Ölünün Fısıltısı

Sustum,korktum

Onlar böyle yaptıkça sustum, intiharlar biriktirerek sustum, kendimi öldüre öldüre sustum.

Sevilmeye layık olmadığım için kendimden nefret ettim herkesden çok ben canımı yakmaya başladım.

Ne sevmeyi ne sevilmeyi hak ettim benimkisi lanet bir sevgiydi, sevdiğim eninde sonunda ya zarar görüyor yada bana tehtit olarak kullanılıyordu.

Bu yüzden tıpkı sevilmekten olduğu gibi sevmekten de vazgeçtim.

Sevgi çok uzaktı, konuşmak değer verilmek, Önce duyguları intihara zorlanan başkalarının kalıpları içinde
nefes alan, sadece günü geçirip gelecekten tek bir ümidi olmayan birine dönüştürdüler

Sonra böyle olduğum içinde nefret etmeyi seçtiler ve küçücükken öğrendim,
Sevilmek için onlara köle olmak zorunda olduğumu.

Kimse olduğumu gibi sevmeye kalkmadı bir parça da olsa hep değiştirmeye kalktı. Kimse beni ben olduğum için sevmedi, gelen ya yara açmayı yada kullanmayı tercih etti.Hiç bir değeri olmadığı asla sevilemeyeceği yaralarını hep tek başına saracağı öğretilmişti bu kıza.

Kimseyi sevmemesi gerektiği çıkarlar uğruna feda edilebilecek değersiz bir piyon olduğu tekrar tekrar hissettirilmişti.

Senden önceleri başım dik yürürdüm. Canımı acıtanı umursamadan duygularımı tek tek yok ederdim, yalnızlığı tek dost sayardım.

Seni görünce değişti dünyam,
kimseyi umursamayan ben, kendini bile sevmeyen ben, herkesten herşeyden çok seni sevdim

Seni sevdikçe hayatı, kendimi sevmeye başladım ve ben seni sevdikçe yaşamaya başladım.

Silik bir siluettim önceleri hiç kimseyle konuşmadan, gülmeyi unutan silik bir siluet sadece.

Annesinin yalnızca yaralarına neden olduğu, babasının sonradan hatırladığı
Kimsenin umursamadığı bu kızı
Bir senin sevmeni istedim.

Bir sen gördün ruhumun yaralarını
Yalnızca sen sardın sıkıca
Düştüğümde sıkıca ellerimden tutup
Ayağa kalkmayı öğrettin

Oysa sen gelmeden önce
Kimse böylesine
Sabırla, değer vererek
Tutmamıştı ruhumdan