A Hidden Talent

Hoofdstuk 25

P.O.V. Nikky

Ik ben me samen met Maaike op mijn kamer aan het klaarmaken voor dansles. Want ja, niet alles hier draait alleen maar om voetbal! Het is alweer donderdag, wat betekent... Bijna weekend! Ik ga dit weekend gelukkig weer een paar daagjes naar huis toe. Hoe leuk ik het ook vind hier op het internaat, het is toch fijn om weer even naar huis te gaan. Mijn ouders hebben allebei zo'n drukke baan. Ze moeten steeds naar het buitenland en ze hebben bijna geen tijd om leuke dingen te doen. Soms ben ik wel eens jaloers op anderen, die wel gewoon elke avond met hun ouders op de bank kunnen zitten. Tegelijkertijd weet ik ook dat mijn ouders heel veel van mij houden en me alles willen geven wat mijn hartje begeert. Zo heb ik sinds kort de nieuwste iPhone met een duur abonnement. Het had voor mij nog helemaal niet gehoeven, maar ze stonden erop. Zo zouden ze me altijd kunnen bereiken. Ergens is het ook wel weer handig. Zo kan ik Rutger bijvoorbeeld altijd lastigvallen wanneer ik zijn stem weer eens wil horen. Tussen Rutger en mij zit het gelukkig nog hartstikke goed. Het akkefietje met Evelien heeft onze relatie eigenlijk nog sterker gemaakt. Hij heeft zelfs gevraagd of ik een keertje langs wilde komen bij hem thuis!

Maaike en ik lopen naar de dansles. Onderweg komen we Evelien en een paar vriendinnen tegen. "Hey girls," zegt Maaike. Ik kijk Evelien een beetje nors aan. We zeggen nog steeds niks tegen elkaar. "Wat is dat toch met jullie?" vraagt Maaike. Ik haal mijn schouders op en loop gauw door. Evelien lijkt ook niet echt zin te hebben om hier over te praten. We lopen met z'n allen de dansstudio in en beginnen aan de warming-up. Het was afgelopen week erg druk met school en we hebben nog niet echt de kans gekregen om de wedstrijd van afgelopen weekend te bespreken. Ik zeg dit tegen Maaike en ze knikt. "Zullen we anders zo op onze kamer met z'n vieren even kletsen over... Je weet wel?" vraagt ze zachtjes. Ik maak een instemmend geluidje. Maaike pakt haar telefoon en stuurt een berichtje naar Max. Ook legt ze het plan voor aan Evelien. "Zo, geregeld," zegt ze als ze weer terugloopt. 

Na een intensieve en extra lange dansles met veel zware oefeningen gingen we natuurlijk eerst even douchen. Die zweetgeur moet ook niet blijven hangen in onze kamer. Daarna kwam iedereen naar ons toe. "Oke jongens," zegt Maaike. "Laten we beginnen!" Eerst doet Max zijn verhaal over zaterdag. Hij begint bij het stuk waar we allemaal nog bij waren: de klapband van de bus. "Het is echt onmogelijk dat dat zomaar kon gebeuren?" vraagt Evelien. "Ja, mijn vader werkt bij zo'n busmaatschappij bij ons in de buurt," zegt Max. "Hij heeft wel eens gezegd dat elke bus moet worden gecheckt voordat er mensen in worden vervoerd." "Maar ja, hebben we concreet bewijs dat het door mensen van de St. Ignasiusschool komt?" vraag ik. "Dat is het hem dus," zegt Maaike. "Zij zijn nooit in de buurt geweest van die bus voordat we aankwamen daar op die andere school." "Wat dus betekent dat de mol, laten we hem maar even zo blijven noemen, dit weer heeft geflikt," vult Max aan en uit mijn ooghoeken zie ik dat hij even glimlacht naar Maaike. Hij gaat verder. Hij vertelt over de warming-up en hoe daar eigenlijk nog niks geks aan de hand was. "En toen vroeg iemand, best vreemd nu ik er zo over nadenk, om de korte bespreking nog even in de kleedkamer te houden in plaats van gewoon in de dug-out, zoals we dat altijd doen," zegt hij. "Kun je je nog herinneren wie het was?" vraagt Evelien. Max denkt even na, maar schudt dan zijn hoofd. Helaas. "De rest weten jullie denk ik wel," vervolgt hij. "Voordat we het wisten werd de deur dichtgegooid en op slot gedaan, maar gelukkig waren jullie drie daar om ons te redden!" "Ja, als je ons toch niet had!" knipoogt Maaike naar hem. Daarna vertellen wij ook nog even onze kant van het verhaal. 

