Alea iacta est - Flikken Maastricht

Ohne Titel Teil5

En toen deed Wolfs iets onverwachts, althans voor Eva. Hij ging gewoon weer zitten, zijn gevouwen handen rustend op de tafel.

"Ga zitten,Eva."

Ze bleef liever staan.

"Ik zei, ga zitten!" Hij verhief zijn stem opnieuw.

Geschokt richtte ze de stoel op en deed wat hij zei. Nooit eerder had hij deze stem tegen haar gebruikt. De harde stem die hij gebruikte voor niet-medewerkende verdachten en onwillige getuigen.

"Ik ben het zat om je ezel te zijn, Eva. Je houdt je wortel genaamd liefde voor me bungelend. Vanaf het moment dat je me vroeg om in Maastricht te blijven en met je te blijven werken... je met je tong uitnodigend tegen je tanden tikkend, mond open zodat ik het lekker kon zien... om me aan te raken, naar me te glimlachen en me te omhelzen. En als ik het durf je zorgvuldig getimede uitnodigingen om me vast te houden aan te nemen, trek je zo snel terug, dat mijn hoofd draait. En waag het niet me te vertellen dat je het niet zo bedoelt, dat je het niet met opzet doet! Je bent niet zo onervaren ... Dus dat is de deal, Eef."

Wolfs haalde diep adem en gooide alles op tafel.

"Het pensioen is bijna klaar. Jij beslist, of ik weer  bij jou intrek of niet. Ik zei eerder dat ik eerder 50 dan 40 ben. Ik wil niet de laatste 1/3 van mijn leven doorbrengen  als ik de andere derden doorbrachte. Ik wil een echte relatie met je, Eva. Ik wil na een dag werken thuiskomen,ik wil met je eten, ik wil de afwas doen. En dan wil ik niet over werk praten. Ik wil de avond met je in mijn armen doorbrengen voor de  tv en kijken naar actiefilms, thrillers en wat nog. Ik wil lange wandelingen maken langs de Maas met jou, ik wil op tocht gaan met de motor met jou achterop. Je weet dat ik niet van sporten hou, maar ik zou graag met je naar danslessen willen gaan. Ik wil na concerten met je. Gewoon dingen uitzoeken en doen wat we allebei leuk vinden. Ik wil naast je slapen in bed. En sommige nachten of ochtenden of weekendmiddagen wil ik de liefde met je bedrijven en / of gewoon knuffelen en kroelen. Ik wil met je op vakantie gaan. Gewoon van ons leven genieten. Misschien een kind met je verwekken en opvoeden. Wat ik niet wil is om zo door te gaan. Ik kan zo niet doorgaan, Eef. Ik moet weten of we samen een toekomst hebben of niet. Omdat, als we dat niet hebben... als je echt niet meer van me houdt dan een vriend , smeek ik je me los te laten. Ik zal je partner blijven op het werk en je vriend voor altijd. Maar laat me gaan, Eva, dus ik op zoek kan gaan naar een eigen huis om in te trekken, misschien met Fleur, als ze dat graag wil, en ik zal een vrouw vinden die genoeg van me houdt om de rest van ons leven met mij door te brengen."

Woede.

Dat is wat ze voelde.

"Dus je geeft hier een ultimatum uit. Heb seks met mij of ik bent weg." Siste zij.

Wolfs zuchtte.

"Ja,als je er zo naar wilt kijken. Maar dat doe ik niet. Ik heb je net eerlijk verteld hoe ik me voel en wat ik me voorstel voor mijn toekomst, onze toekomst. En als je het nog steeds seks hebben inplaats van een echte relatie hebben noemt... "

Hij stond op. Dat was het. Ze maakte haar standpunt meer dan duidelijk.

Gealarmeerd keek ze op. Waarom, oh waarom nu? Waarom kon hij niet begrijpen dat zij zo veel van hem hield, maar dat er gewoon geen hoop en kans voor hen was?

Hij keek naar haar, zag de pijn inhaar ogen en de angst, die haar gevangen hield in een stalen kooi.Het beschermende harnas waar achter ze zich en haar overmatige kwetsbaarheid verscholen heeft was haar gevangenis geworden.

"Hoe zit het dan met het werk? Je weet dat Flammand ons uit elkaar zal trekken. Ze heeft geen andere keuze. En ik wil mijn werkpartner niet verliezen."

"Liefde is altijd een sprong in het geloof. Eef, geloof in ons en vertrouw erop dat ik je altijd zal opvangen en de rest vanzelf zal komen."

Langzaam reikte hij haar zijn hand uit als een uitnodiging aan haar.

"Springen, Eva! Ik ben hier."

Maar........ze zat onbeweeglijk, haar gezicht bevroren in een uitdrukkingsloos masker. Ze keken elkaar secondenlang aan, keken naar zijn uitgestrekte hand. Met een diepe zucht trok Wolfs ze eindelijk terug.

"Ik weet dat je van me houdt, Eva. Maar je houdt meer van je werk dan van mij zoals het lijkt. En ik ... hou meer van je dan van ons werk. En dit is de tragedie van ons leven! Wel, denk er maar over na, Eva. Alsjeblieft.... Welterusten. Ik zie je morgen voor het ontbijt."

Bij elke stap die hij nam om haar te verlaten, voelde het steeds meer, vreemd genoeg, als een opluchting en nieuwe gewonnen vrijheid. Hij wist, de pijn zou later komen. Hij had de kaarten op tafel geleegd, de Rubicon overgestoken. Het was helemaal niet eerlijk geweest. Maar het was noodzakelijk geweest, om haar te shockeren zodat er een verandering en vooruitgang in hen relatie zou komen. Anders zouden ze in deze ongezonde cirkel blijven, niet vooruit bewegen, niet achteruit bewegen, voor altijd impotent aan elkaar geketend.

Hij keek naar zijn 50e, de klok begon te tikken. En hij had een verdomd klus te klaren en de tijd liep sneller op hem uit dan gepland metEva's goedbedoelde inmenging.

Misschien was het voldoende dat Joos op dit moment Eva's leven was binnen gegaan. Als hij het niet redde, kon ze op hem leunen en misschien de liefde vinden die ze zo verdiende. Misschien kon hij haar leren te springen.

Alea iacta est.

Einde

Ik kom gauw terug met een nieuwe verhaal en ik hoop jullie het een beetje leuk en grappig zullen vinden...tenminste als  jullie willen weten,  wat een 14 jaar oud Floris Wolfs in Amsterdam uitspoekt....

En als jullie dit verhaal een beetje leuk kunnen vinden.... comment and vote!