Okyanusun Yeşili

BÖLÜM 1

Başlama tarihi:03.11.2018

Sizlerde ilk başlama tarihlerini yazın.

Ben Sanem Yılmaz ilk defa güçsüzdüm. Hayatın en acı gerçeklerinden birisiyle karşı karşıyayım "Ölüm". Bu 4 harfe sığan ama içinde bir sürü farklı duygu barındıran kelime bana uğramıyordu, uğradığı kişi hayatta ki tek tutanağım annemdi. Ne kadar acıydı değil mi içimde fırtınalar kopuyordu. O illet pis kanser hastalığı annemi ele geçirmişti ve ben annemi kaybetmek üzereydim. Tek tutanağım canparem annem...

Babam ben 3 yaşındayken bizi terk etmişti, annemin babam ve ben dışında kimsesi yoktu. Babamda bizi bırakıp gitmişti. Annemin hâlâ üzüldüğünü görebiliyordum. Babamla severek evlenmişlerdi ve o evliliğin tek meyvesi bendim. Ne olmuştu da babam bizi bırakıp gitmişti bilmiyordum. Şimdi annemde beni bırakıyordu ben buna dayanamazdım kaldıramazdım. Babam olmadığı için hep aşağılandım şuana kadar o yüzden kendimi kapattım. İnsanlarla pek iletişime geçmiyorum zaten onlarda benimle iletişime geçmek için can atmıyorlar. Doktorlar annemin tek yakınının ben olduğumu öğremince onu hastanede yatırmaya karar verdiler çünkü ben bakamazdım okuyordum. Annem şimdi hastanedeydi arada gidip ziyaret ediyordum. Yine düşüncelere boğuldum.

Odama gidip giyindim, anahtarımı telefonumu ve kulaklığımı alıp evden çıktım. Sahile doğru yürümeye başladım kulaklığımı takıp rastgele bir şarkı açtım. Sonunda sahile gelmiştim içime derince bir nefes çektim denizin kokusu ah bayılıyordum ya bu kokuya muhteşem bir kokuydu bana göre. Gidip kayalıklara oturdum ve gözlerimi kapattım. Martıların cıvıltıları ve dalgaların birbirine karışma sesini dinledim. Tam olarak huzurdu. Bu huzur 5 dakika falan sürdü sonrasında olanlar aklıma geldi.

Annem...
Gözümden bir damla yaş firar etti çok zordu çok. O sırada yanımda bir hareketlilik hissettim benden belki 1 belki daha fazla yaş küçük olan kumral bir çocuk vardı. Oda gözlerini kapatmıştı benim gibi. Onu izlediğimi hissetmiş gibi gözlerini açıp kafasını bana çevirdi. Deniz ve gökyüzünü içine hapsetmiş mavi gözleri vardı. Utançla önüme döndüm. Denize bakmaya başladım. O sırada üzerimde 2 çift göz hissettim ve kafamı ona çevirdim.
Bana baktı sanki bir şey söylemek istiyor gibi sonra kelimeler döküldü dudaklarından. "Anlat hadi."

Anlamamıştım ki neyi anlatacaktım ona? "Neyi anlatayım? "

Gözlerini kapayıp açtı ve derim bir nefes aldı. "Şuan ağlama sebebini anlat."

Neden bunu ona anlatmalıydım ki onu tanımıyordum bile. "Neden bunu sana anlatayımki seni tanımıyorum bile."

Hafif tebessüm eder gibi oldu. "Zaten tanımaman daha iyi değil mi?  Nasıl olsa bir daha beni görmeyeceksin."

Aslında haklıydı onu bir daha görmeyecektim ve benim içimi dökmeye ihtiyacım vardı. "Dediklerinde haklısın, seni bir daha görmeyeceğim."

"Evet, hadi dinliyorum."

