Yavaşça oturduğu banktan kalktı. Arkasına dönmekten korkuyordu. Yıllar önce kaybettiği Yoongi ona tekrar geri dönmüștü. Ama korkuyordu iște. Kaybettiği çocukla karșlașmayı.
Dikleștirdi vücudunu. Hazırlanmıştı. En azından o öyle hissediyordu. Ani bir refleks ile arkasını döndü.
Kimse yoktu. Rüya olup olmadığına karar vermek için elindeki uçağa baktı. Ya birisi onunla dalga geçmiști ya da o..o yani Yoongi buradaydı.
Ama hoseok ikinci seçeneğe bile bakmadan dalga geçtiklerini düșündü ve elindeki uçağı burușturarak denize fırlattı.
Sevdiği adamın ilerideki binanın duvarında ağladığından haberi yoktu. Haberi olsa koșa koșa yanına gidecekti. Onu öpecekti, sarılacaktı, sonsuza kadar bırakmamak yemini ederek sarılacaktı ona. Ama o sadece ağladı. Yalnızca denize bakarak ağladı. Çünkü yapabildiği tek șey buydu. Hem hoseok hemde yoongi için bașka seçenekleri yoktu.
Yoongi biraz eğildi ve ileride dizlerinin üstüne çökümüș olan hoseok'a baktı. Güçsüz düșmüștü.
Kafasına değen ıslaklıkla önce yoongi sonra hoseok kafasını kaldırdı. Ellerini açtılar. Avuçlarına dolan yağmur onları yalnız bırakmadı.
Artık sadece Yoongi ve Hoseok değil onlarla beraber gökyüzü ağladı.
Beraber ağladılar.
Yoongi onun karșısına çıkmak istemiyordu. Yaptıkalrından sonra onu görmek istemzdi. Yoongi'ye göre fazla masumdu hoseok.
Yufka yürekli idi o. Yoongi ise kirlenmiști. Ona göre olmadığı düșünüyordu. Ama ne olusa olsun onun kabul edecek olan bi Hoseok onu bekliyordu.
Ellerine baktı yoongi.
Ellerine baktı hoseok
Aynanda söylediler "benimle birlikte ağladığın için teşekkür ederim" dediler
Hoseok kollarını açtı ve yağmura sarıldı.
Yoongi ise yağmurun verdiği güç ile oradan uzaklaștı.
