Mijn verhaal over depressie

De brugklas

Klas 1. Een nieuwe start. De middelbare school. Nieuwe vrienden. Nieuwe ik. Nieuwe doelen. Nieuwe ontdekkingen. Ik was er bang voor, maar ik was ontzettend benieuwd en had er zin in! Ik voelde me eindelijk wat groter. Naja groot was je niet op school als brugpieper, maar ja haha. 

In de eerste klas zat ik in een ontzettend fijne klas. We waren een familie. Ik zat nog bij 6 andere kinderen in de klas die ik al vanaf groep 1 kenden. Gelukkig deden ze niet meer zoals vroeger en waren ze vrienden van me geworden. Ik voelde me helemaal thuis, ik kon eindelijk mezelf zijn.

Maar na een tijd kreeg ik sociale angst. Ik had altijd het gevoel dat mensen naar me keken, in de aula, op de gang, in de klas, en dat ze stiekem om me zaten te lachen of te roddelen. Ik moest altijd perfect zijn. Ik dacht ook dat als er 2 meiden gezellig zaten te lachen of zaten te fluisteren dat het over mij ging. Het is allemaal niet egoïstisch bedoeld, zovan; "de hele wereld kijkt naar mij, en de wereld ziet me staan". Het is het tegenovergestelde. Je wilt het niet, je wilt niet gezien worden. Maar je verbeeld je dat je altijd maar uitgelachen wordt. M'n kleren moesten perfect zitten, & ik was altijd druk bezig met wat anderen van me dachten. Vre se lijk.

Later in klas 1 begon ik me wat aan een paar meiden te ergeren en liet ik dat behoorlijk merken. Als zij 1 opmerking maakte waar ik al boos om kon worden of wat dan ook, greep ik hun vingers en draaide ze om of boog ze om. Ik sloeg ze, ik schopte ze. Niet dat ik echt mensen mishandelde, maar ik kon zo snel kwaad en woest worden dat ik mijn eigen krachten niet kende. Een keer lokte een meisje uit mijn klas, wie ik zo erg haatte,

me uit. Ik had het niet meer. Niemand begreep me eigenlijk. Ik sloeg haar in haar gezicht en ze zei; "woooh rustig" en ik werd daar meer pisst off van, want zij was degende die kalm moest doen. Ik draaide haar vingers om en liep half huilend het lokaal in. Wie was ik in hemelsnaam geworden? Waar is dat meisje van vroeger? Waar ben ik mee bezig...

Het was mijn bedoeling om voor mezelf op te komen, niet om om me heen te slaan waar het maar kon..

Hierdoor verloor ik veel vriendinnen. Ik had vaak ruzie, ik schaamde me voor mezelf. Ik durfde me mezelf niet meer te vertonen. Ik was vreselijk, ik verdiende dit leven niet. Ik was anders ..

Doordat ik veel ruzie had met klasgenoten en vrienden, begon ik aan mezemf te twijfelen. Ik kreeg vaak de schuld op me, en meestal was het terecht. Ik was geen Esther meer. Er was iets anders in mij komen wonen, een soort stemmetje.