#Irwin
Hiçbir zaman tam anlamıyla planlı birisi olamamıştım. İçeriği düzen olan şu mekanik hayatlardan genellikle kaçınırdım ama, size bahsettiğim bu plansızlık birkaç tık -yemin ederim, sadece birkaç tık- ileri seviyedeydi.
Odamda bekleyen dağınık kıyafetlerim, kirli çoraplarım, tozlu zeminimin üzerinde kendilerine yer arayan yıpranmış kitaplarım, küçük mutfağımda kokuşan bulaşıklarım, koridorlarda köpeğim Charles'ın sarı tüyleri, bu bahsettiğim şeylerin sadece birkaçını kapsıyordu. Hey, sadece dinleyin.
Hayatım, kumdan yapma domino taşlarına benzerdi. Evet, kumdan yapma, sinir bozucu şu domino taşları. Her neyse işte. Eğer devrilecek olurlarsa sadece yıkılmazlardı, yok olurlardı. Ve onları tekrar yapmamı sağlayacak herhangi bir şeye sahip olmadığımı da gayet iyi biliyordum.
Benim kumdan yapma domino taşlarım, şu son bir haftada Michel Jackson duruşu içinde orkestranın sonunu bekliyorlardı. Bu acınası bir itiraftı, kabul ediyorum. Fakat, size yalan söyleyemem. Çünkü galiba, şu an ciddi anlamda batmakta olduğumu kabullenmeliydim.
Eh.
Ve bunların sebebi sadece, o. Ashton Irwin. Hepsi onun suçuydu.
İblis. Bir İblis'ti. Kesinlikle, öyleydi.
O, Sinsi Sarı'nın şeytani suratını görmek bile kafamı kumlara sokmak istememe neden olurken, şimdi ise acısız intihar yolları peşinde koşuşturuyordum. -Şaka yapıyorum, her şeye rağmen ben harika bir insanım-
Aslında her şey, Bayan Clarke'ın matematik dersinde başlamıştı.
🍑
HE-
YO!
MRSBANANA.
