The Way You Look Tonight

3: Calm down, I've got you

13:00Ik open mijn ogen en word overvallen door een vreselijke hoofdpijn. Ik kreun zachtjes en breng een hand naar mijn hoofd als ondersteuning. Plotseling voel ik twee warme armen om mijn middel. Ik werp een blik naar links en zie een slapende, naakte Benedict Cumberbatch. Damn.  Dan pas merk ik dat ik zelf ook niks aan heb. Opeens begint alles weer op te borrelen. Het feestje, de drank, de wilde nacht met Ben... Goed nadenken lukt niet, dankzij mijn loodzware, bonkende hoofd. Jezus, wat waren we dronken en my god, wat een kater. Je bent een hoer, spookt door mijn hoofd. Ja, ben ik ook. Ik voel me vies, dit is echt niks voor mij.  Met die gedachten vallen mijn zware ogen weer dicht en slaap ik verder.

[Ben je niet blij dat ik dood ben? - nu kan je lekker rotzooien met die klootzakken van je. Die psychopaten, die moordenaars van je. Die zogenaamd 'leuke' ex van je heeft jou voor eeuwig van me verlost. Of beter gezegd - mij van jou verlost. Ik hoef nu je walgelijke gezicht niet meer te zien. Het enige wat ik nog zie is de duivel, in deze bittere hel. Het is jouw schuld. Mislukkeling. Ik wou dat ik je nooit gebaard had. Nu ben ik dood hè, nu ben je van me af. KLOOTZAK! SLAPPELING!]Gillend word ik wakker. Ik vlieg overeind terwijl de tranen over mijn wangen lopen. ''Nee mama, het spijt me! Het spijt me ZO!'' snotter ik terwijl ik mijn hoofd in mijn handen laat vallen.                                           ''Danielle!'' Benedict rent de slaapkamer binnen. ''Rustig maar, ik ben bij je. Sweetheart, ik heb je.'' Hij komt snel bij me zitten en slaat een deken om mijn blote lichaam heen. Ik hef snikkend mijn hoofd op. Ik kijk Benedict aan en zijn medelijdende blik doet me breken. Mijn hele lichaam schokt en ik gooi al mijn tranen eruit. Benedict houdt me vast en wrijft over mijn rug. ''Ik heb je,'' herhaalt hij.

Na een half uur ben ik wat gekalmeerd en praat ik met Benedict. Ik vertel hem over de dromen, over de flashbacks uit mijn verleden. Ik weet niet hoe en waarom, maar ik hem alles. De dingen die ik nog nooit iemand in mijn leven heb vertelt.  ''Vijf jaar geleden had ik een vriend, Bas. Hij leek altijd leuk en lief te zijn. Na ongeveer een jaar veranderde hij. Hij speelde de baas over me en maakte me bang. Hij wilde dingen die ik niet wilde, en het werd steeds erger. Ik durfde het niet uit te maken, uit angst dat hij me nog meer pijn zou doen. Maar op een avond besloot ik om het toch te doen, want het kon zo echt niet verder. Ik had er met mijn beste vriendin Emma over gesproken en we waren het er beide mee eens. Ik zou die dag bij haar blijven logeren, maar ik wilde meteen onze relatie eindigen en daarna met een goed gevoel kunnen slapen. Dus ik zou 's avonds naar hem toe gaan. Eerst wilde ik nog even langs huis gaan, gewoon om mijn moeder te vertellen wat ik ging doen en waarom. Maar zodra ik thuis kwam, hoorde ik mijn moeder gillen en huilen. Ik trof haar aan, samen met Bas, die haar aan het verkrachten was. Ik belde meteen de politie. Bas werd opgepakt, en moest een paar maanden in de gevangenis. Wij vonden natuurlijk dat hij vijftig jaar vast moest zitten, maar wij hadden natuurlijk niks te zeggen daarover. Hoe dan ook, mijn moeder en ik dachten dat we van hem verlost waren. Maar we hadden het fout. Een jaar later, ik was bij Emma thuis toen ik een telefoontje kreeg. Wat bleek, Bas was serieus gek geworden en was... bij mijn moeder langsgegaan met een - met een mes en... -'' Tranen lopen over mijn wangen en Benedict drukt me tegen zich aan. Tranen staan in zijn ogen. ''...hij - hij vermoordde mijn moeder...'' snotter ik. ''En daarna verdween hij... hij was gewoon, verdwenen. Niemand heeft hem ooit nog gezien. De politie denkt dat hij niet meer met zichzelf kon leven en zelfmoord gepleegd heeft. Maar elke dag, als ik alleen over de straten loop, ben ik weer bang om hem ineens tegen het lijf te lopen, elke dag... En dan ben ik bang dat hij met mij hetzelfde doet als met mama...''

Ik kende Benedict nog maar net, maar onze band was snel gegroeid. Onze wilde nacht waren we allang vergeten, want het enige wat we die ochtend deden was huilen en praten.