Oydu, yapmamalıydı. Ama benim hakkımda ne biliyorlardı ki? Vücudumu tek ben bilirdim, kişiliğimi tek ben bilirdim. Onun bilmeye hakkı yok.
———————-
Gözümü kamaştıran ışıkla elimi ışığa doğru tuttum. Gözümü alıyordu her şey. Onca gün odada kapalı durunca... Zar zor yürüyordum kalabalığın arasından. Geçtiğim sokaklardaki barlar, kafeler... Hepsi farklı ses veriyordu, farklı duman. Çevremdeki herkesi, her şeyin kaybetmiştim. Hayal gücüm dışında. Yaşama amacım belkide kurduğum hayallerdi. Başka ne olabilirdi ki zaten, beni önemseyen insan yoktu.Bir anlık karamsarlıkla bütün dünyamı yıkmıştım. Anılar gözümün önünden silinip beynimin tozlu kısmına giriyordu. Başımı iki yana salladım. Çünkü şu anki tek amacım "bakkalı" bulmaktı. Soğuk hissediyordum. Önceden geçtiğim yollar artık anlamsız , boş geliyordu. Evet belkide onca yazdığım kâğıt yaşadığım zorlukları kendi gözümde normalleştirmek içindi . Girdiğim her sokak çıkmaza çıkıyordu.
Şarkı mırıldanıyordum . Anlamsızca attığım adımlar ve insanların kulağımın dibinde bağırarak söylediği cümleler aklımdan gitmiyordu.
3 kuruşluk beyninle kendimi bir şey mi sanıyorsun!
Kendini kanıtlamaya çalışıyorsun ama bir bok bildiğin yok!
Sen boşsun.
Beni kendimden uzaklaştıran cümlelerdi bunlar. Ya düzene uymuyordum bu yüzden böyle söylüyorlardı ya da farklı düşünüş şeklim onların zoruna gidiyordu. Belkide engeldi hepsi . Hayatın bir engeli daha . Bana beni yanlış hissettiren şeyler. Ama bunları söyleyenlere bakılınca... Gerçekten her şey boktandı.Durduğumda sağımda bakkalı gördüm. Ne ara buraya geldim?
Aklımdan tek bir şey geçirdim.
Belli ki bizim değil büyüdüğümüz şehirler. Tüm gözler ıska geçer. Kimse özlemez bizi...
![](https://img.wattpad.com/cover/164472667-288-k505767.jpg)