen, om haar eraan te herinneren dat ze een speciale band hadden, zoals haar in toenemende mate aanraken, zacht glimlachen, zich openen aan haar over zijn zorgen over Fleur en nu ook nog haar steunen bij haar beslissing om het kick-boxen op te pakken. En toch was het niet goed genoeg. Wat hij ook deed, ze liet hem gewoon niet toe.

Hij moest zich inhouden om niet opnieuw naar zijn horloge te kijken.

Plots riep iemand hem - Joos. Ze waren terug. Hij hoefde van de jongere man niet te horen dat zijn partner een beestje was en dat ze hem uitputte. Het deed pijn. Het deed pijn om ze zo jong en vitaal te zien. Het gaf hem het gevoel dat hij oud en versleten was. Uit frustratie nam hij een slok uit zijn glas, slokte hun grappjes en keek in Eva's blije gezicht. Ze zag er bijna gloiend uit. Had hij haar ooit zo gelukkig en ontspannen in zijn aanwezigheid gezien? Nee, moest hij toegeven. Het was hem nooit gelukt haar zo te laten stralen. En dat deed het meest pijn. Hij werd verslagen door een veeljongere man terwijl zijn piek voorbij was. Er was geen weg omheen en Eva behoorde tot een andere generatie. Hij wist dit. Hij had het allang geleden aanvaard, maar zijn hart zei hem dat hij het nog niet moest opgeven, om een laatste poging te doen haar van hem te maken.

Het deed pijn dat ze begon te praten over hun verdachten met Joos in de buurt, alsof hij een integraal onderdeel van hen was geworden. Was ze verliefd op hem? Vecht hij een al los spel? Met een interne zucht pakte hij het dossier op, opende het en deed alsof hij het las, maar trok de feiten echt uit zijn geheugen. Hij wilde haar niet helpen hun leeftijdsverschil te onthouden door zijn leesbril op te zetten. Dus waarom zag ze er zo geamuseerd uit? Wist ze het al?

Eva glimlachte geamuseerd naar hem. 'Mannetjes', ze kon het niet laten om het hardop te zeggen. Ze waren soms zo transparant.

Joos was hard op weg een echte vriend te worden waarmee ze haar liefde voor sport kon delen. Hij kwam niet met een gedeeld verleden dat werd verzwaard door emotionele belasting wat het haar zo gemakkelijk maakte met hem samen te zijn. En ze vond het gewoon heerlijk om zichzelf uit te putten en alles te geven. Hij daagde haar uit. Aan de andere kant leek Wolfs tegenwoordig meer en meer teruggetrokken en ongelukkig, het leek hem zelfs niet uit te maken dat ze probeerde zijn onschuld ten goede te bewijzen. Eva verloor haar brede en gelukkige glimlach. Bezorgd keek ze toe hoe hij zijn glas in een keer leeg maakte en naar de bar-keeper zwaite.

Meestal dronk Wolfs nooit meer dan één glas per avond. Er was iets met hem aan de hand. Ze nam zijn lichaamstaal in zich op ... gespannen,bezorgd, geïrriteerd, diagnosticeerde ze en ging mentaal door de dag . Nee, er was niets gebeurd waardoor hij zich zo moest voelen, tenzij ... de verdoemde vier miljoen. Ze hingen over hem heen als een zwaard van Damocles.

"Eef?"

Hij sprak haar aan nadat hij de bar-keeper bedankte voor het plaatsen vannog een glas single-malt whisky en een glas chocomel op hun tafel .Hij haalde diep adem ... vanavond zou hij alles op het spel zetten.