Lekcja Życia

Lekcja Prankowania

Draco przeszukał całe górne piętro, ale nigdzie nie znalazł Pottera. Nagle sobie przypomniał. Gdzie mógł by iść prawdziwy Gryfon? Odpowiedź jest prosta. Do ich dormitorium! Szybko pobiegł w kierunku i zobaczył biegnących gdzieś Weasleya i Granger. Zaczął za nimi biec.

- Gdzie jest Potter? To znaczy Malfoy! - zapytał przyjaciół Harry'ego.

- Poszedł się rozprawić z twoim ojcem - powiedział Ron z nutką satysfakcji w głosie.

- Gdzie poszedł?! A zresztą wy wiecie? I gdzie was niesie?!

- Idziemy po Dumbledore'a - powiedziała Hermiona. - I tak, wiemy, że to ty, Malfoy.

- Dobra, wy idźcie po niego, a ja idę pomóc Potterowi - powiedział Malfoy, co bardzo zdziwiło Hermione i Rona.

Obydwaj przystopowali i popatrzyli podejrzani na Ślizgona.

- Ty idziesz mu... pomóc? - ledwo przeszło to Hermionie przez gardło. - Myślałam, że raczej go wydasz...

- Ech... Krótko ujmując, jestem po waszej stronie - odrzekł Malfoy, a oni pokiwali głowami.

Szybko się rozdzielili i Malfoy myślał, gdzie może być jego ojciec i Potter.

Harry szedł szybkim krokiem i zauważył... tarzającego się na ziemi i śmiejącego Lucjusza Malfoya. Obok niego siedział któryś z bliźniaków Weasley.

- Co tu się... - tylko to udało się wykrztusić Harry'emu, ponieważ nie ogarniał nic, co przed chwilą miało miejsce.

Do niego dołączył Malfoy, który tak szybko biegł, że wpadł na Pottera i obydwaj wylądowali na ziemi.

- Potter? Ojcze?... - Malfoya też zamurowało.

Nagle twarz Lucjusza Malfoya zaczęła bulgotać, a spod białych włosów Lucjusza stopniowo zaczęły pojawiać się rude, aż w końcu na ziemi siedział jeden z bliźniaków...

- Nie... To chyba jakieś żarty! - zawołał Harry.

Czy to... czy to znaczy, że to był tylko wybryk bliźniaków?!

- Gdyście widzieli swoje miny! Bezcenne! - zawołał Weasley.

Harry patrzył nadal oszołomiony nie dowierzając, a w oczach Mafoya błysnęły iskierki chęci mordu. Przez chwilę tak patrzył, mina mu zrzedła, aż upadł na podłogę i... zaczął się histerycznie śmiać. Widząc to sam Harry wybuchł śmiechem, i w końcu wszyscy leżeli na podłodze śmiejąc się i chichocząc.

- Harry, nie uwierzysz co się okaza... - Hermiona stanęła w bezruchu.

Zaraz do niej dołączył Ron, który także był bardzo zdziwiony.

- Czy to był... żart? - wypalił nagle.

Wszyscy popatrzyli na niego jak na obcokrajowce, a później znowu zaczęli się śmiać, tym razem z dołączeniem Rona.

- Kretyni - mruknęła pod nosem Hermiona, ale mimowolnie równie się zaśmiała.

***

Minęły trzy dni. Trzy dni od tej nieszczęsnej zamiany, a zdarzyło się już tak wiele. Oboje nie przypuszczali, że to będzie takie zabawne, a Draco mógł się cieszyć tym, jednak nie miał konfliktu z ojcem. Tylko teraz o zamianie dodatkowo wiedzieli Fred, George, Ron i Hermiona. Oczywiście dodać tych trzech chłopaków... Właśnie, przecież mieli im się odwdzięczyć! Jednak Harry'emu wpadł do głowy inny pomysł, nie wiadomo czy lepszy, ale jednak...

- Posłuchaj, Malfoy - powiedział Potter do Malfoya, gdy złapali siebie na pustym korytarzu bez żadnych świadków. - Myślę, że tym trzem chłopakom co nas przekupili - (na wspomnienie o nich Malfoy się skrzywił) - nie musimy im usługiwać, wystarczy, że wymażemy im pamięć - powiedział dumny ze swojego pomysłu.

- A niby skąd znasz zaklęcie wyczyszczające pamięć? - Draco spojrzał podejrzliwie na Harry'ego.

- No... ja nie znam, ale wiem, kto zna...

- Panna-Wszystko-Wiem-Najlepiej?

- Nie mów tak o Hermionie!

- Dobra, Potter, poluzuj gacie... Może i zaklęcie zna, ale za nic nam nie pomoże, bo - (cytuje przemądrzałym głosem Hermiony) - "Harry, nie możemy tego zrobić, to niezgodne z regulaminem!"

Harry przekręcił oczyma.

- A masz lepszy pomysł?

- Nie. Dobra, niech ci będzie, ale to ją zapytasz, ja na pewno nie!

- No raczej ty, bo to ty jesteś mną, więc... nie masz wyboru - Harry uśmiechnął się złośliwie.

- W co ja się wpakowałem...

- W co my się wpakowaliśmy...