pejmürde | minjoon°

一

Nefes al.
Havanın ciğerlerine dolmasına izin ver.
Sakin ol.
İyisin.
Nefes al.

Kafamı klozetten kaldırdığımda nefes nefese kalmıştım ve ağzımın içiyle beraber, çevresi ve boynum da kan revan olmuştu.
Canım acıyordu, kaldırabileceğimden fazla. Gözlerim kanlanmış, cildim solmuştu ve bedenimin her bir tarafının acı içinde titrediğini hissediyordum.
Öylesine yorgun düşmüştüm ki.
Göğsüm hızla inip kalkarken elimi başıma yasladım, soluk borum ve damağım da sızlıyordu. Aynaya bakacak cesaretim kalmamıştı, berbattım, ağlıyordum ve tuvaletimin kenarına oturmuş, kana bulanmış çiçek yaprakları kusuyordum.
Kalbim yerinden çıkacakmış gibi hıçkırarak ağlıyordum. Çok fazla soru vardı, çok, çok fazla ancak benim cevaplarım yoktu.
Kalbim ve beynim aynı anda patlayacakmış gibi hissettim.
Yerimden kalkmak istiyordum ancak hiçbir yerimi oynatacak halim yoktu, kan ve yaşlarla ıslanmış olan yüzümü koluma yasladım. Gözlerimi kapattım yavaşça. Bir saniye için olsun unutmak istedim, yalnızca bir saniye için olsun, hiçbir şeyi düşünmemek istedim.
Kime mümkün?
Burada uyuyabilirdim, zaten güneş batalı saatler olmuştu. Belki sabah ayağa kalkar, elimi ve yüzümü yıkayıp işe giderdim. Hiçbir şey olmamış gibi herkese selam verirdim. Belki gerçekten iyi olurdum.
Günler sonra bedenim teslim oluyormuş gibiydi, göz kapaklarım ve göğüs kafesim ağır; evet, yalvarıyordum, sadece biraz uyumaya ihtiyacım vardı.