႐ိုးရာဝတ္စုံေလးနဲ႔အဲ့ေသးေသးေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတာ စူးစူးရွရွကိုၾကည့္ေနတာ။ မ်က္ေမွာင္ကလည္းၾကဳပ္ထားေသးတယ္။ ဆိုဖာထိုင္ခုံေပၚမွာမတ္တပ္ရပ္ၿပီးလက္ကိုပိုက္ထားတာ တကယ့္ဂန္းစတားေပါက္စေလးလိုပဲ။
" မဟုတ္ပါဘူးကြာ .... ငါ ..ငါကေလ မေခၚပါဘူး သူ႔ဟာသူေရာက္လာတာ ... ဟီးဟီး "
႐ွဴီးစမ္းေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့ေရ ။ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္ပဲ။ ဘာလို႔တံခါးကိုဘုမသိဘမသိဆြဲဖြင့္မိတုန္း။
" အပိုေတြမေျပာစမ္းနဲ႔ ... ဖုန္းမဆက္ပဲနဲ႔ အဲ့ရဲသားကေရာက္မလာဖူး ... "
အယ္။ ဘယ္လိုဟာေလးပါလိမ့္။ ကေလးဆိုေျပာရင္ေခါင္းညိ္မ့္နားပိတ္မ်က္စိမွိတ္ယုံရမွာေပါ့။ ခုဟာက သူပဲသိသူပဲတက္ေန။
ဟိုေဆာ့ ေျပာစရာစကား႐ွာမေတြပဲ မတ္တပ္ႀကီးသာစုံရပ္ေနမိေတာ့တယ္။
" အာရီးဂူးးး .... လူသားေတြကတကယ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြပဲ သြားသြား ... ကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ဆာေနၿပီ တစ္ခုခုသြားလုပ္ေပး "
မတ္တတ္ရပ္ေနရာကေနဆက္ခနဲေမွာက္ခုံေမွာက္လိုက္ရင္း တီဗီြရီမုတ္ကိုတစ္လိုင္းၿပီးတစ္လိုင္းဖမ္းကာ ေမးေထာက္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ငနဲသား။
ေမႇာက္ခုံေလးမို႔ အက်ီပြပြေလးေအာက္က ဖင္လုံးလုံးေလးကေလ ဖက္ထုပ္ေလးက်ေနတာပဲ။ ဟီးဟီး .... ခတ္ဆက္ဆက္ေလးပိတ္႐ိုက္လိုက္ရ ကြၽန္ေတာ္လည္ပင္းအညစ္ခံရမွာေသခ်ာတယ္။
" ဟာ .... ၾကာတယ္လို႔ .... "
ထပ္ၿပီးအသံေလးထြက္လာျပန္ေတာ့ ဟိုေဆာ့ခမ်ာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲအတင္းေျပးၿပီး ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္ရတယ္။
ဟမ္ .....။ အထဲမွာ ေရသန္႔ဘူးကလြဲရင္ ဝါးၿပီးစားလို႔ရတာ ဘာမွမေတြ႔မိဘူး။
အဲ .... အေပၚကလန္႔မွာေတာ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေလး႐ွိ္မယ္ထင္တယ္။ စိတ္အထင္နဲ႔ အေပၚကလန္႔ထဲလက္ထည့္ႏိႈက္လိုက္ေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေလးက ပါလာတယ္။
