Yıllardır birlikte olduğum kalem kağıda
O kadar yabancıyım ki.
Her gün ellerime bulaşan mürekkep
Sanki hiç yokmuş gibi.
Çünkü seni anlatmaya başlamak
Seni yazmaya başlamak
Seni düşünmek kadar kolay değil.
Seni çok özledim mi demeliyim?
Yoksa ne zaman geleceksin mi?
Bilemiyorum.
Acaba seni bunların hangisi daha çok ilgilendiriyor.
Kaç bahar oldu gittiğin artık sayamıyorum.
Güneş batarken balkona çıkıyorum
Her zaman yaptığım gibi.
Vapur son düdüğünü çalarak yanaşıyor limana
Ve ben inenleri tek tek inceliyorum acaba var mısın içlerinde.
Zaman geçiyor inenler bitiyor sen inmiyorsun.
Ne olur binseydin o vapura
İnerken seni görseydim sonra tekrar beni görmeden binip dönerdin şehrine.
Olsun bu kez de yoksun.
Karanlığın kol gezdiği sokaklarda yağmur bütün çığlıklarıyla bağıra çağıra yağıyor.
Benim gözyaşlarım yağmurlara inat olanca sessizliğiyle süzülüyor.
Bu defa da böyle olsun. Ağlamak nasıl olsa yakışıyor artık bana.
Tebessümü senle öğrenen ağlamayı da Seninle öğrendi.
Bana sevmeyi öğreten insana şimdi ağlamayı da öğrendim diye kızamam ki.
Elimde olsa güllere sarıp sarmalarım seni,
Toz kondurmam saçının bir tek teline.
Şimdi uzaklardasın.
Zamana tohum eken her saniyede
Hasretimi göklere yükselten uzaklarda.
Kendi dünyanda asi ve tek başınasın.
Kırılmaz kabuğunda kendinle baş başa.
Ama üzüldüğünde inan ki rüyalarımda,sevildiğin kalbin sığınağındasın..
