კი მაგრამ როგორ?როგორ შეეძლო ასე მივეტოვებინე ამ ავადმყოფთან.დიახ ეს მამაჩემი ავადმყოფია,შეშლილი,დაახლოებით სამი კვირის წინ მითხრა,რომ მე მისი ბიოლოგიური შვილი არ ვყოფილვარ და ამის მერე მოხდა ის რაც მოხდა,ვეღარაფერს ვერ შევცვლით.
იუნგი,მასზე ფიქრს ერთი წამითაც ვერ ვწყვეტდი,ვიცოდი რომ ის მკვდარი იყო მაგრამ ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ მალე ამ საგიჟეთიდან თავს დამახსნევინებდა.ჩემი ერთადერთი და პირველი სიყვარული თვალის დახამხამებაში გამომაცალეს ხელიდან.მე ის მიყვარდა.მამაჩემმა კი ცხოვრება გამიუბედურა.ვერ ვიტან,მეზიზღება.
დილა იყო.ცას მუქი ღრუბლები გადაჰკრავს ალბათ წვიმას აპირებს,ეს ამინდიც ჩემსავით დღეს ჩემსავით სევდიანია,მაგრამ მე ყოველდღე.
იუნგის სიკვდილის შესახებ მამაჩემმა რომ შემატყობინა,თავიდან ვერ კი არა არ დავიჯერე,ვერ დავიჯერე,როგორ დამეჯერებინა რომ ჩემი იუნგი მოკვდა,იქმადე არ დავიჯერე სანამ მამაჩემმა იუნგის საფლავის ქვაზე წარწერა არ მანახა.მაშინ ამ სამყაროს სრულიად გამოვეთიშე,ყველასთან კონტაქტი დავკარგე.ჩემი მეგობრები ვითომ მითანაგრძნობდნენ,მაგრამ სრულიად არ ადარდებდათ ეს ამბავი.
ამ ამბის შემდეგ მე შევიშალე,დიახ გიჟი გავხდი,მამაჩემის მსგავსად,მე მინდოდა ეს?მიმდოდა ჯონის დავსმგავსებოდი?ამ ფიქრებში ყველაფერს ძირს ვყრიდი და ვლეწავდი.ჩემთვის პატარა წვრილმანიც მოქმედებდა და ვღიზიანდებოდი....
ორი თვის შემდეგ.....
______________________________________
-ძმაო მზად ხარ?მისმინე ფრთხილად იყავი,ნებისმიერ წამს შეიძლება მიგიხვდეს.
-მზად ვარ!აბა წავედით...
???POV:
უკვე მისი კარის წინ ვდგავარ.ხელში ფოსტები და სხვა დანარჩენი საბუთები მიჭირავს.რადგან მან ჩემზე ეჭვი არ აიღოს.გულმკერდზე ჩემი სახელია ამოტვიფრული:ჯონსუკი.
