Malibu Nights (Coriolis Series #1)

Simula

Simula

The bus was put in a halt when the collector signaled the driver. Ang babaeng nakaupo sa aking tabi ay tumayo at bumaba ng bus.

I moved to the side where the window was located. Gusto ko ang pakiramdam ng sariwang hangin na humahaplos sa aking balat. I love the sensation it gives me. Hindi ko ma-enjoy ang ganitong pakiramdam kanina dahil may nakaupo sa tabi ng bintana.

Hindi naman pwede ang mag-inarte ako at paalisin ang babaeng iyon. After all, this is a public bus.

Nang ma-satisfied na ako sa hangin ay ipinagpatuloy ko ang aking pagbabasa. Reading a good book beside a window is fulfilling for me. It can put me at ease.

Nang maramdaman kong humahapdi na ang aking mga mata ay napagpasyahan kong isilid ang libro sa aking bag at i-enjoy na lamang ang berdeng kapaligiran sa labas ng tumatakbong bus. Affirmatively, nakaka-relax panoorin ang mga bagay na kulay berde.

Habang pinagmamasdan at binubusog ko ang aking mga mata ay na-excite ako dahil sa arkong aming nadaanan.

Welcome to the Province of Avondale.

This is my first time to visit this place. And hopefully, it will be unforgettable. I want this last experience to be memorable. Gusto ko na hinding-hindi ko malilimutan ang mga memoryang mabubuo ko dito.

My heart suddenly felt numb and tears fell from my tear ducts. I can't help to feel emotional as my vision gets more blurry.

When the collector said that we are almost at the terminal, I hastily wiped my tears and calmed myself. God, I'm hopeless! Cheer up, Star!

Nang tumigil sa pagtakbo ang bus ay unti-unti na ring nagsilabasan ang mga pasahero. But, I stayed there for a while and waited for the passengers to go out. Nang matanto kong hindi na nagsisiksikan at halos lahat ng pasahero ay nakababa na, I decided to go out too.

Isinukbit ko ang aking backpack at tinungo ang likuran ng bus. "Kuya, 'yong itim na maleta po ang akin. Pakikuha naman po, please," ani ko sa mamang nagbubuhat ng mga maleta.

I can't help to notice the giggling of the girls when the guy handled them their maletas. Napakunot-noo ako at hinagod ng tingin ang lalaki. Kaya naman pala.

Sa totoo lang, hindi ko rin masisi ang mga dalagitang iyon. The guy is a gift of God. The way his biceps flexed when he carried the maletas and the flashing smile he's wearing. God, their panties loosed its threads for sure.

Buti na lang nadala na ako at 'di naaapektuhan. But, I was wondering. He could pass for being a model pero bakit ganito ang trabaho niya. Napa-face palm ako nang matantong naka-on na naman ang pagiging judgemental ko. I shove the thought away. I was cut in my trance when the guy handled me my maleta.

"Salamat," saad ko at tipid na ngumiti.

Ngumisi lamang ang lalaki at ayan na naman ang pang-commercial niyang ngiti. 

Napailing ako. Nagsimula na akong maglakad nang sumigaw ang lalaki at tinatawag ako. Kunot noo kong nilingon ito. "Miss!" 

I narrowed my eyes as I struggled to see the thing which the guy was holding. Shocks! Tinakbo ko ang ilang pulgada upang patigilin ang lalaking iyon sa pagwagayway ng gamit ko.

"Miss, 'yong panty mo!" nakangisi niyang saad. Tuwang-tuwa pa siya habang iwinagayway ang pangloob ko. 

Shocks, nakakahiya!

Hinablot ko ang aking pangloob mula sa pagkakahawak niya. Pinandilatan ko siya at inirapan. God, I should've judged this person kanina. May nakakita nang pagwagayway niya kanina at wala akong planong sumulyap kung sinu-sino ang mga iyon. I was embarrassed!