Mnemosyne’s POV
I can feel the touch of a burning sun on my face so I opened my eyes and saw the window.
“Kaya pala mainit ang mukha ko, nasa may bintana ako”, I whispered as I stretched my shoulders, pero laking gulat ko ng makita na nakatali ako.
“Bakit nakatali ako?”, I ask myself. Kahit anong galaw ko, ang higpit ng tali sa akin and I suddenly felt ached on my body at ang sakit ng ulo ko.
“Argh! Shit! Bakit ba ako nagkaganito? Paano ako napunta dito?”, I roamed my eyes on the surrounding around me and suddenly realized that I am inside an abandoned house.
“Shit! Did someone kidnapped me?”, I want to hit myself after realizing what I just ask, obviously the answer is yes. Ginalaw ko pa ang aking katawan kahit masakit na ang kamay at paa ko. Nagbabakasakali lang naman ako na baka lumuwag yung tali but unfortunately, I failed.
“TULONG! TULUNGAN NIYO AKOOOOO!”, I shouted, thinking that someone may hear me and come to my aid.
I shouted at the top of my lungs at hingal na hingal na ako sa kakasigaw pero wala pa ring nakakarinig at tumutulong sa akin, pero kahit na ganun hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa. Pag-asang may tutulong sa akin, pag-asang makakaligtas ako.
Sisigaw pa sana ako pero biglang bumukas ang pinto at lumabas mula dito ang malaking lalaki na nakamaskara.
Unti-unti siyang lumapit sa akin habang ako naman ay ginagalaw ko ang katawan ko upang lumawag ang tali but I am just wasting my energy. Nakarating na siya sa harapan ko ngunit nakatali pa rin ako.
Akmang hahawakan niya ang mukha ko pero iniwas ko ito at laking gulat ko nang makaramdam ako ng hapdi sa aking kaliwang pisngi at ang pagdugo ng aking labi. Mukhang malakas ang pagkakasampal niya sa akin.
“Who the hell are you? Why the fuck did you slap me? I didn’t even do anything to you.”, I irritatingly said at him and at the same time confusingly looking at him because he just laughed at me and his voice sounded very familiar.
“Who are you? Remove your mask. Coward!!!”, I shouted.
The moment he takes off his mask, I wish that I was just dreaming. I wish that I’m just hallucinating. I wish that this isn’t true. I wish it’s not him.
“Az….”, a whisper escape from my mouth.
“Azra….”, I continue whispering trying to say his name.
“Azrael….”, I finally said it, his name.
Lalo akong naluha sa aking nakita dahil ang taong kumidnap sa akin ay ang taong pinakamamahal ko.
“Hi love”, he said while smirking.
“Azrael, bakit, BAKIT MO ‘TO GINAWA SA AKIN? ANONG KASALANAN KO SA’YO?! ANONG GINAWA KONG MASAMA SA’YO?! HA, AZRAEL?!”, singhal ko sa kanya habang patuloy na umiiyak pero tinawanan lang ako ng hinayupak.
Tumalikod siya at pumunta sa isang mahabang lamesa na punong puno ng iba’t ibang klase ng kutsilyo, dagger, chainsaw at kung ano-ano pa na mukhang ginagamit pang torture.
“A-anong… a-anong g-gagawin mo diyan? A-anong g-gagawin m-mo s-sa a-akin?”, nauutal kong sabi sa kanya. I am already trembling because of so much fear.
Pumunta siya sa aking harapan at lumuhod para makapantay sa akin. Mas lalo pa akong nanginig sa takot dahil nilalaro laro niya ang isang kutsilyo sa kanyang kanang kamay.
“Wala pa akong ginagawa, nanginginig ka na agad, paano pa kaya kung isaksak ko ito sa’yo?”, unti-unting sinaksak ni Azrael ang kutsilyo sa aking pisngi.
“AAAAAHHHHHHHHHH!!!”, I shouted because of pain.
Pagkatapos niyang sinaksak ang kanang pisngi ko na siya ring kanyang sinampal ay sinunod niya naman ang aking kaliwang pisngi at hindi pa siya nakuntento, pinagtatanggal niya ang mga daliri ko sa aking kamay at paa.
