Bir okulumdan daha atılmak üzere, müdürün odasına gelmiştik.Annemin gözleri sinirden kıpkırmızı kesilmişti.Her seferindeki gibi.
''Olivia hanım, sanırım buraya gelişinizin sebebini biliyorsunuz.Kızınız Ariana, artık bizim sınırlarımızı aşmış durumda.Bir öğretmenini neredeyse dövüyordu.Sürekli agresif, tüm arkadaşlarıyla kavga ediyor ve düzenimizi bozuyor.''
Annem bakışlarını yere dikti.
''Uzun lafın kısası, kızınızı artık bu okulda istemiyoruz.Ariana, dolabını boşaltabilirsin.''
Başımı sallayıp dışarı çıktım.Dolabımdakileri çantama boşalttım ve annemi bulup arabaya bindim.Konuşmadık.Hem de hiç.
Sonra eve vardık.Kardeşim, Alien, bize kapıyı açtı.İçeri girdiğimiz gibi annem hışımla bana döndü:
''Yetti artık.Bıkmadın mı ha? Beni, bizi böyle üzmeye ne hakkın var? Baban burada olsaydı senden utanırdı! Sen bir utanç kaynağınısın, keşke senin gibi bir kızım olmasaydı.Senden tiksiniyorum.Artık seni evimde istemiyorum DEFOL EVİMDEN!''
Bunu o çok sevdiğim yarım yamalak aksanıyla söylerken gözünden yaş gelmişti.Hakettiğimi düşündüm ve beş dakika içerisinde hazırlanıp evden çıktım.Metroya doğru yürüdüm.Rüzgar saçlarımı uçuşturuyor, gözlerimdeki yaşlar şırıl şırıl akıyordu.Ama hayır, evimden kovulduğum için akmıyordu bu yaşlar.Ya da annem benden tiksindiği için değil.
Ya babam benden utanıyorduysa? Ben bunu kaldıramazdım.Hayır mümkün değil kaldıramazdım.Babamı üzmek hayatım boyunca en çok korktuğum şeydi.Gözlerim, yanından geçtiğim ağaca kaydı.Bizim ağacımızdı o.Babamla ne zaman konuşmak istesem oraya giderdim.Beni duyduğunu düşünür, sevinirdim.Ağacın yanında diz çöktüm.
''Eğer şuanda beni duyuyorsan baba, özür dilerim.Hem de çok.Seni hayal kırıklığına uğrattığım için çok özür dilerim.N'olur beni affet.Biliyorum, Duru soyadını lekeliyorum.Benden utanıyorsun ve utanmakta haklısın.Kim benim gibi bir çocuk ister ki? Ama, çok üzgünüm baba.Özür dilerim.Hem bak söz bu sefer seni hayal kırıklığına uğratmayacağım ve gideceğim okulda çok başarılı olacağım.Lütfen affet beni.Çok, çok üzgünüm.Seni seviyorum.''
Gözlerimi sildim ve metroya bindim.Bir kenarda oturdum ve hayal ettim.Yeni bir okula kaydolacaktım; Kimsesizler Okulu'na. Herkese kimsesiz olduğumu söyleyecektim.
Ve vardım.Eskişehir'e.Babamla en güzel anılarımızın olduğu yere.O öldüğünde, yani ben henüz 8 yaşımdayken İstanbul'a taşınmış,onu unutmaya çalışmıştık.Ama olmamıştı işte, nereye gitsek oraya gelmişti anılarıyla.Ki gerçekten çok yer değiştirmiştik.Bu babamın ölümünden beri atıldığım altıncı okuldu.Hepsinde aynı sebepten atılmıştım ve bu yüzden de sürekli yer değiştirmek zorunda kalmıştık.
Babam bana hep Arya derdi.Kardeşimeyse Ali.Annemle babam Almanya'da tanışmışlar.Annem Alman, babamsa Türk.Bu yüzden isimlerimiz yabancı, soyadlarımız Türkçe.Tanışmalarından 2 ay sonra evlenip Türkiye'ye yerleşmişler.Yani kardeşimle ben, doğduğumuzdan beri Türkiye'deyiz.
Bir miktar para almıştım yanıma.Evet onu kullanabilirdim.Ama bu beni kısa bir süre götürürdü.Hemen bir okul bulmam lazımdı.Ve buldum da.Okula kendi kendime yazıldım.Adımın Arya Taşkın olduğunu ve hiç bir akrabamın bulunmadığını söyledim.
''Yarın sabah 9'da ders başlıyor.'' dedikten sonra gönderdiler beni.Ben de ilk gördüğüm kuaföre girdim ve ''Yeni bir Arya'' projemin ilk aşamasını tamamladım; aslında belime kadar gelen saçlarımı, omuzlarıma gelecek şekilde kestirdim.Sonra çıktım ve tasarladığım listeyi düşündüm:
1.Yeni bir saç stili (TAMAMLANDI)
2.Yeni kıyafetler
3.Yeni makyajlar
4.Yeni arkadaşlar
Ve en yakındaki mağazanın yolunu tuttum.
'Ayağımı yorganıma göre uzattım' ve bütçeme uygun bir iki parça şey aldım.Sonra makyaj malzemeleri satan bir dükkana girip paramın büyük çoğunluğunu bitirdim.Böylece 2. ve 3. maddelerin üstünü çizmiş oldum.Ve finali simit-ayran ikilisiyle yaptım.Yemeğimi bitirince de rahat bir bank buldum ve uzanıp uyumaya çalıştım.
Kimsesizliğimin ilk gününü böylece başarıyla sonlandırmış oldum.
