Sessizliğin çığlıkları odayı kaplıyor . Bir sese muhtaç dakikalar yaşıyorum.
Yada sessizliğe alışıyorum.Düşünüyorum,düşündükçe duruyor zaman .En iyisi bir kenara kıvrılıp uyumak...
Kalbimde bir kriz var.Beni hep daraltan ama varlığı bensiz yapan.
Ben ben değiliim.Kimseyle konuşmak istemiyorum.
Kalbim konuşur ama anlamazlar,dilim susar yok sayarlar.Benliğimi kaybettim ,arıyorum.Yüzüme kapanıyor tüm kapılar.
Neyse ben yinede aramaya devam edicem.Belki bir kapı bulurumda beni ben açarım.
