*ring-ring*
*BUGS!*
Arayyyyy! Ouch! Nahulog ako sa kama ko. Aray! Huhu! Ansakit!!
Naglakad ako papunta sa banyo like ng ginagawa ko t’wing umaga na parang ewan na pagewang-gewang. Ansaket kaya noh! Naghilamos, kumaen, naligo, nagtoothbrush, nagbihis at pumasok na sa school.
Sa school..
Nakasalubong ko si Ash. Sumabay na ako sa kanyang paglalakad para magpasalamat sa paghahatid sa akin sa bahay. “Ammm, Ash. Thanks sa paghatid mo saken kahapon.” Tapos hindi man lang sya ngumiti maski tumingin sa akin and he looks so serious at parang ang lalim ng iniisip nya.
Then, he suddenly look at me seriously.“Bum, galit ka ba sa’ken?” Nashock ako sa tanong nya. Huh?! Galit!? Saan naman niya ‘yun nakuha? Baket naman nya yun naisip?
“Huh? Baket naman ako magagalit sayo??”, I asked ng may pagtataka.
“Kase diba binigay mo saken kahapon ang number mo??? Tapos….” Nung sinabi nyang binigay ko ang number ko sa kanya… *flashback* …. Binigay ko nga pala ang number ko sa kanya!!!!,…Wait! So it means, sya yung nasigawan ko kagabi. Patay!
Nataranta tuloy ako. “IKAW YUN???? OMG! So-so-sor-rry! Sorry! Sorry!! Sorry talaga! Hindi ko alam na ikaw yun. Nakalimutan kong….” ‘Yung kaninang mukha na natataranta, ngayon at nahihiya na. “Nakalimutan kong binigay ko sayo ang number ko. Sorry!”,I explained.
“Andami mong sinasabi.”he said then he smile. Ayiee naman. Kilig na naman. Grabe! Ngumiti lang ie.
Then, dumaretso na kami sa classroom…
Time pass..
Katulad ng araw araw na routine. Pero iba ngayon. No more teachers and school stuff na nagtataray sa akin.
Hayst! Ansarap maging normal!
Dismissal na…
The whole day become so nice. Si Ash naman, may pupuntahan kaya hindi kami magkasabay ngayon. How sad naman?
L Nakisabay na lang ako sa mga friends ko palabas ng school tapos umuwi na mag-isa.
Pagdating ko sa gate ng bahay namin, may naririnig akong nasigaw. “Ano ba??? Sinabi ko nang lumayas kang lalaki ka! LAYAS!”, boses ni mom.
Shocks! Anong nagyare at gusting palayasin ni Mom si Dad? Tumakbo ako ng mabilis papasok ng bahay para pigilan sina mom and dad. Ngunit bago pa ako makapasok sa pinto para mapigilan si Mom na palayasin si Dad, biglang nagsalita si Dad. “Sige, lalayas ako! Ayokong mamuhay sa bahay na ‘to kasama ang taong walang kwenta.!!!”, Dad said loudly.
Biglang kinuha ni Dad ang gamit nya at lumakad na palabas. I run to dad to stop him, “Dad, please ‘wag ka na pong umalis. Please lang po.” Umiiyak ako ng mga pagkakataong iyon. Walang katumbas na lungkot ang aking nararamdaman. Ayoko na masira ang family ko.
Hindi ko napigilan si Dad kaya si Mom ang nilapitan ko. “Mom, please. Pigilan nyo po si Dad.”Now, I am begging to mom to forgive Dad and let him stay with us.
“Kung gusto mo sumama ka na rin!!!”,mom shouted on me. I hold her hand.
“Please mom.” Then, mom suddenly slap me. The thing that I don’t ecpect that she can do in my entire life.
Hinawakan ko ang pisngi ko sa sobrang sakit. “Mom?” That’s the only word that I have said. Nagfreeze ako. Nashock ako ng sobra.
“I’m sorry. Nabigla lang ako.”,mom said while holding my hands that’s still on my face.
“Sige mom. Iginagalang ko po kayo.”,I said while
tears falling from my eyes unconciously.
Nashock na’ko. Nahurt na ang feeling ko. Wala na. Masakit na. Kaya wala na rin akong nagawa kundi tumakbo palabas ng bahay. Tumakbo lang ng tumakbo. Hindi alam kung saan pupunta.
Hanggang sa malayo nako sa bahay.
Kamalasan ko nga naman, bigla pang umulan. Kung kelan wala akong uuwian. Malas! Nakatayo lang ako. Umiiyak pa rin at hindi alam ang gagawin. Until, I saw a bench near from me. I run toward there and sit. Inilagay ko ang aking kamay sa aking hita at ikinuyom.
Why the fuck is this happening to me?!
Basang basa nako sa ulan. Pero it’s alright. Walang makakapansin na naiyak ako. Maraming tao ang natingin sa’ken pero tinitingnan ko lang sila ng masama. Anong pake ba nila?
Bakit ba nangyayari ‘to?
Sa isang iglap, gumuho ang mundo ko.
Fucking life!!!
Then everything turn black…
