UNTIL SHE WAS GONE

Chapter 3


Tila konti na lang ay hahaba na ang crop top kong suot sa kakahigit ko sa sobrang kaba kung ano ba talagang results sa mga test ko at mamaya dumating na ang doctor..

" Mrs. Wurtzbach?" Tugon ng doctor.
" Yes, doc. Kumusta ang results ng anak ko?" sagot ni mommy na parang alalang alala ang boses niya .
" Well im really sorry but sa lahat ng pinagdaanan niyang test at chemotherapy still active pa rin siya sa leukemia at mas tumatagal lalong nagiging terminal ito. Base sa aming observation 6 months to live" ang nakakaiyak na tugon ni Doctor Acosta.
"What 6 months!?" Pagalit na sagot ni mommy.
What the hell? Totoo ba lahat ng narinig ko o nananaginip lang ako. Gising Zephy! gising! Pero kahit anong slap ko sa mukha ko wala totoo lahat at napaupo na lang ako at napaiyak ng sobra, shit 6 months? Yun na lang itatagal ko!? My God 17 palang ako e FUCK!!! Di pa ako handa..

The doctor said na 40% na lang ang chance na makasurvive ako kung ipagpapatuloy ko ang therapy.
I dont know what to do kung patuloy ko bang itatago ito kay Mae at Ion o
Haharapin sila para sabihin lahat ng ito..
 
Napapansin ko napapadalas na ang pag absent ni Zephy sa school at palagi din siyang namumutla kapag hindi siya nakakain ng proper meal kaya minabuti kong asikasuhin ang paper works niya para di sya mahuli.. I always call and text her pero di siya sumasagot sa akin, kaya minabuti kong puntahan sa bahay nila..

" Zephy! Zephy!" Malakas kong tugon sa gate ng bahay nila.
Nakita ko si Mommy Sophie na siyang nagbukas ng gate.
" Mae, pasok ka"
Tugon ni mommy..
" ah, mommy nasan po si Zephy? Bat po andalas na niyang umabsent?" Nag aalala kong tanong sa kanya..
" Nasa kwarto siya, ayaw lumabas at ayaw din kumain mas lalong lumalala ang sakit niya pag ganan siya" mangiyak iyak na tugon ni Mommy.

" What sakit? Anong sakit po?"
Nagtataka kong sagot sa kanya..
" Zephy has leukemia at masyado niyang dinamdam ito dahil akala namin magiging negative ang results matapos niyang magpachemo" her replied while crying..

"Ha?? What the fuck! Bat diko ito alam? Ako ang bestfriend niya dapat nandito ako para tulungan siya!?" Nag iiyak kong tugon.

" Anak, nagrequest siya na wag sabihin sa inyo lalong lalo na kay Ion and anak please! Icheer up mo siya na lumaban please?" Her pleasingly reply..
" Huhuhu.. Yes Mommy" sagot ko sabay yakap ko sa kanya ..

Nawalan na ako ng gana sa lahat ng bagay dahil feeling ko mamamatay din naman ako e, kaya mas pinili ko na lang na magmukmok dahil wala na din naman si Ion tutal masaya na naman siya si Mommy naman okay na sila ni Daddy kaya okay lang na mawala ako..

"Toook..toookk.toook"
Nakita ko si Zephy na nakaupo sa kama niya habang umiiyak. Umupo ako sa tabi niya at kinausap siya..

"Bat hindi mo sinabi sakin" pagalit kong tanong sa kanya.
" Da..dahil ayokong problemahin niyo pa ako" nangangatal niyang sagot..
" Zephy naman! Never kang naging pabigat sa akin, sa amin" mangiyak iyak kong sagot sa kanya.

"Im sorry Mae, diko kasi alam kung paano ko sasabihin sayo e" sagot niya habang dahan dahang tumungo ang ulo niya hudyat ng pagsisisi niya sa hindi pag amin, habang tumutulo ang malalaking tipak ng luha..

" Well, thats enough tapos na yun diba, ang importante yung ngayon lumaban ka Zephy " tugon ko habang pinapahid ang luha ko..
" Sorry Mae, please wag mong sabihin to kay Ion, okay na siya e!" Nakikiusap niyang tugon..
" Yes,yes" sagot sabay yakap ko sa kanya..

Pumasok na ulit ako sa school at yun napagalitan ako dahil sa dami kong tambak na paper works at presentation. Maaari pa akong matanggal sa top kapag patuloy akong umabsent but it's okay nandiyan naman si Mae to support me...

"Good afternoon po Mam! Ito na po yung project ko. Im sorry mam kung nalate" tugon ko.

"Ms. Wurtzbach hindi mo ba alam na sa ginagawa mong ito e maaari kang mawala sa top or worse bumagsak ka pa?" Pataray niyang sagot..
" Im sorry mam, nagkaproblema lang po kasi bahay namin e kaya ganun po" marahan kong sagot..

" Well, it's okay atleast humahabol ka" sagot niya..

At dahan dahan na akong lumabas ng office..

" Zephy! Tara na kumain gutom na ako tsaka bawal sayo malipasan" tugon ni Mae.

" Oy, wag mo naman kalaksan marinig ka nila." Pabulong kong sabi sa kanya.

Mula sa Canteen ay natatanaw ko ang mukha ni Zephy. Napapansin ko na parang pumayat sya. Gustong gusto ko siyang lapitan pero hinaharangan ako ng galit sa kanya sa mga pinagsasabi niya nung gabi nagbreak kami. Pero bakit parang walang dumating na balita sa aking may boyfriend siya na may lalaking umaaligid sa kanya. Bat parang may mali, hay nako Ion nahihibang ka na naman e..
" Ion" isang malambing na tinig ang bumungad sa akin at bigla nabali ang tingin ko dito..
" Avy, bakit may problema ba?" Sagot ko sa kanya..
" Wala naman gusto ko lang ayain ka mamaya sa party ni Camille ano game?" Tanong sakin ni Avy.
"Okay sure" sagot ko sa kanya  "see you" tugon niya habang hinalkan ako sa cheeks na ikinagulat ko..

Pagkadating ko sa party ni Camille. Andaming tao na nagsasayawan sa gitna at nakita ko si Avy, agad niya akong dinala sa may upuan at binigyan ng alak..
" Do you like it?" tanong niya..
" Yes"
"Well, drink some more cheers!!!"
Agad niyang sinunod sunod ang bigay habang tumatagal nakikita ko ang imahe ni Zephy sa kanya, hindi ko alam pero feeling ko ansaya ko, after that nagpunta kami sa Private Room then suddenly...