"güzel miydi?" diye sordu Hoseok
"sanki kötü son olsa daha güzel olurdu" Yoongi mırıldandı.
"yah! Yoongi sen kitaptan ne anlarsın. Git çocuğa bak" dedi ve yazdığı kitabi masaya koyarak salona indi.
Bir kaç dakika sonra bir bebek Yoongi'nin bacağına sarılmış diğeri omuzunda diğeri ise kucağındaydı.
"2 tane çocuk neyine yetmedi Hoseok?"
"yapmadan önce düşünecektin bebeğim."
Dedi ve önüne döndü Hoseok.
İkiside sigara yaktı.
"bahçeye çıkalım, ev kokacak"
Yoongi bir şey demeye gerek duymadan bahçeye çıktı. Salıncağa oturdu Hoseok ise onu takip ediyordu. Çift kişilik salıncağa ikili oturdu. Çocuklar bahçede koşuyor, düşüyor ve tekrar kalkıp devam ediyordu.
Hayatın kanunu bu değil mi? Biri koşmaya devam ederken diğerinin düşmesi. Biri yardım ederken diğerinin uzaktan izlemesi. Aşk böyle değil miydi? Farklı düşüncede olabilirdi çiftler, kavga edebilirlerdi ama sevdiği kişi düştüğünde uzaktan izleyen olmayacak, onun yerine onu kaldıran olacaktı.
Yoongi ve Hoesok hergün kavga ederdi ama Hoseok hiçbir zaman Yoongi'den "senden nefret ediyorum" "sanane" "işine bak" gibi sözler duymadı. Yoongi'de Hoseok'dan hic duymadı. Kavga eder ertesi gün yine kahvaltı ederlerdi. Sonucta aşkta böyle değil miydi? Sevdiği kişi düştüğünde uzaktan izleyen kişi olmayacak, onun yerine onu kaldıran olacaktı.