Sıkıca gözlerimi yumdum zordu anlatmak bile çok zordu sonra gözlerimi açtım. "Ben 3 yaşındayken babam annem ve beni terketmiş. Hoş annemin babam ve ben dışında kimsesi yokmuş. Severek evlendiklerini sanıyordu annem ve bu mutlu evliliğin meyvesi bendim. Ama neden bilmiyorum babam bizi bırakıp gitmiş. Annem tek başına büyüttü beni, benim için çabaladı hep. Şimdi, şimdiyse tek dayanağım annem çok hasta. Oda kayıp gidiyor ellerimden ve ben hiçbir şey yapamıyorum."
Acıyla bir kaç damla daha düştü gözlerimden.

Çocuğun gözlerinde geçen hüznü gördüm. "Ben bilmiyorum ne diyebilirim çok üzüldüm. Peki hiç mi tanıdığınız yok? "

Kafamı salladım sağa sola hayır anlamında. "Ne tanıdığımız var nede benim bir arkadaşım sadece annem var. "

Usul usul kafasını salladı. "Anladım, ben Akın, ilk arkadaşın olabilirim ne dersin?"

Aslında olabilirdi böyle bir dönemde iyi bir arkadaşa ihtiyacım vardı. "Haklısın böyle bir zamanda yanımda olacak iyi bir arkadaşa ihtiyacım var. Ben Sanem."

Kafasını salladı ve tebessüm ederek bana döndü. "Tanıştığıma memnun oldum arkadaşım."

Gülümsedim. " Ben de memnun oldum arkadaşım."

" Akın" diye gür ama muhteşem denilebilecek güzellikte bir ses ilişti kulağıma. Akın hemen kalkıp o tarafa gitti. Benim de gözlerim merakla o tarafa döndü. Akın kendisinden daha uzun yapılı birisiyle konuşuyordu, birden odak noktaları ben oldum ve 2'side bana döndü. Gördüğüm orman yeşili gözlerle çarpılmışa döndüm. Aman Allahım ne güzel gözlerdi onlar öyle. Sonra gözlerim kumral saçlarına gitti, çok güzel ve yumuşacık duruyordu saçları. Onunda beni süzdüğünü farkettim, Akın'ın abisi ya da arkadaşı olmalıydı. Yerimden kalkıp üzerimi silkeledim o sırada çalan telefonum ile dikkattler telefonumda toplandı. Hastane arıyordu, endişeyle telefonu açtım. "Buyrun?"

"Merhaba Sanem Hanımla mı görüşüyorum?" 

" E-evet buyrun?"

Korku tüm bedenimi sarmıştı ki Akın endişeyle bana bakıyordu.

" Sanem Hanım hastaneye gelmeniz gerekiyor anneniz fenalaştı."

Kafamdan aşağı kaynar sular dökülüyordu sanki, kalbimin sıkıştığını hissettim. Telefonu kapattım ve gözümden bir damla yaşın düşmesine izin verdim. Telefonu cebime koyup gözlerimi silip var gücümle koşmaya başladım. Koştuğumu gören Akın hareketlendi. Kolumdan tutan güçlü kol sayesinde durmak zorunda kaldım. Kafamı tutan kişiye çevirdiğimde yeşil gözlerle karşılaştım. Merakla yüzümü inceliyordu. Akın hemen yanımıza koştu.

"Sanem, Sanem ne oldu kimdi telefondaki?"

Acıyla gözlerimi Akın'a çevirdim. "Akın, Akın benim gitmem lazım bıraksın beni söyle gitmem lazım Akın, annem fenalaşmış hastaneden aradılar, Akın lütfen." deyip hıçkırıklara boğuldum.

Akın ne yapacağını şaşırmış şekilde bakıyordu. " Tamam Sanem gidiceğiz annene, ama annen seni böyle görürse üzülür toparla kendini." dedi.

Daha çok ağlamaya başladım bir yandan hıçkırıyor bir yandan ağlıyordum. Bir anda bedenimi çevreleyen güçlü kollarla ne olduğunu şaşırdım. Kim olduğuna baktığımda yeşil gözdü. Bende sarılışına karşılık verdim buna ihtiyacım vardı.

Selamm arkadaşlar ilk bölümü umarım beğenirsiniz.

Akın hakkında ki düşünceleriniz neler?

Sanem hakkında ki düşünceleriniz neler?

Ah tabi birde yeşil göz var.