Sonsuza Kadar Uyu

● Geçmiş

Her insanın günahları vardır kiminin günahları bir cana bedel olur kiminin ki hayatı boyunca uykularını kaçıran kabuslara kimiside başkalarının günahlarının bedelini öder.

Günah ne kadar büyükse azap o kadar güçlü olur ve bazı azaplar cehennemde kemiklerin kalana dek yanmaktan da kötüdür...

18 YIL ÖNCE (20 Aralık)

Kemal hamile eşini yavaşca yatağa yatırıp üzerini dikkatlice elindeki pike ile örttü, sekizinci ayında olan eşi İpek hanımın karnı oldukça şişmişti, karısının yorgun yüzünü inceledi zaten beyaz olan teni sancılarının ve yediği iğnelerinde etkisi ile iyice solup sararmıştı, daha doğuma bir ay olmasına rağmen ufaklık onları bir hayli zorluyordu, annesini yalandan sancıları babasınıda yaptırdığı telaş ve paniklerle Kemal karısına en içten gülümsemesini armağan edip

"Bu çocuk kesin erkek olucak"

Dedi Ipek kurumuş ve zorlu hamileliği nedeniyle çatlamış dudaklarına alaylı gülüşünü yerleştirdi ve kocasına yalandan bir sinirle

"Benim nazlı bir kızım olucak Kemal ben anneyim hissederim"

Kemalin keyifli kahkahası tüm odayı doldurduğun da eğilip karısının kumral saçlarına bir öpücük kondurdu, kahkahası yerini şevkatli bir gülümsemeye bıraktı "kızmı erkekmi bilmem ama bizim ufaklık çok aceleci"

İpeğin de gülümsemesi genişledi

"Bu huyunu babasından aldığı belli"

İkisinin birlikte aldığı kararla bebeklerinin cinsiyetini öğrenmemişlerdi kalan bir ayın sonun da onlara süpriz olucaktı

Kemal karısının saçlarını okşayıp

"Güzelim benim şirkette bir kaç işim var onları halletmeliyim sen sakın yataktan çıkma annem iki saat içinde burada olucağını söyledi.. bu iki saatde yataktan çıkmak yok anlaşıldımı"

Kocasının tedirginliğini fark ediyordu İpek hem ona hemde bebeklerine bir şey olma fikri Kemali delirtiyordu kendisinden cevap bekleyen sabırsız kocasının gözlerinin içine baktı İpek ne kadar şanslı olduğunu düşündü dünyanın en iyi kocasına sahipti ellerini karnına koydu ve gözlerini kocasından ayırmadan gülümsedi bebeğide şanslıydı oda dünyanın en mükemmel babasına sahip olucaktı

"Merak etme hayatım çok yorgunum zaten dikkatli ol lütfen sende yollar buzlu"

Kemal karısının alnına minik bir öpücük kondurup

"O halde ikimizde kendimize dikkat ediyoruz merak etme İpeğim hemen işlerimi halledip karımın.." ellerini karısının şiş karnına koyup " çocuğumun huzurlu kollarına gelicem"

İpek gülümsedi kocasına son kez aşkla bakıp

"Bekliyoruz babası"

Dedi Kemalin içi hiç rahat değildi annesinin evi onlarınkine bir hayli uzak kalıyordu gel bizde kal desede annesi razı olmuyor ben evimden başka yerde rahat edemem diyip duruyordu bu sözlerine İpekte Kemalde darılsada bişey diyemiyorlardı git gel hem annesine hemde onlara zorluk oluyordu İpek annesiyle görüşmeyeli yıllar olmuştu annesi Kemalle yapıcağı evliliği onaylamamış ama engelde olmamıştı sadece kızına iki seçenek sunmuştu evlenirse kızını hem mal varlığından hemde anneliğinden mahrum bırakacaktı evlenmezse zenginlik ve bolluk içinde alıştığı şartlarda yaşiyacağını söylemişti Ipek bir saniye bile ďüşünmedi annesine vericeği cevap belliydi o gece ailesiyle olan bütün bağlarını kopardı ve çocukluğunun geçtiği evinden yuvasından ayrılmak zorun da kaldı Kemalin ailesinin durumu pek iyi değildi annesi emekli hemşire babasının da araba tamiri yaptığı küçük bir dükkanı vardı Kemalin de ailesi en başta İpeğin anne ve babasının tepkisinden rahatsızlık duymuştu İpekten anne ve babasının rızasını almasını istemiş ancak annesinin tavırları zamanla onları da kızdırmıştı her şeye rağmen sıcak bir yuva ve mutlu bir aile kurmuşlardı