Alea iacta est - Flikken Maastricht

Ohne Titel Teil2

Er bin ik weer....veel lees plezier!

Nu, dat zijncontactpersoon bij het OM hem gebeld had en hem adviseerde om de volgende fase in te gaan - gulle besteding van geld om de verdenking tegen hem te vergroten - moest hij het weten. Hij moest weten of er nog een reële kans was voor hem en Eva, of hij iets had waar hij naar terug kon keren nadat hij de rotzooi bij het OM had opgeruimd.De kans was groot dat hij deze zaak niet zou overleven, maar als hij wist dat Eva op hem zou wachten ... zou hij harder dan ooit vechten.

„Ja?"

"Denk je soms aan de toekomst?"

"Op welke manier? Hoe zal het leven in vijftig jaar voor de mensheid zijn?" Ze nam een slokje van haar chocomelletje.

"Nee. Ik bedoel gewoon ... onze persoonlijke toekomst."

"Onze toekomst?" Eva legde een lichte nadruk op het woord "onze". Haar hart begon sneller te kloppen.

"Nee ... ja ...misschien ... ik bedoelde onze toekomst in jouw toekomst en mijn toekomst. Ik bedoel ... zie je jezelf in de 'Ponti' aan de keukentafel zitten, Sudoku doen, een chocomelletje naast jou in laat maar zeggen vijf jaar?"

"Ja...?" Eva probeerde er ontspannen uit te zien, maar van binnen werd ze zenuwachtig. Ze hield niet van de uitdagende blik in Wolfs'ogen.

"Echt? Dezelfde muren, dezelfde keuken, dezelfde Sudoku, chocomelk op de tafel, ik in de andere stoel, een glas whisky drinken ... helemaal geen verandering?"

"Wolfs, ik heb net een heel intensieve trainingssessie gehad en ik ben moe. Wil je de keuken opnieuw doen, wanneer we eindelijk terug zijn, of wat?"

"Nee... ja ... ik weet het niet ... nou, eigenlijk weet ik het wel. En nee, ik wil de keuken niet opnieuw doen. Ik wil mijn leven opnieuw doen in een kwestie van spreken." Dit was het. Er was geen manier om terug te krabbelen. Hij had het gevoel alsof hij midden in een schietpartij zat, een adrenalinestoot ging door zijn lichaam, zijn gevecht of vlieginstinct was in de hoogte.

"Wat?" Vroeg ze geamuseerd om haar toenemende ongerustheid af te weren. "Doe je leven opnieuw? Is dit jouw midlifecrisis? Eerst een motor en nu opnieuw je leven doen?"

"Ik meen het, Eef. Misschien zie je jezelf over vijf jaar precies dezelfde dingen doen als nu en voel je je tevreden. Maar ik niet ... niet meer. "

"Oké..." met haar armen voor haar gevouwen boog ze zich over het tafeltje. "Dus, waar zit je over vijf jaar?" Ze glimlachte bemoedigend om hem uit te nodigen zijn gedachten met haar te delen.

"Ik weet het nog niet. Ik weet alleen dat ik wat veranderingen moet aanbrengen. Omdat ik eerlijk gezegd niet in die stoel wil zitten, iets wil drinken, een tijdschrift of een boek lezen of het over een zaak met jij wil hebben ... Ik wil mijn avonden niet meer gewoon doorbrengen."

Nu was Eva echt gealarmeerd.

"Wat bedoel je?"

"Ik wil ... dingen doen. Leuke dingen. Ik wil 's avonds op stap, naar de bioscoop gaan, met vrienden een avondtocht op de motor maken. Ik wil vrienden hebben. Ik bedoel vrienden buiten de politie. Ik wil een volledig leven buiten mijn werk. Nieuwe hobby's vinden. En ik wil wakker worden naast steeds dezelfde vrouw 's ochtends. Ik wil stoppen met tijd te verspillen.'

Stilte.

Eva vocht met haar tranen. Ze was te laat. Ze had te lang geaarzeld, te vele nachten doorgebracht met het afwegen van voor- en nadelen en nu gebeurde het schijnbaar onmogelijke ... hij wilde haar niet meer.

"En ik dan?"

Ik beloof het naast stuk word langer.... tot volgende zondag!