Setna Niepodległa - One-Shot

1. Pamiętamy

Mam dla was wyzwanie po przeczytaniu... Napiszcie jakieś krótkie opowiadanie, wiersz, list co kolwiek o niepodległości. W tagach napiszcie
#Pamiętamy
Lub
#SetnaNiepodległa
Aby łatwiej było znaleść i przeczytać wasze własne historię z okazji 100 rocznicy odzyskania niepodległości

***

   Dokładnie sto lat temu, jeden z krajów się odrodził... Polska odzyskała Niepodległość. Niby to tylko jeden dzień, ale jednak dla ludzi w tamtym czasie było to wiele lat ciągłej walki z zaborcami. Ten jeden dzień w 2018, jest niezwykły, ale nie zapominajmy, że każdego dnia trzeba być dumnym z bycia Polakami. Dzisiaj wyjdźcie na ulice i oddajcie hołd ludziom, którzy oddali swe życie za ojczyznę. Viva Polonia! Polska jeszcze nie zginęła! Proszę was pamiętajcie o tym dniu...

   Wyłączyłem telewizor. 11 listopada, jest dniem jak co dzień. Nigdy nie rozumiałem tego całego zamieszania, związanego z rocznicami. Moim przeciwieństwem okazała się być Nell. Od rana zaczęła wywieszanie flag, wszędzie gdzie tylko się dało... Dziewczyna ma jakiegoś świra na punkcie świąt.
Nell- No Chris wstawaj! Za trzy godziny hymn śpiewają! - skakała po całym mieszkaniu, ubrana w biały swetr do nadgarstków, czerwony pasek do spodni, oraz granatowe jeansy. Jej długie jasne włosy były splecione w dwa warkocze, a w nich dwie wstążki – biała i czerwona
Chris- Nie mam ochoty na świętowanie tej rocznicy Nell - położyłem się wygodnie na kanapie i przykryłem kocem - Zresztą to moje mieszkanie, więc może idź nękaj sobie Simona z tą obsesją listopadową
   Dziewczyna zaśmiała się tylko. Zamiast pójść sobie, ona usiadła na krańcu kanapy i zaczęła mi się przyglądać
Nell- Dlaczego nie lubisz tego święta?
Chris- Mam swoje powody...
Nell- Powiedz mi... Proszę
   Chwilę się zastanawiałem nad odpowiedzią, jednak postanowiłem nic nie odpowiadać.
Nell- No trudno, skoro tak to idę - wstała z kanapy
   Usłyszałem jedynie, że udaje jak wychodzi. Wstałem do pozycji siedzącej i zobaczyłem na jasnowłosa, stoi w miejscu i udaję, że idzie do drzwi
Chris- Nell... - pokazałem jej drzwi
Nell- No dobra! Wyjdę, ale pamiętaj że jak zmienisz zdanie, to wyjdź na ulice o dwunastej - po czym zniknęła za drzwiami mieszkania
   Znowu zostałem sam jak chciałem. Nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić, dlatego postanowiłem dokończyć rozpakowywanie pudeł. Przeniosłem się tutaj po zakończeniu szkoły, aby mieć bliżej do szkoły, którą wybrałem. Pudła stały tutaj już kilka miesięcy, ale nigdy nie miałem czasu, na rozpakowanie ich do końca. Postanowiłem wsiąść się do roboty.

   Po upływie godziny, zostało mi tylko jedno pudło, które dał mi mój ojciec pewniego dnia... Liczyłem, że zobaczę tam swoje rzeczy, ale najwyraźniej pomylił pudła... Skąd to wiem? Domyśliłem się po starej zniszczonej sukience.
Chris- Pewnie to rzeczy babci, lub prababci
   Wyjąłem sukienkę z pudła. Moim oczom ukazały się stare fotografie rodzinne, listy nigdy nie wysłane oraz jakiś notes. Chwyciłem go w ręce i otworzyłem na pierwszej stronie... Widniała tam pewna data... 1915 rok. Zaciekawiony zacząłem czytać

Już drugi rok trwania wojny. W wiosce brakuje pożywienia i nie tylko. Dzisiaj dowiedzieliśmy się o śmierci ojca, podczas jednej w bitew. Nie chciał nas zostawiać samych, ale jednak został wcielony do wojska. Już drugi rok mija, a ja myślę że to już dziesięć lat. Chciałabym, aby to wszystko się jak najszybciej skończyło

   Nie mogłem uwierzyć, że ten okres w historii, był aż tak krwawy i smutny w życiu innych ludzi. Mieszkańcy nie mieli pożywienia, nie mieli czym się ogrzać w zimowe dni, bliskie im osoby, były narażone na śmierć każdego dnia.