Απόκοσμο...

Άπληστη

Ξύπνησα στο πάτωμα...
Ήταν παγωμένο. Νύχτα έξω,  καλοκαίρι...δεν ακουγόταν κανένας ήχος μόνο το θρόισμα των φύλλων απ τα δέντρα. Στηρίχτηκα στα χέρια μου και προσπάθησα να σηκωθώ...Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα στο εξοχικό μας ...το μόνο που θυμάμαι είναι ουρλιαχτά.. .πολλά ουρλιαχτά... Η μητέρα μου φώναζε " Σε παρακαλώ μη...Οχι το παιδι μου " έκλαιγε και ούρλιαζε...Μαμα...

Πριν δύο χρονια είχα σχέση με ενα παλικάρι μεγαλύτερο από μένα,  δεν είχα καταλάβει τι έπαιζε ως που μια μέρα γύρισα σπίτι και τον άκουσα να ψιθυρίζει  στο δωμάτιό.  Μπήκα αργά μέσα, νόμιζα ότι ήταν με κάποια...Γυναίκα  είμαι...Καταλαβαίνετε...
Πλησίασα στην πόρτα του δωματίου...ηταν κολλητά στην πόρτα του μπάνιου
Μισό άνοιξα την πόρτα και τον είδα.. .
Ήταν μόνος και ψιθύριζε μια γλώσσα περίεργη...Σα να μιλούσε ανάποδα η μια άλλη διάλεκτο.
Κρατούσε ένα βιβλίο με μαύρο χοντρό εξώφυλλο και χρυσά γράμματα "Ή Σολομωνικη "
Άνοιξα την πόρτα και φώναξα
"Πας καλά τι κάνεις;  με αυτά ασχολείσαι;"
Με άρπαξε στην αγκαλιά του και μου είπε ότι το κάνει για μας...Για να έχουμε μέλλον και λεφτά...
Η αλήθεια είναι ότι τα βγάζαμε δύσκολα...Μου έμαθε την τέχνη,  το πως να διαβάζω και να ανακαλώ...Χωρισαμε μετά από δύο μήνες...
Συνέχισα ως που φέτος με πήρε τηλέφωνο
"Σταματά κινδυνεύεις " μου είπε
"Είναι παντού δεν μπορώ να πάω στη δουλειά πια με διωξανε πονάει το σώμα μου ...σταμάτα "
Δεν τον πίστεψα..."θα άρχισε πάλι  πρέζα σκέφτηκα "
Τους ήθελε μόνο για τον εαυτό του  ...
Δεν  ξαναμιλήσαμε μέχρι πριν δύο μέρες που με κάλεσε η μητέρα του...τον έψαχνε..δεβ ήταν μαζί μου ...
Με πήρε προχθές...τον βρήκαν στο δωμάτιό του μικρού αδερφού του κρεμασμένο με ένα χαμόγελο άσχημο...
Γύρισα από την κηδεία του ...ηπια και πήρα τη μάνα μου να ρθει ...
Δεν τον συμπαθούσε...ηρθε...
Της τα πα Όλα... Άρχισε να λιβανιζει  το σπιτι...τα τζάμια ετριζαν και πιάτα έσπαγαν...μια σκιά μαύρη εμφανίστηκε πίσω απ την κουρτίνα του μπαλκονιού
"Όχι τον παιδί μου οχι"

