Sarıldı adam kadına, ezbere bildikleri o kokuları içlerine çektiler. Öptüler masumca birbirlerini. Bir daha hiç görmeyecekmiş gibi vedalaştılar habersizce.
Adam döndü arkasını ve yola koyuldu. Yutkundu kadın. Öyle bir acı oturdu ki boğazına, tarifi yoktu. Bir anda insanlarla dolu olan o sokak bomboş gelmeye başladı. O gidiyordu çünkü... Adım adım uzaklaşıyordu en sevdiğinden. Birkaç metre sonra durdu adam, arkasını döndü. Hiçte içten olmayan o tebessümüyle gözlerini işaret ederek: ''Sil gözyaşlarını, her şey güzel olacak.'' dedi. Gülümsedi kadın. Tamam dercesine başını sallayabildi. Titreyen elini, yüzünün hizasına kaldırarak '' Hoşça kal.'' diyebildi.
Kafasından milyonlarca kelime nasıl geçebiliyordu? Yazmaya kalksa unutacaktı hepsini...
Ve kadın..
İllet bir yalnızlık bekliyordu artık onu. Ne aile, ne de bir dost çare olmayacaktı şimdi. Dostu da yoktu zaten. Dost dediklerinden almıştı en derin yaraları. Henüz yolun başındayken, hayat hep en sert yüzüyle yaklaşmıştı ona... Şimdi boğazında düğümlenmiş yarım kalan hayalleri ve yalnızlığıyla baş başa bıraktığı bir adam vardı.
Artık birlikte gülmeyeceğiz, ağladığımda yanımda olmayacaksın. Çünkü hep sana ağlayacağım. Saçma bir bahane bulup ağlamak için, içimden sessizce sana ağlayacağım. Başka şehirlerde, başka hayatlar kuracağız belki. Kokunu değiştireceksin, benimki hep aynı bilirsin. Gece uykularımdan korkarak kalktığımda sarılmam kimseye söz. Korktuğum da son sarıldığım sen olacaksın..
Sana sevgimin azaldığını düşüneceksin. Bazen çok sevdiği için gider insan. Biliyorum, bunu da hiç anlamayacaksın.
