Kaybetmek.
Lafa kolay,kalbe zor.Mecazi anlamda birilerini kaybettiğinizde acı çektiğinizi sanıyorsunuz.Birini bedenen kaybettiğinizdeyse acıyı hissediyor ve yaşıyorsunuz.
Çünkü acı içinde boğulabileceğiniz kadar yoğun ve somut çıkıyor karşınıza.Çaresiz kalıyorsunuz.Çaresiz olmak gün geçtikçe zaafınız olmaya başlıyor ve siz buna engel olamıyorsunuz.
Birini kaybettim,evet.
Kendi kanımdan değil.Ailem değil.Ailemden saydığım biriydi o.Babam yerine koyduğum insandı.Kardeşim dediğim kızın babasıydı.Birilerini kaybetmeye alışığım.Ama toprağa vermeye hiç alışamadım.Alışılabilecek bir şey değil bu.
Çünkü "Canım.." dediğiniz insanın gözlerinizin önünde bir tabutun ardından bakıp,haykırmasını unutamıyorsunuz.
Her gün,uyumak için yattığınızda kulaklarınızı tırmalayan o "Baba!" çığlığı asla terketmemek üzere,yerine yerleşiyor.Buna engel olamazsınız,olamam.Ama farkına varabilirsiniz.Elinizdekilerin kıymetini biraz olsun bilebilirsiniz.Yada babanıza istediğiniz ceketi,bilgisayarı veya farklı bir şeyi almadığı için nefret beslemekten vazgeçersiniz.Benim de babamla mükemmel bir baba-kız ilişkim yok.Olacağını da asla zannetmiyorum.Ama her sabah kalktığımda arayıp en azından sesini duyabileceğim bir babam olduğu için şükrediyorum.
Ve bunu kesinlikle unutmayın,yaşamak zorundasınız. Bu gerçekten kaçtığınız süre boyunca hiç bir şey değişmeyecek. Evet, o yokluk içinizde daimi bir yuvaya sahip.Ama bu sizin geride kalıp yaşamak zorunda bırakıldığınız gerçeğini değiştirebilecek güçte bir şey değil.
Ve toprağa hediye ettiğiniz insanları daima mutlu hatırlayın.Onlara dualarınızla beraber verebileceğiniz en güzel hediye budur.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HİSSİZ
RomanceHayatım boyunca hep bu olmak için uğraştım.Hep hissiz olabilmek için çabaladım.Kim olduğumu anlamak için.Sonra yazmaya karar verdim.Çünkü ne zaman birine güvensem sırtımdan bıçaklıyordu beni,ama sayfaların bunu yapmayacağının bilincindeydim.