Τώρα είμαι εδώ κρυμμένη κάτω από το κρεβάτι η μητέρα μου βρίσκεται πνιγμένη πάνω σε αυτό...
Τα δάκρια μου μπλέκονται με το αίμα ...μυρωδια μεταλλική και όξινη...φοβαμαι...
Ακούω θορύβους μαμα...
Κλαίω...
Κοιτάω καλύτερα τρίβω το πρόσωπο μου και το γεμίζω αίμα...κοιταω πιο πέρα.. .έρχεται...
Πλησιάζει... Με κοίτα στα μάτια...
Κρυώνω...
Από μακριά νιώθω το κρύο και τα παράθυρα είναι κλειστά σε όλο το σπίτι.
Το αίμα της μητέρας μου Κυλά αργά στο πάτωμα.
Ακούω βήματα...έρχεται...
Βάζω τα χέρια μου στο στόμα για να μην ακούγεται ούτε ο ήχος της ανάσας μου .
Βλέπω μια μορφή να πλησιάζει.
Είναι ακριβώς μπροστά μου ...
Βλέπω τις αρβύλες τους ατσαλινες
Στηρίζομαι για λίγο στα χέρια μου και σπρώχνω το κορμί μου πίσω...
Ω θεέ μου κάποιος μου αρπάζει τα Πόδια ήταν δυο απ αυτούς εδώ..
Με αρπάζει απ τα μαλλιά και με φέρνει κοντά στο πρόσωπο του...
-Ξέρεις είχαμε μια συμφωνία...
Η ανάσα του μυρίζει αλκοόλ και τα κατάμαυρα   
μάτια του με κοιτάζουν πέρα απ το σώμα μου...στην ψυχή μου...μούδιαζω.
Γυρνάω το κεφάλι απ την άλλη και βλέπω τη μητέρα μου μέσα στο αίμα στο κρεβάτι...
Τα μάτια της βγαλμένα και ο Δαβίδ με κοιτούσε από την απέναντι μεριά του κρεβατιού...
Μου έκανε νόημα απειλητικά
-Σου μιλάει μωρή πουτανα.!
-Εκείνη τη στιγμή νιώθω τα δάχτυλα του στο στομάχι μου τόσο δυνατά που πίστεψα ότι θα βγει από μέσα μου .
" Εντάξει...θα ...το κάνω..."
Γέλασε ειρωνεία και με έριξε πάνω στο νεκρό σώμα της μητέρας μου...
Δάκρια και αίμα έσταζαν στο πρόσωπο  μου.
Ο Βελφεγκόρ ήταν πάντοτε ο αρχηγός της ομάδας αλλά κατώτερος Του.
Άκουσα την πόρτα να κλείνει...
Πήγα τρέχοντας στο μπάνιο γλιστρώντας στα αίματα και έπλυνα το πρόσωπο μου...
Μπήκα στη ντουζιερα και άφησα το νερό να τρέχει πάνω απ τα ρούχα και το κορμί μου ...
Και χωρίς να θέλω το μυαλομου πήγε εκεί που ξεκίνησαν όλα...
Εκείνη η μέρα ήταν που μου άλλαξε τη ζωή.
Τη μέρα που γύρισα σπίτι και τον είδα να διαβάσει τη Σολομωνικη είχα σοκαριστεί τόσο πολύ που έτρεμα...Τρελάθηκες τι είναι αυτά που κάνεις;
Του είπα...με πήρε από το χέρι και καθίσαμε στον καναπε...
Μου έλεγε λοιπόν ότι η Σολομωνικη δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που κρύβονταν πίσω...
Το χειμώνα του 1692, 200 περίπου χρόνια την έναρξη του κυνηγιού των μαγισσώνστην Ευρώπη και την έκδοση του Malleus Maleficarum, η Ελίζαμπεθ Πάρις (Μπέτι), 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει, μέχρι που ένας εξ αυτών, o Γουίλιαμ Γκριγκς, απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Τα συμπτώματα περιλάμβαναν κραυγές, βλασφημίες, σπασμούς, μυστήριες επικλήσεις και κατάσταση έκστασης και σύντομα παρατηρήθηκαν και σε άλλα κορίτσια της πόλης. Έτσι ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Πάρις, πατέρας της Μπέτι, ζήτησε βοήθεια και από γειτονικές πόλεις, ενώ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να πιέζουν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους ανθρώπους που καταπιάνονταν με έργα του Διαβόλου.
Ο αιδεσιμότατος Πάρις άρχισε να υποψιάζεται την Τιτούμπα, ινδιάνα σκλάβα που είχε γεννηθεί στη Νότια Αμερική και είχε φέρει μαζί του από την Καραϊβική(νησιά Μπαρμπάντος), γνώστρια της μαγικής λατρείας της Obeah. Τα κορίτσια του χωριού επισκέπτονταν συχνά την Τιτούμπα για να τους πει το μέλλον ή να τη συμβουλευτούν για ό,τι άλλο τις ενδιέφερε, γνωρίζοντας όμως πως αυτό απαγορευόταν αυστηρά τότε, καθώς στο πουριτανικό περιβάλλον όπου ζούσαν, οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούνταν ως μαγεία, άρα συνεργασία με το Διάβολο. Σύμφωνα με τις ιστορίες, ο Πάρις κάποια στιγμή την είδε να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι, απαίτησε να του εξηγήσει τι ήταν αυτό κι εκείνη του απάντησε ότι ήταν το «γλυκό των μαγισσών» και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών. Ο Πάρις δεν την πίστεψε και, χτυπώντας την, εκείνη αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ήταν η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών. Έπειτα, ζήτησε από την Ελίζαμπεθ, την κόρη του, να αποκαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει κι εκείνη τα ομολόγησε όλα, ενώ και η ανιψιά του, Άμπιγκεϊλ, βεβαίωσε πως κάποια άτομα στην πόλη είχαν συνάψει συμφωνία με τον Διάβολο.
Από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια μανία καταδίωξης στο Σάλεμ εναντίον πιθανών ατόμων που ασχολούνταν με τη μαγεία. Οι πρώτες γυναίκες για τις οποίες βγήκε ένταλμα σύλληψης στις 29 Φεβρουαρίου1692 ήταν η Τιτούμπα, η Σάρα Γκουντ και η Σάρα Όσμπορν. Η Σάρα Γκουντ ήταν επαίτης, κόρη ενός Γάλλου ξενοδόχου, που αυτοκτόνησε όταν η ίδια ήταν έφηβη ακόμα. Η Σάρα Όσμπορν ήταν μία κατάκοιτη ηλικιωμένη, η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εκκλησιαζόταν και είχε νομικές αντιμαχίες με την οικογένεια Πάτναμ.
Την επόμενη μέρα, έφτασαν στην πόλη δυο δικαστές, ο Τζον Χάθορν κι ο Τζόναθαν Κόργουιν. Η Σάρα Γκουντ αρνήθηκε ότι έχει σχέση με τη μαγεία. Ωστόσο, κατά την απολογία της, μια από τις κοπέλες άρχισε να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ούρλιαζαν πως το πνεύμα της Σάρα τους επιτίθετο. Μια γυναίκα στον τόπο της δίκης, η Μάρθα Κόρι, σηκώθηκε και έβαλε τα γέλια βλέποντας τα κορίτσια να παίζουν θέατρο απροκάλυπτα (αργότερα κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε κι η ίδια σε θάνατο). Το ίδιο επαναλήφθηκε και κατά την απολογία της Σάρα Όσμπορν και της Τιτούμπα, η οποία ήταν η μόνη από τις τρεις που ομολόγησε ότι την είχε επισκεφτεί ο Σατανάς και ζήτησε να τον υπηρετήσει, ενώ αποκάλυψε ότι δεν ήταν μόνο εκείνη στην πόλη που συνεργαζόταν με το Σατανά. Η ομολογία της αυτή έσπειρε πανικό και υστερία στο Σάλεμ, και άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών.
Κάποιες από αυτές ήταν η Μάρθα Κόρι, Μαίρη Ήστι και η Άλις Πάρκερ. Οι όποιες μέσα στο βίο πριν από τη δίκη και τον απαγχονισμό τους είχαν οικογένειες και παιδιά αποκτώντας δισέγγονα από γενιά σε γενιά περνούσε η ιστορία και η τέχνη...
Έτσι την απόκτησε και ο Βελφεγκόρ του οποίου το όνομα προέρχεται από το δαίμονα ...

Είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 3.30 τα ξημερώματα σηκώθηκα και πήγα στο σπίτι του Δαβίδ και του Βελφεγκορ . Ήταν μια νύχτα του Μαρτίου μα έκανε τρομερό κρύο. Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε ο Δαβίδ μου έδωσε ένα χαρτί με τη διεύθυνση." Γαληνού 26...3η θερμοκιτιδ...Πας καλά; Αυτό είναι μωρό !!"
Με έσπρωξε έξω και έκλεισε την πόρτα λέγοντας μου στις 7 να είμαι πίσω...
Δεν μπορούσα να το κάνω απλά δεν μπορούσα .Άρχισα να τρέχω νε το αυτοκίνητο.Εκλαιγα και δεν έβλεπα καθαρά...Καταλαβα που ειχα μπλέξει...Έπεσα πάνω σε ένα φορτηγό και ξύπνησα στο νοσοκομείο με αυτούς πάνω από το κεφάλι μου ...
"Σήμερα πρέπει να το κάνεις γλίτωσες χάρις έμας..."
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και τους έβλεπα να απομακρύνονται.
Έπρεπε να διαβάσω τους όρους...έπρεπε να υπάρχει ένα παραθυράκι. Πέταξα την πεταλούδα από το χέρι μου και έτρεξα στην  τσάντα μου.Εβγαλα τη Σολομωνικη και έψαχνα κάθε σελίδα ως που βρήκα ένα κομμάτι που έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να αφαιρέσω ζωή συγκεκριμένου ατόμου και ηλικία αρκεί να αφαιρούσα μια...
Οι μέρες περνούσαν και Εγώ απελπισμένη πήγα από το σπίτι του Πέτρου να του πω τι συνέβαινε μετά από το τηλεφώνημα του που μου έλεγε να σταματήσω. Του είπα ότι τα πράγματα ξέφυγαν και συμφώνησε μαζί μου...ήπιαμε πολύ ουισκι εκείνο το βράδυ και μετά κάναμε έρωτα με είχε στην αγκαλιά του και σκέφτηκα τι έχασα...σηκώθηκα και τον έβλεπα που κοιμόταν με ένα χαμόγελο...
Πέρασα το σχοινί στο λαιμό του τον σήκωσα με το ζόρι όρθιο στην καρέκλα και την έσπρωξα ...έφυγα γρήγορα...μα δεν είχα διαβάσει την τελευταία σελίδα που έλεγε ότι απαγορεύεται ρητά να πειράξεις άτομο που ξέρει την τέχνη...
Έτσι λοιπόν σκότωσαν τη μητέρα μου και εγω έπρεπε να αφαιρέσω μια ζωή πλέον για να μείνω ζωντανή...αλλά...
Η ώρα πέρασε και Εγώ είμαι ακόμα στο πάτωμα με την πλάτη στο νεκρό σώμα της μητέρας μου και γράφω αυτά στο τετράδιο για να ξέρεις πως αν το διαβάζεις αυτό και ξέρεις την ιστορία ίσως είσαι ο επόμενος...
Τους ακούω...με πλησιάσουν...με τραβάνε  και βλέπω σκοτάδι...
Τώρα βρίσκομαι σε έναν ξύλινο κουτί και η ανάσα μου τελειώνει...ξυνω με τα νύχια μου μα δεν με ακούει κανείς...ότι και να γίνει  σήμερα μην κλείσεις το φως...

Τέλος