Η Αλίκη στην Χώρα των Τεράτων

Η Συνειδητοποίηση

Επειδή τα όνειρα δεν απέχουν πολύ από το να γίνουν εφιάλτες, και επειδή η περιπέτεια της Αλίκης στον Κόσμο των Τεράτων έμοιαζε περισσότερο με όνειρο παρά με αληθινή εμπειρία, σκέφτηκε πως ίσως να μπορούσε με κάποιον τρόπο να ξεφύγει. Σκέφτηκε πως συνήθως απαλλάσσεται κανείς από έναν εφιάλτη με μια απότομη και έντονη εμπειρία, όπως είναι ο πνιγμός ή ο θάνατος, πίστεψε πως έτσι θα ξυπνούσε, γι'αυτό μιμήθηκε τον τρόπο που οι άνθρωποι πεθαίνουν και έδεσε μια θηλιά γύρω από τον λαιμό της.

Ένιωθε ανακούφιση που θα ξέφευγε από τον άνδρα με το καπέλο και που δεν θα χρειαζόταν πλέον να υπομένει το άγγιγμά του. Ένιωθε ευγνωμοσύνη για την ιδέα της να δώσει τέλος στον εφιάλτη και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ένιωθε γαλήνη.

Καθώς η θηλιά της έσφιγγε και ο κόσμος γύρω της παραμορφωνόταν, πέρασαν από το μυαλό της σκέψεις και εικόνες που ήταν από τη μία σαν να ξεφύτρωναν από το πουθενά, μα από την άλλη σαν να βρίσκονταν πάντοτε εκεί και η μνήμη να τα είχε απορρίψει. Η μνήμη πόνεσε στην θύμηση. Οι εικόνες και οι σκέψεις ήταν τόσο οδυνηρές, που έκαναν την καρδιά της να σφίγγεται και τις παλάμες της να ιδρώνουν.

Βλέπει πρόσωπα που είχε ξεχάσει από καιρό. Βλεπεί τους γονείς της και την αδερφή της. Η αδερφή της τρέχει και οι γονείς της χάνονται απ'την εικόνα. Η Αλίκη κυνηγάει την αδερφή της που δείχνει τρομοκρατημένη και η Αλίκη δεν καταλαβαίνει γιατί. Η αδερφή της σκοντάφτει και τα χέρια της Αλίκης βρίσκονται γύρω απ' τον λαιμό της και τον σφίγγουν. Δεν μπορεί να σταματήσει να σφίγγει. Το πρόσωπό της σιγά σιγά αλλάζει χρώμα και οι χτύποι της καρδιάς της γίνονται όλο και πιο αδύναμοι.

Οι εικόνες και οι σκέψεις την περικυκλώνουν και νιώθει την θηλιά να την πνίγει όλο και πιο πολύ. Τα πόδια της κρέμονται άψυχα πάνω από το έδαφος.

Η Αλίκη δεν ξύπνησε ποτέ.