PARMAĞINI ÇITLATMA (HUNHAN)

tgp34-Final part1

Sehun telefonunu açtığı anda arda arda gelen mesaj ve arama kayıtlarıyla neye uğradığını şaşırmıştı. Mesaj içerikleri okuduğundaysa kalbine bir ağırlık çöktü, son mesajı okunmasıyla Luhan'a bir şey olduğu düşüncesi onu o an öldürmüştü. 

Evden acele ile çıkıp Luhan'ın oturduğu yere doğru koştu, koştu ciğerleri tükenene dek koştu. Gözyaşları görüşünü bulanıklaştırsada durmadan koştu. Canı çok yanıyordu, sürekli ' kendine bir şey yapmış olma Luhan' diye sayıklıyordu. Aklını yitirmek üzereydi. 

Luhanın oturduğu apartmana geldiğin de ise açık demir kapıdan girip merdivenleri tırmanmaya başladı. Sonunda daireye ulaştığında kapıyı yumruklamaya başladı. 

"Luhan aç, ben geldim." 

"Luhan ne olur sana birşey olmuş olmasın." 

"Luhan aç şu kapıyı yalvarırım aç." 

"Lan ölmüş olmas sakın, seni affetmem." 

'Aç Luhan diye fısıldadı' bitmişti bayılmak üzereydi yere çöktü. 

Seni duyan komşulardan bir kaçı Sehun'un yanına geldi, içlerinden yaşlı bir amca elini Sehun'un omzuna koyup ' evlat arkadaşı onu hastaneye götürdü, Allahın izni ile birşey olmaz sapa sağlam gelir inşallah. Üzülme oğlum.' 

Sehun duyduklarıyla hızla ayaklandı, adamın yüzüne umutla baktı. 

"İyi miydi? Hangi hasta?" dedi. 

Arkalarda duran otuz yaşların da esmer uzun boylu bir adam seslendi. 

"Ben işe gidiyorum hastane de o tarafta bırakayım istersen" dedi. 

Sehun başını sallayıp hemen adamın peşinden gitti. 

Yaklaşık on beş dakikanın ardından hastaneye ulaşmışlardı, Sehun hızlıca arabadan indi ve hastaneye koştu. 

Danışmada ki kadına Luhanın yattığı odayı sordu. 

"Hastamız şuan 302 numaralı odada" 

Sehun hemen kapısı kapanmak üzere olan asansöre koştu ve son anda girdi hızla üç numaraya bastı.

Asansör ikinci katta durduğunda oflayıp çıktı ve merdivenleri kullandı. 

Kata vardığında koridorun sağında 302 yazan o kapıyı gördü ve beklemeden daldı odaya. 

Sevdiği adam hareketsiz, solmuş bir şekilde yatıyordu. Çok kötü gözüküyordu, ben ne yaptım böyle diye düşündü Sehun. 

Baekhyun  Sehun'un gelmesiyle elini Luhanın bileğinden çekti ve ayaklandı. 

"Sehun sen otur onun sana çok ihtiyacı var." 

Sehun gözyaşlarından önünü göremezken zar zor oturdu sandalyeye ve sevdiği adamın elini tuttu. 

"Baekhyun ne oldu? Neden böyle birşey yaptı?" 

"Bilmiyorum, anlamadım hiçbir şey. Ben dün Luhanın yanına gitmiştim çok üzülüyordu sana söylediği şeyler için, biraz eğleniriz dedim ama ona telefon geldi odasına gitti. O ara ben uyuya kalmışım. Uyandığım da Luhan hâlâ yoktu, odasına gittim." 

Baekhyun  olanları anlatırken çok zorlanıyordu, yutkundu devam etti. 

"Bileğini kesmişti, yatak çarşaflar herşey kandı. Delircektim onu öyle görünce. Bir an çok seviyorum diye fısıldadı o an kaçtığım gibi hastaneye geldik. Sonrası bu." 

Sehun gözünü Luhandan ayırmıyordu. 

"Baekhyun  o uyanacak değil mi?" 

Boğazı yanıyordu konuşurken, sevdiği adamın öylece yatması canını çok fazla acıtıyordu. 

"Doktoru uyanmasını bekleceğiz dedi ve dünden beri bekliyorum." 

Sehun Luhanın sarılmış olan bileğini öptü. 

"Uyanacaksın sevgilim, uyanacaksın" diye fısıldadı. 

..... 

"Gerizekalı beni çok korkuttun" 

Luhan gözünü açmıştı ve Baekhyun anında dibinde bitmişti. 

"Özür dilerim" diye fısıldadı zar zor, boğazı kurulmuştu. 

Ve aklına gelen şeyle ağlamaya başladı. Ağlaması git gide şiddetleniyordu. 

"Luhan sakın ol ne oluyor ya" 

Baekhyun korkuyla arkadaşına sarıldı. 

"Sehun'u kaybettim, benim yüzümden öldü." 

Ağlamaya devam ederken Baekhyun şaşkınlıkla bir an arkadaşının yüzüne bakakaldı. 

"Oğlum ne saçmalıyorsun? Yok öyle birşey" dedi hızla. 

... 

Sehun Luhanın odasından gelen ağlama sesini duyduğunda elindeki suyu fırlatarak koşmaya başladı. 

"Luhan'a birşey mi oldu" diye bağırdı kapıyı açar açmaz. 

Luhan da Sehun da dolu gözlerle ve şokla birbirine baktılar. 

Baekhyun Luhan'ın yanından kalkıp kapıya doğru ilerledi, Sehun'un yanına geldiğinde onu Luhan'ın yanına doğru itti. 

" Ne sorununuz varsa halledin, ben bahçeye çıkıyorum" deyip Sehun'un açtığı kapıyı kapatıp çıktı. 

Sehun şoku anlattığında hızla sarıldı sevdiğine. Luhan Sehundan çok daha şaşkındı, öldüğünü düşünmüştü. Onu kaybettiğini sanmıştı. 
.......