Ένας δυνατός θόρυβος ακούγεται από το βάθος του σπιτιού αλλά δεν πρόκειται να κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι ,σήμερα δεν πρόκειται να πάω στο πανεπιστήμιο σε καμία περίπτωση αλλά να κάθομαι σπίτι και να βαράω μύγες ...Εμ όχι όχι καθόλου καλή ιδέα μετά από πολύ σκέψη για το αν πρέπει να σηκωθώ από το υπεροχοτέλειο κρεβατακι μου αποφασίζω πως ναι πρέπει να σηκωθώ , ρίχνω ένα σάλτο και με μεγάλη αποτυχία βρίσκομαι στο πάτωμα δεν πτοούμαι όμως και σηκώνομαι δυναμικά με προορισμό μου το μπάνιο .
Ανοίγω την βρύση και αφήνω να καλύψει όλη την επιφάνεια της μπανιέρας μου με καυτό, αχνιστό υγρό γεμάτο αιθέρια έλαια και βυθίζω το σώμα μέσα σε αυτό μέχρι που ακούω τον ήχο κλήσης του κινητού μου να χτυπάει επίμονα ,βγαίνω βιαστικά με τις σαπουνάδες , τυλίγω γύρω μου το μπουρνούζι και το σηκώνω «Ναι Aires? Που είσαι ?»ακούω την φωνή της κολλητής μου να ψιθυρίζει «Σπίτι μου γιατί τι έγινε ;» Συνεχίζω με τον ίδιο τόνο «Εσυ γιατί μιλας σιγά ;»μου λέει φανερά εκνευρισμένη «Ζήλεψα» συνεχίζω να ψιθυρίζω και αφήνω ένα γελάκι και μου το κλείνει χωρίς να προλάβω να πω κάτι παραπάνω .
Ανοίγω την ντουλάπα μου και βάζω ένα πρόχειρο άσπρο τζιν και ένα καφέ χοντρό πουλοβερ ,φοράω και το άσπρο μου σκουφάκι σε συνδυασμό με τα μαύρα μου μποτάκια και είμαι έτοιμη παίρνω το παλτό μου και κλειδιά και φεύγω για όπου με βγάλει .
Σταματάω στο γνωστό πλέον μικρό καφέ για τον συνηθισμένο μου καφέ .
Μπαινω μέσα και παραγγέλνω τον καφέ μου στον νεαρό άντρα που με είχε εξυπηρετήσει και την πρώτη φορά που είχα επισκεφτεί αυτό το χαριτωμένο γραφικό μαγαζάκι και μου χαμογελάει αυτάρεσκα «Ethan» μου λέει προφανώς το ονομα του με ένα υφάκι τύπου "look at me είμαι θεός" αφήνω έναν αγανακτισμένο αναστεναγμό και τελικά του απαντάω «Aires»με κοιτάει λίγο ακόμα έντονα και ανοίγει το στόμα του να μιλήσει και η αλήθεια είναι πως φοβάμαι για το επόμενο που θα ακούσω «Χάρηκα για την γνωριμία ,αν και νομίζω εσυ χαρηκες πιο πολύ !» Λέει όλο σιγουριά και νομίζω πως είναι πρώτη φορά στην ζωή μου που θέλω να γελάσω τόσο και δεν μπορώ «Και τι ακριβώς σε κάνει να το νομίζεις αυτό ;» Λέω ειρωνικά και προσπαθώ να κρύψω το γέλιο μου «Τι ; Όχι ;» Λέει και μοιάζει απογοητευμένος «Εμ ...όχι» λέω όσο πιο χαλάρα μπορώ χωρίς να γελάσω «Νόμιζα πιάνει σε όλες ,τις περισσότερες φορές γελάνε και μου ζητάνε τον αριθμό μου» ολοκληρώνει νεύω χαζογελοντας μη μπορώντας να κρατήσω άλλο το γέλιο μου και πληρώνω , καθώς βγαίνω σκέφτομαι μόνη μου πως οι τρελοί στο Λονδίνο έχουν αρχίσει να γίνονται υπερβολικά πολλοί και χασκογελάω με τις σκέψεις μου...