P.O.V. Maaike

"Oke, dat was zaterdag dus," zegt Nikky. "Hoe nu verder?" "Nou ten eerste vertrouw niemand behalve elkaar," zegt Evelien. "Over dit onderwerp dan tenminste." En ze werpt kort een minachtende blik naar Nikky. Max ziet het volgens mij ook en gaat gauw verder. "Ten tweede, altijd op je hoede zijn. We weten nu tot wat St. Ignasius in staat is en dat is niet mis!" "Ten derde, we moeten zo snel mogelijk de identiteit van de mol achterhalen. Dat is de makkelijkste manier om de finale te halen." zeg ik. "Het laatste punt is het punt waarbij we nu daadwerkelijk actie kunnen ondernemen," merkt Evelien op. "Oke, maar hoe kunnen we zoveel mogelijk te weten komen over de mol?" vraagt Nikky. Max gezicht licht ineens op. "Wacht eens even, in het kantoor van de directeur liggen toch alle dossiers van alle leerling van het internaat?" zegt hij. Ik haal mijn schouder op. "Ik zit hier net, ik heb geen idee," mompel ik. Maar ik zie al dat Evelien en Nikky instemmend knikken. "De mol moet hoe dan ook een of andere connectie hebben met de St. Ignasiusschool!" zegt Evelien. Ik begin het nu zo langzaam te snappen. "Dus als we bij die dossiers kunnen komen..." zeg ik. "Dan kunnen we te weten komen wie de mol is!" vult Max aan en hij lacht alweer zo lief naar mij. "Maar hoe gaan we daarbij komen?" zegt Nikky. "Ik denk dat we dit het beste morgenmiddag kunnen doen. Tussen 15:00 en 16:00 heeft hij altijd een koffieuurtje met zijn secretaresse," zegt Max. "Een heel uur koffiedrinken?" grinnik ik en ik haal mijn wenkbrauwen even op. "Joost mag weten wat ze nog meer doen, maar ik wil dat absoluut niet weten," lacht Max terug. Ik zie nog net dat Evelien even met haar ogen rolt en glimlacht. Is het zo overduidelijk? 

Het is vrijdagmiddag 14:45. Ik en Nikky lopen naar de recreatieruimte waar we hebben afgesproken met Evelien en Max. We nemen met z'n vieren de lift naar de derde verdieping. Het is nog best een eindje en we lopen zwijgend naast elkaar. Je kunt merken dat we het allemaal spannend vinden. Als dit mislukt, dan zijn we nog veel verder van huis en worden we misschien zelfs geschorst. Ik kijk op m'n telefoon en ik zie dat het 14:58 is. Nog twee minuten. We weten dat de directeur altijd erg stipt is. We hebben de hele tijd nog geen woord tegen elkaar gezegd. En dan zijn we er. Alleen nog de hoek om en dan komen we in de gang waar zijn kantoor zit. We horen een deur open gaan en op slot worden gedraaid. Dat moet hem zijn! "Wacht even, Sandra," horen we de zware stem van de directeur zeggen. "Ik moet nog even naar de wc." We kijken elkaar verschrikt aan. Dat is deze kant op! "Maar we moeten wel het hele uurtje pauze benutten!" horen we daarna een vrouwelijke stem zeggen. "Je hebt gelijk," zegt de directeur en we horen langzaam zijn zware voetstappen en het getik van haar hakken wegsterven. Max steekt zijn hoofd even om de hoek en gebaart dat we kunnen. We hebben afgesproken dat Evelien en Max naar binnengaan om de dossiers te doorzoeken en te lezen en dat Nik en ik op de wacht gaan staan. Als we bij de deur zijn, trek ik een haarspeldje uit mijn haar. Geen idee of dit gaat werken, maar in films werkt het altijd. Ik wrik een paar keer heen en weer en... Hij gaat niet open. "Kom, laat mij eens," fluistert Nikky en ze grist het ding uit mijn hand. Na twee minuten horen we een klik en is de deur ineens van het slot. "Vaker gedaan?" grinnikt Max en Nikky knipoogt geheimzinnig. Max en Evelien gaan naar binnen. Ik en Nikky blijven voor de deur staan. Ik wil nog vragen waar ze dat met het slot geleerd heeft, maar het lijkt me nu niet het beste moment. We staan al zo'n tien minuten op de uitkijk en we leunen een beetje achteloos tegen de muur aan. Op dit tijdstip van de dag komt hier nauwelijks iemand. Maar dan horen we wat. "San, ik kom zo terug. Ik moet nu toch écht naar de wc," horen we vanuit een paar deuren verderop. We kijken elkaar aan...