Tam da vazgeçmişken

insan sevdiğine böyle bakabilir

Bir düğünde görmüştüm onu. Uzun uzun kirpikleri vardı. Ela gözlerini üzerimden ayırmadan beni izliyordu. Uzun uzun bakmıştık birbirimize. Ne davul sesini duyuyordum ne de etraftaki o uğultulu sesleri. Dünya durmuştu sanki. Yanımdan geçip giden insanlar, sandalyemi çekmeye çalışanlar hiç biri umrumda değildi. Karşımda duran adamın gözlerinde sandalla gezintiye çıkmıştım adeta. Birden kendime geldim. Dans müziği çalıyor ve orkestra tüm çiftleri dansa davet ediyordu. Ben yanlızlığımla dans edenleri izlerden o gözlerinde gezdiğim adam ayağa kalktı bana doğru yürümeye başlamıştı. Kalbim yerinden çıkacak gibi oldu. Heyecanlandım ve yüzüm kıpkırmızı olmuştu. Yaklaştı ve 3 sandalye arada oturan kadına elini uzattı. Çok şaşırmıştım ve içim burkulmuştu. Evet o gözlerinde sandalla gezintiye çıktığım adam evliydi. Başkasıyla dans ediyordu. Peki evliyse neden bana öyle bakmıştı. İçimin acıdığını hissettim. Bir insan ancak Sevdiğine böyle güzel bakabilirdi. Yağmur çiselemeye başlamıştı. Bunu fırsat bilerek hemen oradan uzaklaşıp evime gelmiştim. Hem suçlu hissediyordum kendimi hem de içim acıyordu. Evliydi ve ben bu gerçeği değiştiremezdim. Uyumak en güzel seçenekti benim için hicbir şey düşünmeden uyudum. Bilemezdim sabah onunla karşılaşacağımı. Aradan yıllar geçti ve biz hemen hemen her gün karşılaşıyoruz ve bana hala ilk karşılaştığımız günkü gibi bakıyor. Bu güne kadar hiç konuşmadık. Nasılsın bile diyemedik birbirimize. Sadece gözlerimiz konuşuyor yan yana geldiğimizde....