Alea iacta est - Flikken Maastricht

Ohne Titel Teil3

"Wacht even, Eva. Ik wil het eerst over mezelf hebben en wat ik met de rest van mijn leven wil doen. En ik wil meer doen dan misdaaden met je bestrijden, 's avonds thuiskomen, koken en de rest van de avond doorbrengen met huishoudelijke klusjes of aan de keukentafel zitten, voordat het tijd is om naar bed te gaan of werken tot heel laat. Dus misschien is dit mijn midlifecrisis, maar ik kijk naar de grote 50 en dat betekent dat ik mijn leven ongeveer 2/3 heb geleefd en dat is een goede moment om een ​​balans op te maken en een aantal dingen opnieuw te evalueren. Of misschien heb ik nog maar een paar jaar, een paar maanden of zelfs maar een paar dagen over. Een kogel kan me doden of kanker of gewoon een hartfalen ... "

"En wat is je oplossing? Kleur je haar en neem een ​​minnaar die 25 jaar jonger is? Stoppen met werken en even een rondtocht door Afrika doen? Jezelf in een Ashram vinden? Verhuizen naar het buitenland?

Ze was volledig in defensieve modus. Ze wilde dus niets horen over zijn plannen om haar te verlaten.

"Eef ..." Hij zweeg. Hij had gewoon niet de woorden om zijn gedachten uit te leggen op een manier die ze zou begrijpen.

"Wanneer ... Dan de Vos ..."

Verschrik t veranderde zich haar gezicht van aggressieve uitdaging naar schuldige angst.

"Toen hij zijn spel in gang zette, deed het pijn ... erg veel. Het deed erg pijn dat mijn eigen collega's van vier jaar dachten dat ik corrupt was, dat ik 4miljoen had gestolen, dat ik doelbewust mijn eigen schoonzoon neerschoot. Het deed erg pijn dat ze zo weinig vertrouwen in me hadden. Het deed nog meer pijn toen ze dachten dat ik een man zou doden door hem in elkaar te slaan,  dat ik in staat was om een ​​meisje te verkrachten! Dat ze hun verhaal zomaar zo geloofden, zonder enig echt bewijs, net als dat." Hij knipte met zijn vingers. "Maar ik kon het begrijpen en accepteren ... omdat ik geloof in je had."

Ze keek naar haar handen op de tafel. Haar vingers waren krachtig met elkaar verweven, de knokkels waren wit.

"Eva, kijk me aan, alsjeblieft." Zijn stem was zacht.

Maar ze keek niet op. Ze had niet de lef, was bang voor zijn volgende woorden die haar diep zouden treffen en schaamde zich voor haar gedrag destijds.

"Maar dat je niet meer in mij geloofde ... dat je ... Je hebt mijn hart gebroken, Eva en liet  me letterlijk hangen."

Een tijd lang vulden alleen de achtergrondgeluiden van een druk bezochtebar op een donderdagavond hun oren, terwijl ze allemaal verloren raakten in herinneringen en gedachten.

"Ik heb al een tijdje nagedacht ... ik probeerde erachter te komen wanneer er dingen verkeerd zijn gegaan tussen ons."

Verbaasd keek ze hem eindelijk aan. Verkeerd? Maar ze waren oké, toch? Toch?! Ze had zelfs gedacht dat ze langzaam dichter an elkaar groiden.

Ze had hem lang geleden vergeven dat hij haar alleen in dat park had achtergelaten om naar zijn dochter te rijden. Hij had gedacht dat hun collega's haar in de gaten zouden houden. Hij kon op dat moment niet voorzien dat ze de verkeerde man zouden arresteren en weg rijden om terug naar het station te gaan en haar alleen achter te laten. Ze hadden schuld, hij niet. Of niemand had de schuld, omdat iedereen deed wat juist en noodzakelijk was vanuit hun oogpunt in deze specifieke situatie. Maar had ze dit hem ooit echt verteld? Nee, dat moest ze eindelijk toegeven. Ze wilde niet praten over wat er gebeurde. Nietmet hem, niet met iemand anders. Toen Hoeben aandrong op psychologische hulp, had ze gedreigd meteen ontslaag te nemen en volhaarde oké te zijn, wat ze echt niet was. Bovendien versnelten de gebeurtenissen en ze verdween een beetje uit het zicht en dat beviel haar heel goed. Ze was zo van plan geweest haar geheimen te bewaren en het imago van de stoere en onbreekbare Eva van Dongen op te houden dat ze geen oog had voor de boodschap die ze haar collega's stuurde toen ze zich uit Wolfs publiekelijk wegtrok.

Een nieuwe golf van schaamte ging door haar heen en haar hoofd viel weer.

"Ik denk ... het was de nacht."

"Welke nacht?" Vroeg ze zo stil dat hij zijn oren moest inspannen om haar te begrijpen boven het achtergrondgeluid. Hij fronste.

"De nacht, Eva. De nacht dat we de liefde bedreven."

Ik hou trouwens van votes .... en je hebt tijd tot de volgende zondag. Bedankt, hé!