"ဟူး...."
အခန္းတံခါးကိုေျဖးညင္းစြာပိတ္ပီးတံခါးကိုမွီကာသက္ျပင္းခ်မိတယ္~
'မဟုတ္ေသးဘူးchanyeolရယ္~မင္းဘာေတြဒီေလာက္ေတာင္ခံစားေနရတာလဲ~တကယ္ေၾကကြဲေနရတဲ့သူကငါေလ..ငါထြက္သြားတုန္းကေတာ့တစ္ခ်က္ကေလးမွမတားခဲ့ပဲနဲ႔..ဘာေတြနာက်င္ေနရတာလဲ~'
Yifanစိတ္ထဲမေက်မနပ္ျဖစ္ရင္းရင္နင့္ကာငိုခ်င္လာျပန္တယ္
လ်ွံက်လာခ်င္တဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုပုတ္ခတ္ကာဖယ္႐ွားလိုက္ရင္းေအာက္ကိုသာျမန္ျမန္ဆင္းလာလိုက္ေတာ့တယ္
"သခင္ေလး..ႏိုးပီလား"
"ဟင္~"
ခုမွသတိရတာကchanyeolကိုမႏိုးပဲျပန္ထြက္လာခဲ့မိတယ္ဆိုတာ~
"Aww..C..CEOကအရမ္းပင္ပန္းေနလို႔တဲ့..ဒီ..ဒီေန႔အိမ္မွာပဲနားမယ္တဲ့"
Yifanေျပာပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းကိုလစ္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္
ႏွလံုးသားေတြအရမ္းနာက်င္ရလြန္းလို႔ဒီေနရာမွာတစ္စက္ကေလးမွမေနခ်င္ေတာ့ဘူး~
.............................................
"Fan..Fan.."
Chanyeolသူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ထားရင္း ျပံဳးေနလိုက္တယ္
႐ူးေနျပန္ပီ Park Chanyeol ရာ~
ကို္ယ့္အနားမ႐ွိေတာ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုဘာလို႔တမ္းတေနေသးတာလဲ~
မ်က္ရည္ေတြဟာမ်က္လံုးမွိတ္ထားတာေတာင္မွတိုးေဝ့ပီးေတာ့ကိုလိမ့္ဆင္းလာၾကေသးတယ္
တကယ္ပဲမကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလားကြာ~
ငါတစ္ညလံုးငိုထားပီးပီေလ~
ငိုရလြန္းလို႔အရမ္းကိုေမာေနပီ..ထပ္မငိုခ်င္ေတာ့ဘူး~
ဒီထက္ပိုပီးက်မလာၾကစမ္းပါနဲ႔မ်က္ရည္တို႔ရယ္~
မျဖစ္ေသးဘူး~
~ဒီတိုင္းဆက္ငိုေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး
ဒီေလာက္နဲ႔ပဲရပ္ရေအာင္ Park Chanyeol~
ငိုယိုေနတဲ့pcyကမဲ့ျပံဳးျပံဳးေနတဲ့pcyကိုေျပာလိုက္တယ္
အဟက္! မင္းကဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ပဲေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေလ~
FanFanအခ်စ္ကိုေတာင္မငဲ့ညႇာပဲလုပ္ခဲ့တာကို
ဒီေလာက္ေတာ့အျပစ္ဒဏ္ခံသင့္တာေပါ့~
