A Hidden Talent

Hoofdstuk 9

P.O.V. Max

Ik kan niet geloven wat ik net heb gezien.. Was Maaike nu echt 90 keer aan het hooghouden? Ikzelf kom niet verder dan 75! Ik dacht even rustig te kunnen nadenken over alles, maar dit.. Dit gooit mijn gedachtes nog meer door de war. Toen ik ontdekte dat ik niet de enige was die dacht dat hij lekker rustig alleen zou kunnen zijn, ben ik direct omgekeerd en weggerend. Ik weet het, het is laf, maar ik had dit er echt niet bij kunnen hebben. Ik puf, ik stop met rennen. Ik heb totaal geen idee waarom ik zo lang door ben blijven rennen. Ach ja, het was ook wel even lekker. Ik wandel op mijn gemak door het bos. Dan duw ik een paar dikke takken opzij en kom ik uit op een prachtige open plek. Het gras is hoog, waarschijnlijk omdat er veel zonlicht bij komt, en er groeien vrolijke bloemetjes. Ik denk even na. Ik heb geen zin om terug te gaan want dan krijg ik lastige vragen van iedereen. Ik plof neer op het gras en sluit mijn ogen. Ik geniet even van het zonlicht, maar dan begint mijn telefoon te trillen en te rinkelen. Argh, stomme agf&!dh$#%-telefoon. Woest, doordat dat ding mijn relaxte moment verstoorde, druk ik hem uit en ik gooi hem verderop in het gras. Ik ga languit op het gras liggen en sluit weer mijn ogen. Het licht is geruststellend en al snel droom ik weg..

Ik schrik wakker van een geluid. Het o zo prachtige plekje is veranderd in een nachtmerrie. De wind is opgelaaid en de bomen waaien woest heen en weer. Het is al flink aan het schemeren. Snel sta ik op en voel in mijn broekzak. Waar is mijn telefoon? Dan bedenk ik me dat ik hem een tijdje geleden in het gras heb gegooid. Ik kijk naar de plek waar ik hem heb neergegooid, maar hij ligt er niet. Oh nee, wat als hij weg is? Een rilling loopt over mijn rug. Van de koude wind, of van angst? Ik tast op mijn gevoel in het hoge gras, maar alweer niks. Ik zucht.. Dan maar geen telefoon. Ik zoek naar de takken waardoor ik hier ben gekomen. Ik zie ze en loopt erop af. Ik kijk nog een keer om en dan zie ik opeens wat zwarts in het gras liggen. Yes! Ik maak een snoekduik en ik voel iets hards onder mijn hand. Ik krabbel snel overeind en zet hem aan. Negentien gemiste oproepen. Acht van Ferry, vijf van Jonathan, twee van Evelien, eentje van Maaike en de overige van nog meer vrienden. Ik loop snel naar de dikke takken toe die mij de in- en uitgang wijzen. Ik wil ze omhoog duwen, maar het lukt niet. Ik doe een stap naar achteren en dan zie ik dat het niet de juiste takken zijn. Ik draai me om, op zoek naar de goede plek. Alles lijkt op elkaar, het is precies hetzelfde. Ik kijk van de ene kant naar de andere en ik draai een paar rondjes. Ik word er duizelig van.. Ik zie dubbel, of zelfs driedubbel. Ik kijk even op mijn telefoon en zie dat het 19:45 uur is. Ik moet nu echt teruggaan, anders.. Tja, wat anders? Ik kan niet meer helder nadenken, niet dat ik dat eerder kon, maar nu is het helemaal erg. Ik kijk nog een keer op mijn mobieltje, ik ga naar mijn contacten en zoek Ferry op. Mijn vinger hangt boven de 'bellen'-knop, maar dan schiet mijn blik naar de streepjes bovenin. Of ja, de streepjes die er niet zijn. "Shit! Godverdomme!" roep ik uit, wetend dat niemand mij kan horen. Ik schop gefrusteerd tegen een boomstam. Het lijkt hier wel een gevangenis, ik kan er niet uit. "Argh!" schreeuw ik. Ik ben zo woedend op mezelf. De altijd zo koelbloedige Max, is veranderd in een wild beest in een natuurlijke gevangenis die geen uitweg ziet. De jongens gaan me vast uitlachen. Ik sla met mijn vuist tegen een tak aan en bonk met mijn hoofd tegen de stam. Dat had ik beter niet kunnen doen, ik val achterover in het gras en grijp naar mijn hoofd. "Auw!" kerm ik. Max! Je hebt jezelf niet meer onder controle. Je bent echt de slechtste voetballer ever en ze hebben jou niet nodig bij de competitie! Kom op, Max beheers jezelf. Dat zijn de dingen die ik tegen mezelf zeg. Ik schreeuw het nog één keer uit, maar mijn woorden worden meegenomen door de wind. Dan gaat het lichtje uit en wordt alles zwart..

