Moonchild [Seulmin]

1.Bölüm

Yazar~

22 yaşındaki Kang Seulgi Seulde, kaçtığı binanın koca penceresinden aşağı atlamak ile atlamamak arasında kaldığı gece aslında çoktan ölmüş olması gerekirdi. 7-8 metre aşağıdaki koca çam ağacının altındaki çalılıkların boyutuna baktı. Bu çalılıkların ona yastık görevi göreceği aşikardı. Yine de bir kaç kırık ve çatlak oluşumu gözden kaçınılmazdı.

Karşısında ki çamı alıcı gözüyle süzerken daha önce hiç böyle bir atlayış yapmadığını da göz önünde bulundurarak elleriyle yüzünü kapatıp bir iki saniye nefes aldı. Arkasındaki adamların onun peşinden geldiklerini biliyordu bu kısa süreli meditasyona vakti yoktu oradan bir an önce atlamak zorundaydı. Normalde kimseye fark ettirmeden kaçtığı kolay kaçışlar bu gece tarihe karışmıştı çünkü bu gece özel bir ölüm meleği vardı peşinde. Park Jimin tam da bu gece onun ensesindeydi.

Eğer bu gece bu atlayışla ölürsem bunun suçlusu Taemin diye düşündü Seulgi.

Arkasındaki adamların ayakkabı takırtılarının sesi arttığında bir bacağını pencerenin dışındaki demir korkuluklara attı. Evet, çamın uzun gövdesi onun uzanabileceği bir mesafe değildi kesinlikle oraya sıçraması gerekecekti.

" Tanrım, bu siktiğimin yerine neden tek gelirim ki!? " Kang Seulgi buraya gelmeden önce Taemin ile yaşadığı bir kavgadan sonra gurur yapıp tek gideceğini söylemişti. Başta gönüllü olmayan Taemin onu bu kadar kızdırmasının üstüne Seulgi'yi oraya tek başına göndermişti. Bu resmen kurt sürüsünün ortasına bir koyun bırakmak gibi bir şey olsada Seulgi o kadar güçsüz biri değildi. En azından ölmeyecek kadar güçsüz görmüyordu kendisini çünkü şu an bir yerini kıracağına emindi.

Kang Seulginin sonsuza dek burada böylece durup atlama şansını nasıl denemesi gerektiğini düşünecek kadar vakti yoktu.

Gergince gerilirken korkulukların arkasındaki uzun bacağını da önüne aldı. Kesinlikle atlamaktan korkmuyordu. Başı da dönmüyordu. Sadece bundan sonra başına gelen kötü bir şeyin işlerini aksatacağından korkuyordu.