Küçük bir UMUT...

Her şey güzeldi...

Merhaba ben Dilek şimdi 14 yaşındayım ama bundan 3 sene önce hayatımı tamamen değiştiren bir ölüm hikayesi anlatacağım ANNEMİN ÖLÜMÜ. Tarih 30 Mayıs 2016 Pazartesi Saat 19.32 o gün Burdur Bucak'da abimin mezuniyet töreninden dönmüştük. Yol çok sarsmıştı hemen kendimi yatağıma attım annem mutfağa geçip akşam yemeği hazırlıyordu. Biraz dinlenmek için gözlerimi kapattım yaklaşık bir 3 dakika dinlendikten sonra annem yemek için mutfağa çağırdı. Bu zamana kadar her şey çok iyiydi. Yemeğimizi yedik anneme masayı toplamasında yardım ettim bir yandanda abim dışarı çıkmak için hazırlanıyor saçlarını yapıyordu. Abime kıyafet seçme konusunda yardım etmek için oturma odasına gittim abim seçtiğimiz kıyafetleri giydi hazırlandı. Mutfağa geri dönünce annemin kolunda tansiyon cihazı vardı hemen yanına oturdum.
- İyimisin anne?
-İyiyim kızım merak etme sadece biraz yoruldum o kadar bişey im yok.
Dedi ve saçımı okşadı sonra abim yanımıza geldi dedi ki
-Anne ben arkadaşlarımın yanına gidiyorum bu gün geç gelebilirim merak etmeyin anahtarı dışarıya bırakın ben girerim.
Dedi ve evden çıktı bende her zamanki gibi çizgi filim izlemek için koltuğa uzandım içim sürekli yorgun olduğum için geçiyordu o sırada annem üzerimi örttü televizyonu kapattı ve diyer koltuğa uzandı. Saat 03.12 kapı sert bir şekilde çalmaya başladı bir yandan kapı bir yandanda annemin telefonu çalıyordu arayan abim di. Uyku sersemiyle annemin yanına gittim ve dedim ki
-Anneciğim hadi uyan abim geldi sanırım beni uyanık görürse çok kızar.
Dedim ve annemin yüzünü okşadım o anda fark etmedim annemin azından beyaz beyaz köpükler çıkmış kendi kendime söyle düşündüm "sanırım çok yorgun kapıyı ben açayım" kapıya hızlıca Koştum ve kapıyı açtım abim sinirli bir şekilde bana bakıyordu.
-Annem nerde, neden bu saatte uyanıksın sen?
-Abi annem sanırım çok yorgun bende uyuyordum kapının sesiyle uyandım annem koltukta uyuyor.
Abim hemen etrafa bakıldı ve annemin yanına koştu o sırada beni kenara itti ve koltuğun üzerine düşürdü hemen annemin kafasını kaldırdı ve söyle bağırdı.
-Anne lütfen lütfen bunu bize yapma lütfen ÖLME!
O anda başımdan aşağı kaynar sular aktı sanki kendimde değildim ayaklarımı kendime doğru çektim ve titremeye başladım. Abim hemen telefonu aldı ve hastane yi aradı bir yandan anneme ölme diyor diyer yandan telefondaki görevli ile konuşuyordu. Ben ise hala olanlar rüya gibi izliyordum elimden hiç bir şey gelmiyordu abim annemi keybedicez diye dışarı çıktı ve bağırmaya başladı.
-Yardım edin kimse yokmu annem ölüyor yardım edin!
Dışarısı çok karanlıktı abim hastaneyi yeniden aradı ve bu sefer görevliye küfür etmeye başladı ambulans gelmediği için.
Abim görevli ile konuşurken abimin arkadaşı Mehmet abi geldi hemen beni arka odaya götürdü abim. Kendi odasındaki yatağa yatırdı ışığı kapattı ve yavaşça dedi ki
-Merak etme bişey yok sakin ol ve burda kal sakın içeri gelme.
Dedi ve arkamdan kapıyı kilitledi. İçerden kalp ritim cihazının dıt sesi geliyordu sürekli. Yine olduğum yerde titremeye başladım gözlerimi kapattım ve derin derin nefes almaya çalıştım. O sırada kapının kilit sesi geldi ve abim içeri girdi dedi ki
-Bizimle gelmek istermisin?
-Abi saçmalama tabiki gelicem burda kalamam.
Dedim ve Mehmet abinin arabasına bindik. Önümüzde ambulans arkada biz Leton hastanesine yola çıktık yaklaşık yol yarım saat sürdü. Hastaneye geldik bütün akrabalarım herkez hastane kapısının önündeydi. En büyük teyzem kendinden geçmiş bayılmak üzereydi ben arabadan çıktım ve hastanenin önündeki taşlara oturdum yolu izledim. Yanıma bir hemşire abla geldi ve oturdu.
-Merhaba güzellik adın ne senin?
Dalgın bir sesle:
-Dilek.
Dedim ve sustum sonra Rabia teyzem geldi hemşire abla kafasını salladı ve hastaneye geri döndü. Teyzem yanıma oturdu ve elini omzuma koydu.
-Dilek, sana bişey söyleyemem gerek teyzecim
-Teyze lütfen doğruyu söyle annem öldü demi.
-O her zaman kalbimizde yaşayacak
Dedi ve bana sarılıp ağlamaya başladı inanamadım. Ağlamaya çalıştım ama yapamıyorum sadece gözlerim doldu (devam edicem şimdilik gitmem gerek...)