P.O.V. Maaike

Ik zit met mijn handen in het haar. Wat heeft hij allemaal gezien? En heeft hij ons afgeluisterd? Volgens mij is hij ook erg geschrokken, het is nu al 20:30 uur en hij is nog steeds niet terug. Toen we daar bij die boom waren was het nog maar 16:00, moet je nagaan hoe lang hij wel niet weg is! We zitten met z'n allen in de recreatiezaal. "Het is mijn schuld.. Ik had het gewoon moeten vertellen. Door mij is hij nu weg!" zeg ik tegen Nikky. "Helemaal niet," zegt ze. "Jij kon er toch niks aan doen dat hij precies daar was op hetzelfde tijdstip?" "Maar toch is het mijn schuld!" zeg ik fel. Het huilen staat me nader dan het lachen. "Oké, mensen.. Laten we alles nog een keertje doornemen en dan naar mevrouw de Wit gaan!" roept Jonathan en het geroezemoes houdt langzaam op. Ik heb net te horen gekregen dat mevrouw de Wit de vertrouwenspersoon is. "Wie, waar en wanneer heeft hem voor het laatst gezien?!" vraagt hij. Evelien en ik kijken elkaar aan, niemand mag weten van de boom! Dan begint Evelien te praten en vertelt een andere versie in het verhaal. "Nou, Maaike en ik waren aan het wandelen in het bos. Dicht bij de rand, maar toen hoorde we een geritsel en voetstappen die wegrenden," zegt ze. "We keken om en zagen dat het Max was. Het was toen ongeveer 16:00 uur, maar toen maakten we ons nog niet zo druk om hem." Ik beaam het: "Ja, maar we vonden het wel vreemd. Blijkbaar was hij ergens van geschrokken." "Een kwartiertje ervoor waren we nog met zijn allen.." zegt Ferry en hij gebaart naar de rest van het jongensgezelschap. "..in de kamer van Jonathan en Sander." "Ja dat klopt," zegt Jonathan. "Hij zei dat hij een luchtje ging scheppen en toen is hij naar buiten gegaan." Ik kijk de kamer rond, iedereen zit anstig in elkaar gedoken. Rutger heeft zijn arm om Nikky heen geslagen en ze leunt tegen zijn schouder. Het ziet er lief uit, maar niemand heeft er oog voor. "Misschien moeten we nu naar mevrouw de Wit gaan," zegt een meisje die ik nog niet eerder had opgemerkt en ze tikt Ferry even op zijn arm. "Kop dicht, Melanie. Jij bepaalt hier niet wat we gaan doen!" snauwt hij. Evelien legt haar hand op zijn arm en zegt: "Fer, ik weet dat het niet leuk is, maar dit is niet de manier waarop je het moet afreageren." "Bemoei je lekker met jezelf! Ga iemand anders de les lezen!" roept hij. Hij mompelt er nog wat achteraan wat lijkt op 'trut'. Jonathan staat op, "Oké, Melanie heeft gelijk. We gaan nu naar mevrouw de Wit." Ferry wil nog wat zeggen, maar Jonathan geeft hem een waarschuwende blik. "Evelien, Sander en ik gaan wel. Maaike wil je ook mee?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd, ik wacht hier wel. Evelien, Sander en Jonathan staan op en vertrekken naar het kantoortje van mevrouw de Wit. Het lijkt wel uren te duren voordat ze eindelijk terug zijn. Als ze weer in de kamer staan neemt Evelien het woord. "Mevrouw de Wit heeft gezegd dat ze naar de directeur gaat en dat ze gaat proberen om de helikopter van de school in de lucht te sturen zodat ze hem kunnen zoeken." Een paar minuten later horen we het harde gezoem van propellers. De helikopter is ongeveer een half uur weg maar het lijken alweer uren. Dan kom mevrouw de Wit de recreatieruimte in met een mededeling. "We hebben het zoeken met de heli moeten staken want het bladerdak van het bos is te dicht," zegt ze. Alle gezichten krijgen een verslagen uitdrukking. "Een paar leraren hebben al aangeboden om te gaan helpen zoeken. Alleen kunnen we de zoektocht beter morgen voortzetten want het wordt te donker nu." Nu staat iedereens gezicht op onweer, inclusief die van mezelf. "Jullie kunnen nu beter naar bed gaan en morgen bellen we de politie," vervolgt mevrouw de Wit, maar niemand verroert zich. "Oké dan, jullie móéten nu naar bed en slapen! Jullie moeten morgen weer naar school toe!" zegt ze en ze klapt in haar handen. Ze ziet er rustig uit, maar ik weet zeker dat ze zich ook zorgen maakt. Ik zie een paar meisjes huilen en jammeren dat hij snel terug moet komen. Beetje overdreven, maar ik ben ook bezorgd. Iedereen loopt langzaam naar zijn kamer en vraagt zich af waar de populairste jongen van het internaat is, of sterker nog, wat er is gebeurd.

----------------

A/N

Haaaiii,

Dit wordt waarschijnlijk het laatste hoofdstuk in de vakantiee 😭.

En whoaaaa meer dan 600 reads 😱😱 Nooit gedacht!

Bedankt voor al jullie lieve comments op de vorige hoofdstukken. Ze stimuleren me om door te schrijven!

Lovee yaa aall & veel succes op school! Xx Noraa

Vote/Read/Comment💕